Στη μαζική εκδήλωση το πρωί της Κυριακής, που πραγματοποιήθηκε στην Κάτω Αχαγιά, τόπο καταγωγής του εκτελεσμένου κομμουνιστή απ' τους ναζί κατακτητές, η συγκίνηση ήταν μεγάλη, αλλά και η πίστη ότι οι αξίες, τα ιδανικά των 200 εκτελεσμένων της Καισαριανής θα βρούνε δικαίωση απ' τις νεότερες γενιές κομμουνιστών, στην καθημερινή πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Το «παρών» έδωσαν αντιπροσωπεία της ΚΕ με επικεφαλής το μέλος του ΠΓ της ΚΕ, Δημήτρη Αρβανιτάκη, και τον Νίκο Καραθανασόπουλο και βουλευτή Αχαΐας. Επίσης, οι δήμαρχοι Δυτικής Αχαΐας, Σπύρος Μυλωνάς και Πάτρας, Κώστας Πελετίδης, απόγονοι και συγγενείς της οικογένειας Ρεμπούτσικα.

Παράλληλα, πραγματοποιήθηκαν τα αποκαλυπτήρια τιμητικής πλακέτας, αφιερωμένης στον Μήτσο Ρεμπούτσικα, στα γραφεία του ΚΚΕ στην Κ. Αχαγιά (πλατεία Παπαγιαννοπούλου), καθώς και μουσικό αφιέρωμα από τους Φώτη Αραβαντινό, Αγγελική Καββαδία, Δανάη Κασσάρα, Κυριάκο Ζαφειρόπουλο, Χρήστο Δάβουλο και Κώστα Κοτσιλιάνο, σε αφήγηση και απαγγελία των Γιάννη Τσάκωνα (σκηνοθέτης και ηθοποιός), Δανάη Βούλγαρη και Δανάη Πρωτοψάλτη.

Απόγονοι και συγγενείς της οικογένειας Ρεμπούτσικα στον χώρο όπου τοποθετήθηκε η τιμητική πλακέτα

«Μεταξύ εκείνων των διακοσίων ηρώων του ΚΚΕ και του ελληνικού λαού, ήταν και ο Μήτσος Ρεμπούτσικας, τον οποίον σήμερα εδώ τιμάμε. Γεννήθηκε το 1905 στην Κάτω Αχαγιά, σπούδασε νομικά, μπήκε στην ΟΚΝΕ από φοιτητής, πιάστηκε το 1939, κλείστηκε στην Ακροναυπλία, κι από εκεί μεταφέρθηκε στη Λάρισα και μετά στο Χαϊδάρι», σημείωσε ο ομιλητής προσθέτοντας πως «και τ' αναγραφόμενα για τον Μήτσο Ρεμπούτσικα, σε σχετικό δελτίο της Ασφάλειας, αποτελούν ύψιστο τίτλο τιμής και μέγιστο παράσημο, για τον ίδιο, την οικογένειά του, το χωριό του και το Κόμμα μας: "Ούτος είναι κομμουνιστής προ πολλών ετών και δρα κυρίως εις την οργάνωσιν της ΕΒ (Εργατικής Βοηθείας) μετά των λοιπών μελών της οικογενείας του, τα οποία εμφορούνται επίσης υπό κομμουνιστικών ιδεών".

Για την ιστορία, η "Εργατική Βοήθεια" ιδρύθηκε το 1924, ως ειδική οργάνωση για την υποστήριξη των θυμάτων της πάλης των τάξεων, έδινε ηθική και υλική βοήθεια (σε χρήματα, τρόφιμα, ρουχισμό κ.ά.) στα θύματα των διώξεων και στις οικογένειές τους, παρείχε νομική βοήθεια με δικηγόρους μέλη της, αλλά και ιατρική περίθαλψη, συνέβαλε σε αποδράσεις ή φυγάδευση αγωνιστών από τις εξορίες και τις φυλακές, αναλάμβανε την καλλιέργεια των χωραφιών των φυλακισμένων, ενίσχυε θύματα φυσικών καταστροφών και αγωνιστές άλλων χωρών. Τέτοιας λογής... εγκλήματα έκανε και ο Μήτσος Ρεμπούτσικας. Και βεβαίως επιμένουμε για την εγκατάσταση μνημείου στην πλατεία αυτή και τις σχετικές διευκολύνσεις εκ μέρους της δημοτικής αρχής, γιατί νομίζουμε ότι έτσι είναι το πρέπον».

Κάλεσε η πείρα του λαού και των εργαζομένων να γίνει επιπλέον δύναμη, για να καταδικαστούν όλοι όσοι (αστικές κυβερνήσεις και κόμματα ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ κ.α.) ευθύνονται για τα δεινά που βιώνουν έως σήμερα, να φτάσει σε κάθε σπίτι το ψηφοδέλτιο του Κόμματος, με ισχυροποίηση του ΚΚΕ.

Μπροστά και στις εκλογές της 21ης Μάη, αλλά και τις υπόλοιπες μέσα στον χρόνο, κάλεσε «να πάρει, δηλαδή, ακόμα υψηλότερα ποσοστά το ΚΚΕ και στην Αχαΐα, επανεκλέγοντας τον βουλευτή μας και να βγουν χαμένοι η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και οι υπόλοιποι της παρέας τους. Και να επαναληφθεί αυτό σε περίπτωση δεύτερων εκλογών.

Αλλά και τον Οκτώβριο να βγουν ενισχυμένα τα ψηφοδέλτια της "Λαϊκής Συσπείρωσης" στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, στον δήμο Δυτικής Αχαΐας και στο γειτονικό του Ερυμάνθου, στη δε Πάτρα να επανεκλεγεί πανηγυρικά ο Κώστας Πελετίδης και η αγωνιστική δημοτική αρχή, που εδώ και εννιά χρόνια έχει τεράστια προσφορά στον λαό της πόλης».

Απάντησε και στις προκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όταν λέει πως το ΚΚΕ πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του στην περίπτωση που λείψουν λίγες ψήφοι για να φτιάξει κυβέρνηση και με τοπικά παραδείγματα, υπογραμμίζοντας: «Δεν είναι μόνο οι αντιλαϊκές του αμαρτίες ως κυβέρνηση, αλλά και αυτές ως αξιωματική αντιπολίτευση. Τα δε στελέχη του, στην Πάτρα, συζητάνε φόρα παρτίδα και τρωγοπίνοντας με εκείνα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, το πώς θα γκρεμίσουν την αγωνιστική δημοτική αρχή.

Ας πάρει, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τους υπόλοιπους τις ευθύνες του απέναντι στους συμμάχους τους (καπιταλιστές, ΕΕ και ΝΑΤΟ), γιατί το ΚΚΕ, όπως πάντοτε, έτσι και τώρα, θα πάρει τις ευθύνες του απέναντι στην εργατική τάξη, τον λαό και τη νεολαία, στους οποίους και μόνο δίνει λογαριασμό, και δεσμεύεται ότι δεν θα μεταλλάξει τη λαϊκή ψήφο σε συμμετοχή ή στήριξη ή ανοχή σε οποιαδήποτε αντιλαϊκή κυβέρνηση προκύψει».

Σε όλους τους παρευρισκόμενους, τέλος, μοιράστηκαν γαρύφαλλα, αλλά και αναμνηστικές κάρτες με το τελευταίο σημείωμα του Μ. Ρεμπούτσικα, που επιμελήθηκε η ΤΕ Αχαΐας.

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε την περασμένη Πέμπτη η ημερίδα με θέμα «Ο αντικομμουνισμός στην εποχή μας», την οποία οργάνωσε το Παράρτημα Θεσσαλονίκης του Συλλόγου «Εμείς που σπουδάσαμε στον σοσιαλισμό».

Εγινε αναφορά στην πορεία εξέλιξης του αντικομμουνισμού, από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι και σήμερα, στις μορφές και την έκτασή του σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής, καθώς - όπως τονίστηκε - διαπερνά όλο το εποικοδόμημα, τον κρατικό μηχανισμό, το εκπαιδευτικό σύστημα, τον πολιτισμό, τα ΜΜΕ.

Εισηγήσεις έκαναν οι: Νίκος Ζώκας, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου. Γιώργος Λεοντιάδης, ιστορικός, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου. Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Ιστορίας στο ΑΠΘ. Νίκος Παπαγεωργάκης, ιστορικός, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου. Περικλής Παυλίδης, αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας της Παιδείας στο ΑΠΘ.

Ο Ν. Ζώκας τόνισε ότι ο αντικομμουνισμός είναι η αντικειμενική και αναπόφευκτη αντίδραση της αστικής τάξης. «Είναι συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας και της πολιτικής πρακτικής της, βασικό στοιχείο της στρατηγικής της. Στοχεύει στο άμεσο χτύπημα της ιδεολογικής και πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος. Επιδιώκει να παρεμποδίσει την ωρίμανση των υποκειμενικών προϋποθέσεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση, δεδομένου ότι στο έδαφος της όξυνσης των αντιθέσεων και των αντιφάσεων του καπιταλισμού διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις ανάπτυξης της αντικαπιταλιστικής συνείδησης και συνειδητοποίησης της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού».

Ο Γ. Λεοντιάδης έκανε μια αναδρομή στον αντικομμουνισμό στην Ελλάδα, που όπως είπε «έχει μακρά Ιστορία». Συνοπτικά ανέφερε ότι «εκκινεί από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν εμφανίζονται ιδέες και κινήματα αμφισβήτησης της κρατούσας κοινωνικής τάξης, διέρχεται όλο τον "σύντομο" 20ό αιώνα, αντιμετωπίζοντας πλέον το οργανωμένο κομμουνιστικό κίνημα, και καταλήγει στο σήμερα, σε μια συντονισμένη ιδεολογική επιχείρηση που απευθύνεται κυρίως στη νεολαία, η οποία δεν έχει τις ιστορικές εμπειρίες των προηγούμενων γενεών. Αποσκοπεί από τη μια στην αποκοπή του κομμουνιστικού κινήματος από τις ρίζες που το κρατάνε ζωντανό και ισχυρό στη χώρα μας, από την άλλη στην ιδεολογικοπολιτική του υποχώρηση, υποκύπτοντας στις συνεχείς πιέσεις που του ασκούνται».

Ο Ν. Παπαγεωργάκης αναφέρθηκε σε πλευρές του αντικομμουνισμού ως θεωρίας των «άκρων» και του «ολοκληρωτισμού», καθώς και του αντισταλινισμού, και στάθηκε στο παράδειγμα του «ουκρανικού λιμού».

Οπως είπε, η αστική μυθολογία μέσα στην απελπισία της έχει επιστρέψει σχεδόν έναν αιώνα πίσω και αναμασά τα περί «ολοκληρωτισμού», μέσω του οποίου θέλει να πείσει ότι η αστική δημοκρατία απεχθάνεται και καταπολεμά με το ίδιο ακριβώς μένος τα «δύο πολιτικά άκρα».

Ανέφερε ότι τον μύθο της «γενοκτονίας μέσω του σχεδιασμένου λιμού» στην Ουκρανία, που σήμερα έχει και νομική υπόσταση, τον ανέστησε πολιτικά και ιστορικά μετά τον πόλεμο - και κυρίως στις αρχές της δεκαετίας του 1980 - η κοινότητα των Ουκρανών (αντεπαναστατών) εμιγκρέδων του Καναδά, όπου τον τόνο έδιναν φασίστες Ουκρανοί, πρώην συνεργάτες των γερμανικών SS.

Ο Γ. Μαργαρίτης μίλησε για την αναθεώρηση της Ιστορίας, η οποία «αποβλέπει στην προσαρμογή της Ιστορίας προηγούμενων περιόδων στις σημερινές πολιτικές και ιδεολογικές παραμέτρους και συγκυρίες. Η αναθεώρηση δεν στρέφεται αποκλειστικά και μόνο ενάντια στην Ιστορία του εργατικού κινήματος, του κομμουνισμού, της Σοβιετικής Ενωσης και των λαϊκών αγώνων». Πρόσθεσε ότι ο στιγματισμός του κομμουνισμού διά της Ιστορίας γίνεται πάνω σε εγκληματολογική βάση. Η εξαγωγή παράλογων συμπερασμάτων και αντιφατικών διαπιστώσεων είναι κανόνας στην αναθεωρητική ιστοριογραφία, ενώ η αξιοπιστία τους είναι ευθέως ανάλογη με την αντίστοιχη του κάθε προπαγανδιστικού κειμένου. Πάνω στο αντιεπιστημονικό υπόστρωμα της αναθεωρητικής ιστοριογραφίας μπορούν να σταθούν οι πλέον παράλογοι ισχυρισμοί, συνέχισε. Και κατέληξε ότι «πρόκειται μάλλον για απελπισμένη επιχείρηση» και όσοι την προωθούν «πρέπει να είναι πολύ φοβισμένοι».

Τέλος, ο Π. Παυλίδης αναφέρθηκε στον αντισοβιετισμό ως στοιχείο του αντικομμουνισμού. Επεσήμανε ότι ο σύγχρονος αντισοβιετισμός είναι συνυφασμένος με τον σύγχρονο ιστορικό αναθεωρητισμό, που αποτελεί κομβική και επιθετική έκφραση του αντικομμουνισμού στην Ευρώπη. Μίλησε για έναν πόλεμο εναντίον της μνήμης και κλείνοντας στάθηκε στον ρόλο του «αριστερού» αντισοβιετισμού.