Eurokinissi

Μιας παράταξης με «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» και αδιαπραγμάτευτη την παραμονή στην ΕΕ και στο ευρώ, στρατηγική επιλογή όπως είναι (τουλάχιστον ακόμα) των ντόπιων μονοπωλίων. Που διεκδικεί με αξιώσεις την διακυβέρνηση, ακόμα και κρατώντας «αποστάσεις» ως αντιπολίτευση από σκληρά μέτρα που στην ουσία ενέκρινε το προηγούμενο διάστημα (π.χ. ενώ υπερψήφισε το τρίτο μνημόνιο, διακηρύσσει ότι «δεν πρέπει να τη θεωρούν δεδομένη» στην ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων!). Που έχει τη δυνατότητα να συντηρητικοποιήσει - αντιδραστικοποιήσει περαιτέρω λαϊκά στρώματα εμφανίζοντας π.χ. τις περικοπές σε μια σειρά τομείς δημόσιων δαπανών και τις ιδιωτικοποιήσεις, τον «περιορισμό του σπάταλου κράτους», τις φοροελαφρύνσεις που απευθύνονται κύρια σε επιχειρηματίες και υψηλά εισοδήματα, ως μονόδρομο προς τη ...λαϊκή ευημερία.

Πέρα, βέβαια, από ό,τι βάζουν ως στόχους, η κρίση στην εγχώρια κεντροδεξιά, σε ό,τι αφορά ζητήματα φυσιογνωμίας και κατεύθυνσης, υφίσταται και αποτυπώνεται π.χ. στις συζητήσεις για την αντιπολιτευτική τακτική που πρέπει να ακολουθήσει κ.τ.λ., συζητήσεις όπου παρεμβαίνουν και μια σειρά κέντρα και παράκεντρα του συστήματος.

Οι διαφορετικές προσεγγίσεις επί του θέματος, όπως και οι διαφορετικές υποψηφιότητες, κινούνται όλες στο ίδιο αντιλαϊκό πλαίσιο της αστικής διαχείρισης, το οποίο εμπεριέχει - και σε ό,τι αφορά τη ΝΔ - τις αντιφάσεις του: Από τη μία να συμβάλει, είτε ως κυβέρνηση - είτε ως αντιπολίτευση, ώστε να περνούν τα ζητούμενα του κεφαλαίου. Από την άλλη, να ενσωματώνει λαϊκές μάζες ακριβώς σε αυτά τα ζητούμενα, από τη φύση τους αντιλαϊκά.

Σε αυτό το φόντο, όπου το κεφάλαιο χρειάζεται τα αντιλαϊκά μέτρα να περνούν με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση, και ταυτόχρονα να υφίσταται κάποιος συστημικός πυλώνας που να «συμμαζεύει» τη λαϊκή δυσαρέσκεια από αυτά ακριβώς τα μέτρα, τα «ΝΕΑ» της Τετάρτης, στο πρωτοσέλιδό τους έψεγαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ότι δεν αποδέχτηκαν την «πρόταση Τσίπρα για εθνική συνεννόηση» σε «μείζονα ζητήματα».

Και από την άλλη, στο οπισθόφυλλό τους έγραφαν: «(...) εφεξής κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Η κυβέρνηση στην κυβέρνηση. Και η αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση (...) Οποιος κι αν εκλεγεί αρχηγός της ΝΔ θα είναι υποχρεωμένος να κάνει αυτό για το οποίο εξελέγη: αντιπολίτευση. Υποθέτω άλλωστε ότι όλοι ανεξαιρέτως στην αντιπολίτευση (συμπεριλαμβανομένου του Μεϊμαράκη) πήραν το μάθημά τους από τις καλοκαιρινές επιλογές και τα εκλογικά παθήματά τους. Διότι έτσι τελικά δουλεύει η δημοκρατία. Με μια κυβέρνηση που κυβερνά και μια αντιπολίτευση που αντιμάχεται την κυβέρνηση με στόχο να κυβερνήσει στη θέση της»..!

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο αντιφάσεων και στρατηγικών ταυτίσεων, οι υποψήφιοι πρόεδροι πασχίζουν να οριοθετήσουν διαχωριστικές γραμμές τόσο μεταξύ τους, όσο και της ΝΔ προς την κυβέρνηση. Εγχείρημα δύσκολο εφόσον όλοι τους την εξουσία του κεφαλαίου υπηρετούν, οι δε διαφορές τους αφορούν μόνο επουσιώδη ζητήματα.

Π.χ. ο Ευ. Μεϊμαράκης επιτίθεται στην κυβέρνηση για μέτρα όπως ο αυξημένος ΦΠΑ στα νησιά, η επιβολή του στα φροντιστήρια, η αυξημένη φορολογία στους «κατά κύριο επάγγελμα» αγρότες, ενώ τα μέτρα αυτά ενέκρινε και η ΝΔ υπερψηφίζοντας το τρίτο μνημόνιο που τα περιλαμβάνει.

Ταυτόχρονα, έλεγε την Τετάρτη στη Βουλή, προς την κυβέρνηση, «Λέμε ναι στα θετικά, όχι στους φόρους και τα αρνητικά», «στηρίζουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζονται για τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος».

Επίσης, δήλωνε σύμπλευση με την κυβέρνηση σε στήριξη τομέων όπως τουρισμός, δίκτυα μεταφορών, εκμετάλλευση κοιτασμάτων. Οπως δήλωνε και «ικανοποίηση για υιοθέτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ μιας τολμηρής συνταγματικής αναθεώρησης».

Και τέλος εξέφραζε ένα ...παράπονο στον Αλ. Τσίπρα ότι δεν κάλεσε τη ΝΔ σε μια «εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης», αφήνοντας παράλληλα ανοικτό το ενδεχόμενο να ανταποκριθεί σε μια τέτοια πρόκληση, προκειμένου να πάνε μαζί στους «εταίρους» τους στο εξωτερικό, ζητώντας παραπέρα ενίσχυση των ντόπιων μονοπωλίων.

Αλλοι παράγοντες του κόμματος επιχειρούν δικές τους παρεμβάσεις για το πού να πάει η παράταξη. Εγραφε ο Μ. Βορίδης, την προηγούμενη Κυριακή, στην «Καθημερινή»:

«(...) πρέπει να απαντηθούν από τους υποψηφίους ορισμένα καίρια ζητήματα για το μέλλον και την πορεία της παράταξης (...) Τίθεται ζήτημα ιδεολογικού επαναπροσδιορισμού; Κατά την άποψή μου, όχι (...) Η Δεξιά υπερασπίζεται διαχρονικά τις αξίες του Εθνους και της Ελευθερίας. Αυτό δεν αλλάζει και δεν αποτελεί αντικείμενο συζήτησης. Οπως επίσης δεν πρέπει να λειτουργεί παραπλανητικά και η συζήτηση να πάμε "κέντρο" ή να πάμε "δεξιά". Η ΝΔ είναι κεντροδεξιό κόμμα και έτσι πρέπει να παραμείνει. Ενα κεντροδεξιό κόμμα έχει κεντρώους, έχει και δεξιούς. Αλλο το ζήτημα ότι οφείλουμε (...) να αποενοχοποιήσουμε τη Δεξιά από τα άγη που της έχει προσάψει η Αριστερά. Αυτό όμως συνδέεται όχι με αλλαγή πορείας αλλά με πολυδιάστατη ιδεολογική και πολιτική δουλειά».

Ζητά, δε, «να συνδεθεί η συζήτηση αυτή με προγραμματικά σημεία:τι λένε οι υποψήφιοι για τις ιδιωτικοποιήσεις, για τη ρύθμιση στην αγορά εργασίας, για το εκπαιδευτικό σύστημα; Θα έβλεπαν στο σύστημα υγείας την κατανομή του κρατικού προϋπολογισμού σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ανάλογα με τις επιλογές των ασθενών; Τι λένε για το μεταναστευτικό και την πολιτική ασύλου;».

Ο ίδιος επιμένει ότι «η ΝΔ θα πρέπει να εκπροσωπήσει με συνέπεια τη μεσαία τάξη, την επιχειρηματικότητα, την ιδιωτική πρωτοβουλία, να αγωνιστεί για να διαμορφώσει μία στρατηγική συμμαχία μεταξύ των επιχειρήσεων και των εργαζομένων σε αυτές».

Ιστορικό στέλεχος της ΝΔ η Μαριέττα Γιαννάκου έγραψε, επίσης στην «Καθημερινή» της προηγούμενης Κυριακής: «Δεν αρκεί η εκλογή νέας ηγεσίας για να παίξει η ΝΔ τον ρόλο που της αρμόζει στο δημοκρατικό σύστημα. Χρειάζονται ριζικές αλλαγές και ανατροπή του συστήματος που κυριάρχησε ιδιαίτερα κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης, περίοδο κατά την οποία τα στελέχη μάθαιναν από τα δημοσιογραφικά σχόλια τι γινόταν στο κόμμα και η γνώμη τους εθεωρείτο περιττή για την ηγεσία. Η κεντροδεξιά έχει ακόμη στελέχη που δεν αναμείχθηκαν σε μηχανορραφίες, που έχουν αξία (...) Πραγματικά πολιτικά πρόσωπα που μπορούν και πρέπει να κληθούν για να στηρίξουν τη δημιουργία ενός πραγματικά ευρωπαϊκού δημοκρατικού κόμματος υπό όποια ηγεσία και αν εκλεγεί».

Καλεί, δε, τη ΝΔ «να υποστηρίξει την εκτέλεση όσων ψηφίζει στη Βουλή των Ελλήνων, να απευθυνθεί με τη γλώσσα της αλήθειας στον ελληνικό λαό, χωρίς περιστασιακές ωραιοποιήσεις και αόριστες υποσχέσεις».

Η επισήμανσή της αυτή έχει μεγάλη σημασία εφόσον ψάχνοντας η ΝΔ τα αντιπολιτευτικά της πατήματα, επιχειρεί προσώρας να εμφανιστεί ως ...αντιμνημονιακή, καταγγέλλοντας το τρίτο μνημόνιο ως «μνημόνιο Τσίπρα», αν και το υπερψήφισε και η ίδια στις 14/8 στη Βουλή. Η αντίφαση αυτή επισημαίνεται στην ηγεσία της κι από μια σειρά κέντρα και παράκεντρα του συστήματος, που παράλληλα υπογραμμίζουν ότι η εποχή «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» τελείωσε, εφόσον ο κατεξοχήν εκφραστής του «αντιμνημονιακού» μετώπου, ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε μνημόνιο, αποδεχόμενος και τα δύο προηγούμενα, ότι η συμφωνία με τους εταίρους είναι δεδομένη, ότι τα περιθώρια βελτιώσεων είναι πολύ μικρά, και πως αν υπάρξουν τελικά κάποιες βελτιώσεις, αυτός που θα καρπωθεί τα εύσημα θα είναι η κυβέρνηση και όχι η ΝΔ...

«Σώζεται η κατάσταση;», αναρωτιέται η Γιαννάκου για τη ΝΔ, και απαντά: «Ναι, αν η νέα ηγεσία λειτουργήσει με ομάδα σοβαρή, έμπειρη και ταυτόχρονα μεταρρυθμιστική». Σε αυτό το μοτίβο, καλεί το κόμμα «να εκφράσει μια σύγχρονη κεντροδεξιά που θα ενστερνιστεί τις αρχές της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς και θα προσφέρει δίχτυ προστασίας στους αδύναμους, παράλληλα με τον αγώνα για ανάπτυξη και σταδιακή έξοδο από την κρίση».

Εκπροσωπώντας μια νεότερη γενιά στελεχών ο Κ. Μπακογιάννης, έγραψε στην ίδια εφημερίδα: «Η ΝΔ χρειάζεται ένα δημιουργικό σοκ αλλαγής (...) Η εποχή έχει ξεπεράσει τη ΝΔ που απέχει από το να είναι ένα σύγχρονο φιλελεύθερο κόμμα που σέβεται μεν τις αξίες του, αλλά εναρμονίζεται με τα ευρωπαϊκά και διεθνή ρεύματα. Ενα κόμμα με σαφές πρόγραμμα για να κυβερνήσει, όχι απλά να εφαρμόζει μνημόνια (...) Είναι ιδεολογική και πολιτική φτώχεια, ανεξάρτητα με την ιδεολογική μας αφετηρία, να κρυβόμαστε πίσω από μνημόνια και να μην έχουμε πάει πέρα και πάνω από αυτά. Και είναι ακόμη πιο θλιβερό για ένα κόμμα που υπερασπίζεται την ανοιχτή αγορά και την ανοιχτή κοινωνία να ενδίδει σε πρακτικές συντεχνιών, κακού κρατισμού, να εχθρεύεται στην πράξη την ελεύθερη αγορά και τον ανταγωνισμό».

Ο ίδιος ζητά «Ενα έξυπνο κόμμα που παράγει γνώση, στελέχη και προτάσεις διακυβέρνησης, χωρίς να σκέφτεται με όρους αριστεράς - δεξιάς, αλλά με όρους δημοσίου συμφέροντος και προόδου (...) Ετσι θα κάνει συμμαχίες με τα πιο δυναμικά τμήματα της κοινωνίας, όσους δηλαδή σκέφτονται, παράγουν, δημιουργούν, εξάγουν, ανταγωνίζονται και μπορούν να παράγουν πλούτο. Για μια ανοιχτή οικονομία με δίκτυα, συνεργασία, εξωστρέφεια, στραμμένη στις επενδύσεις και στις θέσεις εργασίας, όχι σε άγονες επιδοτήσεις, ρουσφέτια και ρεντιέρηδες».

Προειδοποιεί, τέλος, ότι «αν η ΝΔ πάρει οριστικά διαζύγιο με την πρωτοπορία και στοιχηθεί πίσω από μεσσίες, θα καταντήσει ένα κόμμα φοβικό, δυσκίνητο, πολιτικά και κοινωνικά ηττημένο. Ολοι ξέρουμε πως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Στην πολιτική κερδίζουν οι δυνατές ομάδες», καταλήγει θέτοντας ζήτημα ...συλλογικότερης άσκησης της ηγεσίας.

Τοποθέτηση που κουμπώνει σε πρωτοσέλιδο άρθρο της «Καθημερινής» την Πέμπτη, όπου η ναυαρχίδα της κεντροδεξιάς παράταξης στο χώρο του Τύπου, έσπευσε να απαντήσει στην πολεμική που γίνεται εναντίον του υποψηφίου προέδρου Απ. Τζιτζικώστα, ότι ως περιφερειάρχης έχει κώλυμα εκλογιμότητας στη Βουλή μέχρι το 2019, οπότε ως τότε το κόμμα θα εμφανίζεται ακέφαλο στις κοινοβουλευτικές «μάχες», με ανοικτό το ενδεχόμενο δυαρχίας ή πολυαρχίας στο κόμμα, ή και διάσπασης ακόμα. Εγραψε η εφημερίδα:

«Αποδεχόμεθα ασφαλώς τη σημασία του επιχειρήματος, που εάν τελικώς προκύψει, θα επιλυθεί ούτως ή άλλως. Στην παρούσα Βουλή μετέχουν δύο πρώην πρωθυπουργοί, τρεις υποψήφιοι για το αξίωμα του προέδρου της ΝΔ, καθώς και έμπειρα στελέχη. Κάποιος από όλους θα "θυσιασθεί" και θα τεθεί επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδος. Σε τελική ανάλυση και ο κ. Τσίπρας δεν είναι ο γίγας του ελληνικού Κοινοβουλίου (...) Πέραν τούτου, ο επαρκέστερος αγορητής των τελευταίων χρόνων -μακράν όλων των άλλων- ήταν ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος (...) Αλλά τι το όφελος. Επί των ημερών του εξαϋλώθηκε το ΠΑΣΟΚ (...) Ουδείς εχέφρων και υπεύθυνος πολίτης και πολιτικός μπορεί να διανοηθεί ότι είναι δυνατόν να υποβαθμισθεί η παρουσία ενός κόμματος στο Κοινοβούλιο. Αλλά η ιδέα ότι ένας πρόεδρος μπορεί να αρκεσθεί σε πέντε-δέκα αγορεύσεις στη διάρκεια του έτους - καταχειροκροτούμενος από τους βουλευτές - δεν αρκεί. Οταν ο κ. Κώστας Καραμανλής εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ, όργωσε κυριολεκτικώς την Ελλάδα απ' άκρου εις άκρον. Ηταν εξαίρετος ρήτωρ στη Βουλή, αλλά δεν αρκέσθηκε σε αυτό. Οποιος εκ των τεσσάρων υποψηφίων αναδειχθεί πρόεδρος της ΝΔ έχει ασφαλώς υπ' όψιν ότι οι "μονομαχίες στη Βουλή δεν αρκούν για να προσδώσουν ζωτική ορμή στην Κεντροδεξιά»...