Καιρό πριν την εκλογική αναμέτρηση της 25ης Γενάρη, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ορκιζόταν στη συναίνεση, διαβεβαιώνοντας ότι θα την επιδιώξει «ανεξάρτητα απ' το ποσοστό, ακόμα και αν έχει αυτοδυναμία». Εξηγούσε και το λόγο, υποστηρίζοντας ότι στην κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα κανένα κόμμα μόνο του δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, δίχως ευρύτερη συναίνεση και οικοδόμηση συμμαχιών σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Είναι σαφές ότι τη συναίνεση στο «κοινωνικό επίπεδο», του λαού δηλαδή, εξυμνούν και επιδιώκουν όσοι ξέρουν ότι δεν μπορούν να την κερδίσουν με την πολιτική που θα εφαρμόσουν.
Οι εκλογές έγιναν, ο ΣΥΡΙΖΑ τις κέρδισε και σε χρόνο ρεκόρ σχημάτισε κυβέρνηση συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ. Η συνάντηση το πρωί της Δευτέρας, 26 Γενάρη, Τσίπρα - Καμμένου απέδειξε ότι όλα είχαν προσυμφωνηθεί και τα προεκλογικά τσαλιμάκια, με αιχμές, κατηγορίες, σκωπτικές διαφημίσεις και αφ' υψηλού σχόλια του ενός για τον άλλον, ήταν για τα μάτια του κόσμου και βασικά για καθαρά προεκλογικές ανάγκες. Στη νέα κυβέρνηση, εκτός απ' τους ΑΝΕΛ, υπουργικό θώκο έλαβαν και οι Οικολόγοι Πράσινοι, που προεκλογικά εντάχτηκαν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.
Και δε σταματά εκεί η προσπάθειά του για επίτευξη ευρύτερης συναίνεσης. Για παράδειγμα, καμία πόρτα συνεργασίας με το Ποτάμι δεν έχει κλείσει. Ισα - ίσα, ο επικεφαλής του τελευταίου, μετά τη συνάντηση με τον Τσίπρα, δήλωσε πρόθυμος να πάρει μέρος σε μια «εθνική ομάδα» διαπραγμάτευσης του χρέους.
Eurokinissi
Ούτε κατηγορηματικά έχουν αποκλειστεί συνεργασίες με άλλες δυνάμεις, όπως το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα τώρα που δρομολογούνται διαδικασίες εκλογής νέας ηγεσίας.
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για Πρόεδρο της Δημοκρατίας εντάσσεται επίσης στην ίδια προσπάθεια, όπως πολλές φορές έχει διαβεβαιώσει. Η φημολογία ότι θα προτείνει τον Δ. Αβραμόπουλο, πρόταση που λέγεται ότι θα στηρίξει η ΝΔ, δυναμώνει μέρα με τη μέρα. Αν επιβεβαιωθεί, θα συμβολίζει τη προσπάθεια προσωποποίησης της «συναίνεσης» ανάμεσα στα δύο βασικά κόμματα.
Τη συναίνεση προτάσσει με μεγάλη σαφήνεια και ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών στην επιστολή του προς τη νέα κυβέρνηση, θέτοντας υπόψη της την «πληθώρα επεξεργασμένων και τεκμηριωμένων θέσεων για τη βιομηχανική πολιτική και τον αναπτυξιακό σχεδιασμό της ελληνικής οικονομίας».
Σαν «παλιά καραβάνα», ο ΣΕΒ υποδεικνύει στη νέα κυβέρνηση ότι «χρειάζεται τη συναίνεση, το πνεύμα συνεργασίας και την εποικοδομητική συμπόρευση με τους κοινωνικούς εταίρους, ώστε να ανταποκριθεί στο δύσκολο έργο της, εντός και εκτός συνόρων» και ότι «σε αυτήν την προσπάθεια ο ΣΕΒ, ως ο κατ' εξοχήν εκπρόσωπος των οργανωμένων ελληνικών επιχειρήσεων, θα είναι δίπλα στην κυβέρνηση», ώστε «να δουλέψουμε από κοινού για τους εθνικούς μας στόχους: Την παραγωγή πλούτου, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, τη σταθερή βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, την πραγματική ανάπτυξη που ανταμείβει την εργασία, την καινοτομία, την ποιότητα, τη γνώση, την εξωστρέφεια».
Είναι σαφές ότι όλοι αυτοί, με τις διαφορές τους, συνθέτουν ένα μπλοκ δυνάμεων με κοινή κατεύθυνση, κοινούς στόχους, παρά τις αντιπαραθέσεις για τα μέσα επίτευξής τους. Μάλιστα, όλοι τους αξιολογούν την απόσπαση της συναίνεσης ή έστω της ανοχής του λαού ως το κατεξοχήν τέτοιο μέσο. Δυσκολίες, βεβαίως, σε αυτή την κατεύθυνση δημιουργούν οι διαφωνίες σε σχέση με το μείγμα διαχείρισης, που αντανακλούν και αντιθέσεις που διεξάγονται σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στο βαθμό που η κυβέρνηση καταφέρει να συγκεράσει αυτές τις διαφωνίες, τότε είναι σίγουρο ότι η επιδιωκόμενη συναίνεση θα μπορέσει να προχωρήσει περισσότερο.
Τι αφορούν το λαό, τους εργαζόμενους αυτές οι προσπάθειες εξασφάλισης της συναίνεσης των «κορυφών» σε πολιτικό και επιχειρηματικό επίπεδο; Τον αφορούν γιατί παράλληλα βρίσκεται σε εξέλιξη σχεδιασμός από την πλευρά της νέα συγκυβέρνησης με στόχο την απόσπαση και της δικιάς του συναίνεσης, ανοχής αλλά και ενεργητικής στήριξης. Θα πει κανείς, τι τα χρειάζεται όλα αυτά η κυβέρνηση, αφού έχει νωπή τη λαϊκή ψήφο; Και οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν τη λαϊκή αποδοχή μέσω ψήφου και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερα ποσοστά απ' ό,τι η σημερινή κυβέρνηση, αυτό όμως δε σημαίνει ότι κατάφεραν να στρατεύσουν τους εργαζόμενους στο στόχο της ανάκαμψης, γιατί αυτός ο στόχος συνδυάστηκε με μια περιοριστική πολιτική που διόγκωσε την αγανάκτηση και την οργή των εργαζομένων. Η νέα κυβέρνηση, επιδιώκοντας μια αλλαγή μίγματος διαχείρισης με περισσότερη επεκτατική δόση, ευελπιστεί ότι θα έχει τη δυνατότητα να δουλέψει καλύτερα με την τακτική του «καρότου», καταφέρνοντας με ορισμένα, ανέξοδα για το κεφάλαιο, ψίχουλα προς τα φτωχότερα τμήματα του πληθυσμού και αόριστες υποσχέσεις για κάποια ανάκτηση ορισμένων απωλειών όταν το επιτρέψει η οικονομία να στρατεύσει τους εργαζόμενους στους στόχους της ανάκαμψης, της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού κεφαλαίου, στους στόχους των μεταρρυθμίσεων, των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Αυτό είναι άλλωστε και το νόημα του περίφημου προγράμματος της Θεσσαλονίκης: Δεσμεύσεις προς το κεφάλαιο και ψίχουλα προς το λαό. Ο ΣΕΒ, άλλωστε, διαμηνύει ότι δεν υπάρχει χρόνος, προτρέποντάς την κυβέρνηση να σηκώσει τα μανίκια και να αρχίσει δουλειά: «Η εκλογική περίοδος, παρά τη σύντομη διάρκειά της, έχει επιβαρύνει την ελληνική οικονομία. Οι ανάγκες της χώρας και οι υποχρεώσεις της προς τη διεθνή και ευρωπαϊκή κοινότητα είναι γνωστές και επιτακτικές ... κατά τις επόμενες λίγες ημέρες καλείστε να λάβετε αποφάσεις που θα άρουν την αβεβαιότητα για τις δυνατότητες της χώρας μας να ανταποκριθεί στην ευρωπαϊκή της προοπτική και να επανέλθει η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία».
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση επιδιώκει ο λαός να στρατευτεί κάτω από τη σημαία ενός άλλου μίγματος διαχείρισης, του ίδιου όμως αντιλαϊκού καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Σε αυτή την κατεύθυνση, προτάσσει ως άμεσο το στόχο της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, την ΕΕ, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ, στο πλαίσιο πάντα των συνθηκών και των συμφωνιών της ΕΕ. Σε αυτή την κατεύθυνση δεν είναι καθόλου απίθανο η νέα κυβέρνηση να προσπαθήσει να αξιοποιήσει και τα ερείσματά της στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Αύριο μπορεί να δούμε αποφάσεις γιατί όχι και στήριξη με κινητοποιήσεις της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευσή της. Κρύβοντας ουσιαστικά ότι η διαπραγμάτευση αυτή δε γίνεται για λογαριασμό του ελληνικού λαού αλλά για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου, που, σε συμμαχία με το γαλλικό, το ιταλικό, διεκδικεί ποσοτική χαλάρωση και ρευστότητα στο πλαίσιο της Ευρωζώνης. Τέτοιες υπηρεσίες μπορούν να προσφέρουν μόνο δυνάμεις σοσιαλδημοκρατικές, που συνδέονται με το εργατικό - λαϊκό κίνημα, όπως άλλωστε έκανε και παλιότερα το ΠΑΣΟΚ. Η εξασφάλιση, λοιπόν, της περίφημης «κοινωνικής συνοχής» επιδιώκει να είναι η πολύτιμη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα. Με βάση αυτά, γίνεται κατανοητό ότι η προσπάθεια για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, για συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για τα οποία δουλεύουν καθημερινά οι κομμουνιστές, θα αναμετρηθεί με μεγαλύτερες δυσκολίες.
Στον αντίποδα, λοιπόν, αυτής της προσπάθειας εξασφάλισης της συναίνεσης βρίσκεται το ΚΚΕ, που παλεύει ώστε οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να μην παραιτηθούν από τη διεκδίκηση όλων όσων έχασαν την περίοδο της κρίσης, από την πάλη για ξήλωμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου που θωρακίζει την κερδοφορία των μονοπωλίων, από τη διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών τους. Θα δώσει, λοιπόν, την επόμενη περίοδο όλες του τις δυνάμεις σε αυτή την κατεύθυνση, συμβάλλοντας στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης, δίνοντας μάχη ενάντια στις προσπάθειες χειραγώγησης και ενσωμάτωσης.
Feeds
