Στο κεφάλαιο Α`. Οι εξελίξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, στη θέση 2 και συγκεκριμένα στην παράγραφο για τα πυρηνικά. Η λεγόμενη εθνική αντιπυραυλική ασπίδα των ΗΠΑ, αναφέρεται, θα οδηγήσει στην ακύρωση συμφωνιών για τον περιορισμό των πυρηνικών εξοπλισμών, στη γιγάντωση στρατιωτικοβιομηχανικών συμπλεγμάτων, στην αύξηση των πυρηνικών όπλων και την ενίσχυση της διασποράς τους. Για μένα αυτό είναι αναπόφευκτο, δεδομένου ότι είναι αδύνατο να αντιμετωπίσει κάποια χώρα χωρίς πυρηνικά μία άλλη που διαθέτει πυρηνικά. Αραγε, θα δεχόταν επίθεση η ΟΔΓ, εάν είχε πυρηνικά όπλα; Είναι προς το συμφέρον της Κίνας ή και της Ρωσίας, ακόμη, να επιδιώξουν, με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα, συμφωνίες για τον περιορισμό των πυρηνικών όπλων; Ακόμη, στην επόμενη υποπαράγραφο αναφέρεται: Το πρόβλημα των πυρηνικών, που εμφανιζόταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ότι πέρασε σε δεύτερη μοίρα, εμφανίζεται πάλι σήμερα στην ημερήσια διάταξη. Πιστεύω ότι αυτό είχε συμβεί, επειδή ακόμη οι ΗΠΑ, ΝΑΤΟ κλπ. βρίσκονταν σε στάση αναμονής απέναντι στις εξελίξεις στην ΕΣΣΔ. Τώρα, το ένα ένας πόλεμος θα γίνει με συμβατικά ή πυρηνικά όπλα, νομίζω είναι μία άλλη υπόθεση και βέβαια είναι καθήκον του κινήματος ειρήνης να αντιπαρατίθεται στο ενδεχόμενο μιας πολεμικής σύρραξης και ειδικά μιας σύρραξης με πυρηνικά όπλα. Επίσης, θεωρώ, ότι η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων ούτως ή άλλως θα υπάρξει και ότι θα εκφραστεί με την ένταση των πολεμικών συγκρούσεων, όμως αυτή η αυξανόμενη, ανά τον πλανήτη, διασπορά των πυρηνικών όπλων αποτελεί, κατά την άποψή μου, ανασταλτικό παράγοντα χρησιμοποίησής τους στους πολέμους αυτούς. Ας πούμε ότι, ίσως, μπορεί να υπάρξει μια ισορροπία του τρόμου μεταξύ χωρών με ίδιους ή με αντίθετους προσανατολισμούς. Για μένα, κάθε συμφωνία για τον περιορισμό των πυρηνικών εξοπλισμών σήμερα, που στις διεθνείς σχέσεις επικρατεί ο νόμος του ισχυρού, επειδή λείπει το αντίπαλο δέος, μόνο σε βάρος του αδύνατου θα λειτουργήσει.

Πιστεύω ότι στο κομμάτι αυτό οι Θέσεις «μιλούν» με όρους των δεκαετιών πριν το 1990, όταν υπήρχε η ΕΣΣΔ και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και οι συμφωνίες για τον περιορισμό των πυρηνικών εξοπλισμών λειτουργούσαν εξισορροπιστικά μεταξύ ισχυρών και αδυνάτων. Οι ΗΠΑ, με τον αέρα του ηγέτη, μπορεί σήμερα να επιδιώκουν τέτοιου είδους συμφωνίες, με σκοπό την καταστροφή πυρηνικών οπλοστασίων άλλων χωρών, ενισχύοντας αυτές οικονομικά, όχι βέβαια επειδή επιθυμούν να τις βοηθήσουν, αλλά, εκμεταλλευόμενες τα οικονομικά προβλήματά τους, να τις καταστήσουν ακίνδυνες από στρατιωτική άποψη. Είναι χαρακτηριστικό το ότι οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν το πρόγραμμα «εθνική αντιπυραυλική ασπίδα», που εξόφθαλμα παραβιάζει διεθνείς συμφωνίες για τα πυρηνικά και προωθεί νέους εξοπλισμούς, παρά τη δέσμευση των πυρηνικών δυνάμεων στο Συνέδριο για τη Συνθήκη μη Διάδοσης των Πυρηνικών, για τη μείωση των πυρηνικών όπλων. Στην ίδια θέση 2 του Α` Κεφαλαίου των Θέσεων, πολύ σωστά αναφέρεται ότι η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ δεν ανατρέπει τη συνεργασία της με το ΝΑΤΟ. Σε δημοσίευμα της «Καθημερινής» στις 12.10.00, σχετικό με πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Αμυνας των ΗΠΑ, αναφέρεται: Ο Αμερικανός υπουργός αναγνώρισε μεν ότι μία ευρωπαϊκή αμυντική δύναμη θα πρέπει να είναι ισότιμη του ΝΑΤΟ, αλλά κατέστησε σαφές ότι οποιαδήποτε «αυτονόμηση» είναι καλοδεχούμενη μόνο στο... ευρύ πλαίσιο των αμερικανικών όρων. Τις δηλώσεις αυτές τις αφιερώνω στους θιασώτες της άποψης: ΕΕ, αντίπαλος πόλος στις ΗΠΑ.

Επίσης, θα πρέπει να αναφερθεί ότι στα πλαίσια της ετήσιας διυπουργικής σύσκεψης των υπουργών Αμυνας των χωρών της ΝΑ Ευρώπης, που πραγματοποιήθηκε πολύ πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη, εξετάστηκε η δράση των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων και σε «ειρηνικές περιόδους», που σημαίνει στρατιωτικές επεμβάσεις κατά των λαϊκών αγώνων.

Εκείνο που θα πρέπει να μας απασχολεί, στα πλαίσια της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων (αυτές είναι έντονες και στα πλαίσια της ΕΕ), που φυσικό επακόλουθό της είναι και οι συνεχώς αυξανόμενοι εξοπλισμοί, είτε με συμβατικά είτε με πυρηνικά όπλα, είναι το πώς θα εκμεταλλευόμαστε αυτές τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις για να παρεμβαίνουμε αποτελεσματικά. Οι ιμπεριαλιστές ξέρουν ότι δεν είναι ανίκητοι. Αυτό άλλωστε σημαίνουν και οι συνεχείς εξοπλισμοί τους. Εμείς άραγε το ξέρουμε;

Συνεχίζοντας στο ίδιο κεφάλαιο των Θέσεων, πιστεύω ότι προβάλλεται περισσότερο η ανάγκη συντονισμού των λαϊκών δυνάμεων κατά της Νέας Τάξης Πραγμάτων σε διεθνές επίπεδο, περιφερειακό κλπ. απ' ό,τι στις Θέσεις για το 15ο Συνέδριο, με το οποίο φυσικά συμφωνώ, επειδή για το εάν θα επιτύχει η επαναστατική αλλαγή σε μία χώρα και θα εδραιωθεί μάλιστα, εξαρτάται, κατά πολύ, από τον περίγυρό της και ειδικά όταν η χώρα αυτή είναι μικρή.

Κεφάλαιο Β`. Οι εξελίξεις στην Ελλάδα. Στη Θέση 11 αναφέρεται: Οι ελληνικές κυβερνήσεις έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν ενεργό ρόλο για λογαριασμό των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου σε όλα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή και στην ίδια Θέση παρακάτω αναφέρεται: Πολιτεύεται ως μεσολαβητής κλπ. έως στην περιοχή. Χαρακτηριστικό είναι σχετικό άρθρο του Α. Παπαχελά για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στη Γιουγκοσλαβία, που δημοσιεύτηκε στο «Βήμα» στις 11.10.00, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται: Η Αθήνα έστησε παράλληλα, μέσω του κ. Αλεξ Ρόντου, ένα μηχανισμό υποστήριξης της αντιπολίτευσης (της γιουγκοσλαβικής εννοεί) με χρηματοδότηση σημαντικών Ελλήνων επιχειρηματιών. Για το ζήτημα αυτό μάλιστα κατέθεσε και Ερώτηση το Κόμμα στη Βουλή.

Κεφάλαιο Δ` . Απολογισμός δράσης του Κόμματος. Στη θέση 36 και στην πρώτη παράγραφο: «Ο ταξικός αντίπαλος μέχρι το τέλος της», που το συνδυάζω με το τέλος της δεύτερης παραγράφου: «Η πρόσφατη πείρα μέχρι των φορέων τους». Συμφωνώ απόλυτα με τις συγκεκριμένες διατυπώσεις και μάλιστα πιστεύω ότι η μέχρι σήμερα ακολουθούμενη εσωκομματική πρακτική βρίσκεται σε αναντιστοιχία με αυτές. Εννοώ ότι υπάρχει χαλαρότητα σε ζητήματα αρχών, σε ζητήματα ιδεολογικά, στο όνομα κάποιου πολιτικού κόστους, ειδικά εάν πρόκειται για γνωστά στελέχη, που όμως με τη συγκεκριμένη στάση μάλλον μεγαλώνει το πολιτικό κόστος, εννοώ, επειδή ο αντίπαλος ασχολείται διαρκώς και για παρατεταμένο χρονικό διάστημα μέχρι να μην ελέγχεται πλέον και να μεταβάλλεται και σε κομματικό κόστος. Δεν υπάρχει αυτή η επαγρύπνηση που επιβάλλεται, κυρίως, επειδή αυτοί που θέλουν να δημιουργήσουν προβλήματα είναι από αυτούς που δουλεύουν μέσα στο Κόμμα. Εχουμε εμπειρίες από τέτοιες καταστάσεις και γι' αυτό, νομίζω, όχι πολλές δικαιολογίες. Δεν πιστεύω, βέβαια, ότι είναι εύκολο, επειδή υπάρχει πάντα το πρόβλημα της ελάχιστης έως καθόλου προσφοράς πολλών κομματικών μελών αλλά και στελεχών. Ομως, στο όνομα της επαναστατικής μας προοπτικής να αλλάξουμε την κοινωνία, νομίζω ότι αυτή η προσπάθεια όχι μόνο αξίζει τον κόπο, αλλά είναι και απαραίτητη.

Ο αντίπαλος είναι καλά οργανωμένος και συνεχώς οργανώνεται. Δεν είναι δυνατόν εμείς να τον αντιμετωπίζουμε με ιδεολογική και οργανωτική πλαδαρότητα. Η προσπάθεια να ανεβαίνει το οργανωτικό, πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο των οργανώσεων πρέπει να είναι συνεχής. Εξ άλλου μόνο ένα ισχυρό ΚΚΕ μπορεί να οικοδομήσει το «Μέτωπο».

Εδώ, μάλιστα, θέλω να αναφερθώ και στο δημοσίευμα του «Ρ» της Κυριακής 8.10.00, το σχετικό με τον Γκορμπατσόφ. Είναι ολοφάνερα αποκαλυπτικό και διδακτικό.

Τελειώνοντας, μπαίνω στον πειρασμό να ρωτήσω τον σ. Θεωνά, του οποίου το προσυνεδριακό σημείωμα δημοσιεύτηκε στο «Ρ» στις 14.10.00. Τι σημαίνει δημοκρατικός συγκεντρωτισμός;

ΚΟΒ Δικηγόρων της ΚΟΠ