Eurokinissi

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε ένα τετραετές πρόγραμμα διακυβέρνησης (βλέπε ρεπορτάζ σε διπλανή στήλη), στο οποίο αποσιωπούνται τα όσα αναλυτικά μέτρα προβλέπουν το μνημόνιο Τσίπρα και η τριετής δανειακή σύμβαση που ψήφισε από κοινού με ΝΔ, Ποτάμι ΑΝΕΛ και ΠΑΣΟΚ και τα οποία θα αποτελούν το πραγματικό πρόγραμμα κάθε κυβέρνησης που θα προκύψει από τις εκλογές. Στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνονται αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις που ζητά το μεγάλο κεφάλαιο προκειμένου να λειτουργήσουν στην κατεύθυνση της ανάκαμψής του, αλλά επίσης κάποια λεγόμενα «παράλληλα μέτρα» που θα υλοποιούνται «μαζί» με το μνημόνιο, με στόχο να εξασφαλιστεί η εργατική - λαϊκή συναίνεση σε αυτό.

Ο Αλέξης Τσίπρας, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσει για το γεγονός ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του φόρτωσαν στους εργαζόμενους ένα μνημόνιο - σφαγή, ίδιο και χειρότερο με τους προηγούμενους, παρουσίασε ως κεντρικό επιχείρημα το εξής: Να μην «επιτρέψουμε να επιστρέψει στη χώρα το παλιό κατεστημένο που τη βύθιζε, 40 χρόνια τώρα. Και έχουμε χρέος να προστατεύσουμε τη χώρα και τον λαό μας από αυτό το κατεστημένο, που, αν και σήμερα καμουφλάρεται, φοράει την προβιά της ήρεμης δύναμης, του μεσαίου χώρου, είμαστε βέβαιοι ότι αν επιστρέψει, θα επιστρέψει με τους χειρότερους όρους για το λαό μας». Και τα λέει αυτά όταν η κυβέρνησή του προχώρησε στις ίδιες ακριβώς επιλογές με αυτό που ονομάζει «κατεστημένο», αφού η πολιτική της είναι προς όφελος του κεφαλαίου και ασπάζεται τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αλλά και ως κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ή παλιότερα ο ΣΥΝ, έβαζε πλάτες στις αστικές κυβερνήσεις, πότε με εποικοδομητική κριτική, με χαρακτηριστική τη λεγόμενη «προγραμματική αντιπολίτευση» στο ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση Γ. Α. Παπανδρέου, και πότε με συνεργασίες με αυτό που τώρα ονομάζει κατεστημένο σε καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού, όπου υλοποιούνταν αντιλαϊκές αποφάσεις (δήμοι, νομαρχίες, περιφέρειες). Αποδείχθηκε καθαρά, το 7μηνο, ότι μέρος αυτού του σάπιου αστικού πολιτικού κατεστημένου είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ, με αποστολή να υλοποιεί τέτοια πολιτική και ταυτόχρονα να παραμυθιάζει το λαό ότι όσα προτείνει είναι φιλολαϊκά.

Μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που ζητά εκ νέου την ψήφο, έχει «περάσει» μέτρα που μειώνουν το εισόδημα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, έχει «θερίσει» τους φτωχούς αγρότες, έχει δεσμεύσει τα ταμειακά διαθέσιμα νοσοκομείων, πανεπιστημίων, έχει περικόψει δαπάνες στην Υγεία και την Πρόνοια, προχωρά σε ιδιωτικοποιήσεις, προτείνει στο ΝΑΤΟ νησί για νέα στρατιωτική βάση. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, έχει το θράσος να λέει ο Αλέξης Τσίπρας: «Να μην αφήσουμε στη μέση τις ελπίδες και τις προσδοκίες». Μόνο οργή και αγανάκτηση μπορεί να προκαλέσει όταν λέει πως ό,τι έχουν κάνει μέχρι σήμερα είναι ενταγμένα σε «μια διαρκή διαδικασία πάλης, αγώνα, ταξικής πάλης, πολιτικής πάλης, κοινωνικού μετασχηματισμού, σε μια σειρά από παράπλευρες αντιθέσεις, αυτής της κυρίαρχης αντίθεσης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας». Το ποιος είναι με ποιον το δείχνουν οι πολιτικές επιλογές, η στήριξη που παρείχαν στην κυβέρνηση οι διάφορες ενώσεις των εργοδοτών αλλά και τα συγχαρητήρια που στέλνουν στον πολιτικό άνδρα Τσίπρα η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Γιούνκερ, ο Μοσκοβισί, ο Ομπάμα, ο Ντάισελμπλουμ και όλοι όσοι εκπροσωπούν μεγάλα καπιταλιστικά κράτη και ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς. Τέτοιο ρόλο παίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ και γι' αυτό είναι απολύτως εχθρικός για τα λαϊκά συμφέροντα.

Ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για το «τρίγωνο της αμαρτίας που κυβερνά αυτόν τον τόπο: Τράπεζες, ΜΜΕ, πολιτικό σύστημα» και πως εκείνος το πολεμά. Μόνο που υποθήκευσε, όπως και οι προηγούμενοι, το μέλλον του λαού ζητώντας δάνειο από τον ESM 86 δισ. ευρώ. Με το μεγαλύτερο μέρος του να πηγαίνει για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δηλαδή στο κεφάλαιο, πίνοντας την ίδια στιγμή το αίμα του λαού με ένα ακόμα μνημόνιο που προστίθεται στα προηγούμενα δύο. Οπως κάθε αστική διακυβέρνηση είναι σαφές ότι επιδιώκει να μοιράσει εκ νέου την πίτα στα ΜΜΕ, το έχουμε ξαναδεί άλλωστε το έργο. Οσον αφορά το πολιτικό σύστημα, είναι γεγονός ότι αυτή τη στιγμή ο καλύτερος υπηρέτης του είναι η κυβέρνηση Τσίπρα με τη βοήθεια ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ποταμιού, καθώς επίσης και των υπόλοιπων κομμάτων που προσκυνούν τη στρατηγική και τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Ο Αλέξης Τσίπρας επανέλαβε όπως και στο παρελθόν ότι «για να αλλάξεις αυτούς τους συσχετισμούς και να τα χτυπήσεις όλα αυτά δεν αρκεί μόνο να έχεις την κυβέρνηση του τόπου. Διότι ένα μόνο μέρος της πραγματικής εξουσίας βρίσκεται στο Μέγαρο Μαξίμου. Αλλά πρέπει και να έχεις τους συσχετισμούς τους κοινωνικούς, της μάχης, της πάλης, να δίνεις τους αγώνες μαζί με το λαό μέρα - μέρα, να μπορείς να χτυπήσεις τους θύλακες του παλιού καθεστώτος που βρίσκονται μέσα στον κρατικό μηχανισμό».

Ο Τσίπρας εμφανίζεται να ανακαλύπτει ότι άλλο κυβέρνηση, άλλο κρατική εξουσία. Οχι βεβαίως για να δικαιώσει αυτό που έλεγε το ΚΚΕ εδώ και χρόνια, ότι κάθε κυβέρνηση στο έδαφος της αστικής εξουσίας, ως όργανό της, δεν μπορεί να είναι φιλολαϊκή. Αλλά για να ζητήσει απ' το λαό και νέα πίστωση χρόνου και νέα ανοχή, για να δικαιολογήσει επιλογές του. Ομως, ο Τσίπρας πιάνεται στα πράσα. Γιατί όταν αναλάμβανε τη διακυβέρνηση το Γενάρη του 2015 δήλωνε με κάθε τρόπο ότι η κυβέρνηση μπορεί να αλλάζει, αλλά το κράτος έχει συνέχεια. Οντως το κράτος έχει συνέχεια υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου και αυτό το απέδειξε πολλές φορές κατά την 7μηνη θητεία του. Οχι μόνο φέρνοντας το νέο μνημόνιο αλλά όταν όλοι μαζί (και με αυτούς που συγκροτούν τη «Λαϊκή Ενότητα») έβαζαν χέρι σε αποθεματικά Ταμείων, δήμων, δημόσιων οργανισμών, όταν χάριζαν χρέη σε μεγαλοεπιχειρηματίες, όταν «έπνιγαν» μέσω «κοινωνικού διαλόγου» με την εργοδοσία κάθε σκέψη για ανάκαμψη μισθών και συντάξεων.

Μιλώντας στη συνέχεια για τη ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, ρίχνοντας όμως και μπηχτές για άλλα σχήματα, είπε: «Ποια είναι η μεγάλη τους αγωνία; Είναι να μην έχει τη δυνατότητα ο ΣΥΡΙΖΑ να φτιάξει κυβέρνηση στην επόμενη Βουλή, χωρίς να χρειάζεται τα δεκανίκια των δυνάμεων του συστήματος». Είναι προφανές ότι, όπως και η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, προσπαθεί με ψευτοαντιπαραθέσεις να αποπροσανατολίσει το λαό αφού όλοι τους ψήφισαν μαζί τα αντιλαϊκά νομοσχέδια και μέτρα τον Ιούλη και τον Αύγουστο και όλοι μαζί θα κληθούν μετεκλογικά να στηρίξουν την εφαρμογή τους.

Προκλητικός εμφανίστηκε και σε σχέση με το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη. Είπε: «Μας τιμά, και είμαστε υπερήφανοι, που δώσαμε τη δυνατότητα να εκφραστεί αυτό το "γαμώτο" του ελληνικού λαού για όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία 40 χρόνια, που εκφράστηκε με το 62% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Και εμείς τα δημοψηφίσματα, το βάθεμα της δημοκρατίας, θα τα εντάξουμε σε ένα πολιτικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων που θέλουμε να αλλάξει ακόμα και το θεσμικό μοντέλο οργάνωσης».

Θυμίζουμε ότι πριν ακόμα γίνει το δημοψήφισμα είχε στείλει μία λίστα αντιλαϊκών μέτρων στους εταίρους του, που για να βρεις τις διαφορές από την πρόταση Γιούνκερ έπρεπε να ψάχνεις με τις ώρες. Είχε πει «ναι» ο ίδιος σε μνημόνιο όταν καλούσε το λαό με άθλια τερτίπια να ψηφίσει «όχι» στο δημοψήφισμα. Και μετά από το δημοψήφισμα έκανε το 62% «όχι» 100% «ναι» στη συμφωνία για ένα τρίτο μνημόνιο, «ερμηνεύοντας» μάλιστα έτσι τη θέληση του λαού. Αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι η αστική δημοκρατία χρησιμοποιεί πολλά τερτίπια ώστε να αποσπά τη συναίνεση του λαού στη σφαγή του, τερτίπια στα οποία οι σοσιαλδημοκράτες τύπου ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύονται μανούλες!

Μιλώντας στη συνέχεια για το διακύβευμα των εκλογών είπε: «Το πραγματικό διακύβευμα της κάλπης είναι να αναδείξουμε το πόσο αδιανόητο είναι, όχι μόνο να προσπαθούν να φορτώσουν σε εμάς, όχι μόνο τις αμαρτίες τους, αλλά και να διαμορφώσουν την εντύπωση ότι "όλοι ίδιοι είναι" σε αυτό το πολιτικό σύστημα, σε αυτό το πολιτικό στερέωμα». Αυτό που έχει αποδειχτεί και από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τα αστικά κόμματα και οι δορυφόροι τους έχουν την ίδια στρατηγική και η πραγματικότητα μιλάει μόνη της. Τέσσερις ψηφοφορίες έγιναν στη Βουλή τον τελευταίο 1,5 μήνα και ο λαός παρακολούθησε το ποιος έχει την ίδια στρατηγική με ποιον.

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σαφώς δεν είναι ίδιος με τη ΝΔ. Η αποστολή του, ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, είναι η εξαπάτηση του λαού, η διεισδυτικότητά του στο να αποτρέπει τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων, παίζοντας έτσι στη συγκεκριμένη συγκυρία πιο χρήσιμο ρόλο από άλλα κόμματα στο να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Στη συνέχεια, αναφέρουν ότι «χρειάζεται να διαμορφώσουμε ένα πειστικό εναλλακτικό σχέδιο - που δεν το είχαμε - με προετοιμασία και συμμετοχή της κοινωνίας, με ουσιαστική σχέση με την ευρωπαϊκή αριστερά, που να οδηγεί έξω από τα μνημόνια και τα νεοφιλελεύθερα μονοπάτια». Αφού, λοιπόν, έφεραν το μνημόνιο και τηρούν με πίστη τη Στρατηγική της ΕΕ που προβλέπει διαρκή μνημόνια, τώρα ζητούν ένα ...άλλο σχέδιο. Ταυτόχρονα, καυτηριάζουν το γεγονός ότι δεν έγινε συνέδριο όπως είχε προαναγγελθεί, αφού θα μπορούσε να συγκροτηθεί «ένα σχέδιο απεγκλωβισμού - απεμπλοκής από το μνημόνιο και τους καταναγκασμούς του». Και προτείνουν τη διεξαγωγή τακτικού συνεδρίου μετά τις εκλογές που θα έχει το χαρακτήρα του ...«αναστοχασμού και του στρατηγικού επαναπροσδιορισμού».