Την πλήρη αναστροφή της πραγματικότητας αξιοποιεί η κυβέρνηση προκειμένου να δικαιολογήσει και το παραπέρα χτύπημα των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των γυναικών, βάζοντας στο στόχαστρο τις εργαζόμενες μητέρες και το δικαίωμά τους να συνταξιοδοτούνται νωρίτερα.

Στην τοποθέτησή του την περασμένη Τετάρτη, στα πλαίσια του «διαλόγου» για το Ασφαλιστικό, ο υπουργός Απασχόλησης, ούτε λίγο, ούτε πολύ, κατέληξε στο παράδοξο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα της υπογεννητικότητας σχετίζεται άμεσα με το δικαίωμα της εργαζόμενης μητέρας με ανήλικα παιδιά να βγαίνει νωρίτερα στη σύνταξη!

«Η Ελλάδα - είπε - αντιμετωπίζει έντονο δημογραφικό πρόβλημα, γεγονός που καθιστά επιτακτική τη λήψη μέτρων για την ενίσχυση της οικογένειας». Και συμπλήρωσε ότι «στην τόνωση του θεσμού της οικογένειας και τη διευκόλυνση των μητέρων που ταυτόχρονα εργάζονται» δε συμβάλλει «η πρόωρη έξοδος από την εργασία μιας μητέρας, της οποίας το παιδί διανύει το 15ο-16ο ή 17ο έτος της ηλικίας του, περίοδο που την έχει πολύ λιγότερο ανάγκη από τα πρώτα βρεφικά χρόνια, όπως άλλωστε υιοθετεί η Ευρωπαϊκή Πρακτική».

Το επιχείρημα είναι προκλητικό για δυο κυρίως λόγους:

Πρώτον, το παράδειγμα της εργαζόμενης μητέρας με παιδί στην εφηβεία χρησιμοποιείται χάριν εντυπωσιασμού και με δημαγωγικό τρόπο, ώστε να δικαιολογηθεί το πετσόκομμα συνολικά του δικαιώματος της λεγόμενης πρόωρης συνταξιοδότησης για τις εργαζόμενες μητέρες με ανήλικα παιδιά, αλλά και συνολικά για την αύξηση των ορίων ηλικίας των γυναικών.

Δεύτερον, παίρνοντας υπόψη τις τεράστιες οικονομικές και άλλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα τα νέα ζευγάρια, πολλαπλασιάζονται οι περιπτώσεις όπου η γέννηση ενός παιδιού έρχεται κοντά στα 40 χρόνια, με αποτέλεσμα, όταν η εργαζόμενη μητέρα φτάσει στα 50 χρόνια της, να έχει ανήλικο παιδί δέκα μόλις χρόνων.

Στα παραπάνω πρέπει να προστεθούν και οι άλλες νομοθετικές παρεμβάσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που από το 1990 έχουν βάλει στο στόχαστρο τα ασφαλιστικά δικαιώματα των γυναικών, με σαφή και ξεκάθαρο στόχο την αύξηση των ορίων ηλικίας, την ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης:

• Η κυβέρνηση της ΝΔ, με το νόμο Σιούφα, αύξησε κατά 5 χρόνια τα γενικά όρια συνταξιοδότησης για όλες τις εργαζόμενες που μπήκαν στην παραγωγή μετά το 1993, «εξισώνοντάς» τες με τους άνδρες. Με τον ίδιο νόμο αυξήθηκαν παράλληλα και τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης για τις άλλες κατηγορίες, όπως γυναίκες με ανήλικα παιδιά, και για τις πρόωρες - μειωμένες συντάξεις.
• Το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δεν κατάργησε τον κατάπτυστο νόμο, αλλά τον επέκτεινε με τον αντιασφαλιστικό 3029/02, το νόμο Ρέππα.
• Την ίδια ώρα, εκκρεμεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο η υπόθεση για τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των εργαζόμενων στο Δημόσιο γυναικών που ασφαλίστηκαν πριν το 1993 και για τις οποίες, με ευθύνη των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και μέσα στο γενικότερο αντιασφαλιστικό πλαίσιο που ασπάστηκαν και προώθησαν, απαιτείται η εξίσωσή τους με τους άνδρες. Ενώ παραμένει ο κίνδυνος, σε περίπτωση - το πιθανότερο - καταδικαστικής απόφασης, να θεωρηθεί η ασφάλιση των δημοσίων σαν «επαγγελματική», με ό,τι αυτό σημαίνει συνολικά για τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στοχεύουν στην αύξηση των ορίων ηλικίας των γυναικών. Γι' αυτό προσπαθούν να κλείσουν κάθε «έξοδο διαφυγής» από την εργασία πριν τη συμπλήρωση των - ήδη αυξημένων - γενικών ορίων ηλικίας, παραγνωρίζοντας συνειδητά τις ιδιαιτερότητες του γυναικείου οργανισμού και τις κοινωνικές ιδιαιτερότητες. Γι' αυτό τώρα η κυβέρνηση αμφισβητεί το δικαίωμα των εργαζόμενων μητέρων να συνταξιοδοτούνται νωρίτερα με ολόκληρη ή μειωμένη σύνταξη, γεγονός που για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενες θα σημάνει αύξηση των πραγματικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από πέντε μέχρι δέκα χρόνια και για ορισμένες κατηγορίες ακόμα και μέχρι 15 χρόνια!

Τα όποια δήθεν «αντισταθμιστικά» μέτρα ανακοίνωσε η κυβέρνηση (καθιέρωση του δικαιώματος αναγνώρισης πλασματικού χρόνου για κάθε παιδί και αύξηση αυτού του χρόνου μέχρι και στα πέντε χρόνια, μείωση των εισφορών που καταβάλλουν οι ασφαλισμένες μητέρες, κατά το πρώτο έτος μετά τη γέννηση του κάθε παιδιού και μέχρι το τρίτο) είναι το «τυρί μέσα στη φάκα», προκειμένου να χρυσωθεί το χάπι της αύξησης των ορίων ηλικίας για τις γυναίκες μητέρες. Ενώ η κυβέρνηση απέφυγε συνειδητά να ξεκαθαρίσει ποιος και με ποιον τρόπο θα «πληρώσει τη νύφη» ακόμα και για αυτόν τον πλασματικό χρόνο.

Τη γενική εικόνα έρχονται να συμπληρώσουν οι εργασιακές συνθήκες μέσα στις οποίες εκατομμύρια εργαζόμενες γυναίκες παλεύουν να βγάλουν το μεροκάματο, διατηρώντας ταυτόχρονα τις υπόλοιπες κοινωνικές και οικογενειακές τους υποχρεώσεις. Η εικόνα που κατέγραψε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, σε Επερώτηση που κατέθεσε τον περασμένο Ιούνη για τις εργαζόμενες γυναίκες, είναι αποκαλυπτική. Σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία:

• Εχει καταργηθεί η μόνιμη και σταθερή εργασία, έχουν εμπορευματοποιηθεί οι κοινωνικές παροχές και οι υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας και έχει προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας.
• Η ανεργία στις γυναίκες ξεπερνά το 14,5%, επίσημα. Από τους μακροχρόνια ανέργους, το 61,5% είναι γυναίκες και νέοι κάτω των 25 χρόνων.
• Οι θέσεις εργασίας έχουν αντικατασταθεί από τις «ευκαιρίες απασχόλησης».
• Η πορνεία νομιμοποιείται ως επάγγελμα.
• Πάνω από το 70% των εργαζομένων σε προγράμματα κοινωνικής μέριμνας, στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», στα «Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιού», στη φύλαξη σχολείων και στους σχολικούς τροχονόμους, είναι γυναίκες.
• Ηδη το 30-35% των εργαζομένων στους ΟΤΑ δουλεύουν με ευέλικτες μορφές εργασίας (έκτακτη απασχόληση, 3μηνα, 7μηνα), με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης και τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, χωρίς να κατοχυρώνεται ούτε το ελάχιστο που προβλέπουν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
• Οι εργαζόμενες γυναίκες στον ιδιωτικό τομέα αμείβονται στο 70% περίπου των αμοιβών των αντρών συναδέλφων τους.
• Ο βασικός μισθός μιας εργαζόμενης με μερική απασχόληση κυμαίνεται από 300 έως 450 ευρώ, ενώ στην ουσία καταργείται και το δικαίωμα στη σύνταξη, αφού τα ένσημα για τον ωρομίσθιο εργαζόμενο υπολογίζονται σύμφωνα με τις ώρες που έχει δουλέψει.
• Στερούνται των δικαιωμάτων των άλλων εργαζόμενων γυναικών, όπως επιδόματα, άδειες μητρότητας και τοκετού κ.ά.
• Η ατομική ευθύνη έχει αντικαταστήσει τη φροντίδα του κράτους για τις αυξημένες και σύγχρονες ανάγκες της οικογένειας.