Την Πρωτομαγιά του 2002, την ώρα που οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες τα βρίσκανε με την κυβέρνηση, το ΠΑΜΕ καλούσε σε ταξικό αγώνα για τα δικαιώματα των εργαζομένων και των λαών

Η συμμετοχή και μόνον των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΑΠ) - της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ - στο λεγόμενο κοινωνικό διάλογο αποτέλεσε το κύριο άλλοθι των κυβερνήσεων για την εφαρμογή σκληρών αντεργατικών πολιτικών. Καθρέφτης αυτής της κατάστασης είναι και οι ετήσιες πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις που οργανώνουν αυτές οι παρατάξεις σε επίπεδο ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Μόνον κατ' όνομα εργατικές, αποτελούν εθιμοτυπικές φιέστες που το περιεχόμενό τους απέχει κατά πολύ από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.

Ηδη το 1999 οι ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» έχουν δημιουργήσει μια πλούσια παράδοση συναίνεσης και συμβιβασμού. Τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, η εισαγωγή της μερικής απασχόλησης, οι πρώτοι αντιασφαλιστικοί νόμοι είναι μόνο μερικές από τις εκφράσεις της αντεργατικής πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που όχι μόνον αποδέχτηκαν αλλά και στήριξαν. Ενα χρόνο πριν, η ΠΑΣΚ Δημοσίου αναγορεύει σε ζήτημα στρατηγικού χαρακτήρα για την παραπέρα δράση της την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Στην ίδια κατεύθυνση η ΔΑΚΕ, που από θέση αρχών είναι ενάντια στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, υιοθετεί και αναπαράγει μέσα στο εργατικό κίνημα τις κεντρικές επιλογές της ολιγαρχίας για ένταξη στην ΟΝΕ και για μεγαλύτερη πρόσδεση της χώρας στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ. Ενώ η ΑΠ του ΣΥΝ έχει «κατορθώσει» μέχρι τότε να χαιρετίσει τη μετατροπή της ΕΟΚ σε ΕΕ ως θετική εξέλιξη και να αποκηρύξει την ταξική πάλη ως αποστεωμένη και δογματική αντίληψη. Ετσι, η Πρωτομαγιά του 1999, που οργανώνουν μέσα σε συνθήκες πολέμου, είναι μια άνευρη εκδήλωση, η οποία συνοδεύεται από αντιπολεμικούς ψιθύρους.

Την Πρωτομαγιά του 2000, το ΠΑΜΕ αναδεικνύει την ανάγκη του οργανωμένου ταξικού αγώνα των εργαζομένων

Λίγες μέρες πριν την Πρωτομαγιά του 2000 πραγματοποιούνται οι βουλευτικές εκλογές. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Χρ. Πολυζωγόπουλος, χαιρετίζει τις καθιερωμένες προεκλογικές εξαγγελίες του Κ. Σημίτη για ενίσχυση των χαμηλόμισθων, δείχνοντας πώς το συνδικαλιστικό κίνημα «αυτόνομα και ανεξάρτητα» στηρίζει το ΠΑΣΟΚ. Νέα αντεργατικά μέτρα αναμένονται, όμως η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ - κάνοντας ακόμα ένα δώρο στους εργοδότες - δεν οργάνωσε ούτε πρωτομαγιάτικη απεργιακή εκδήλωση.

Το ΠΑΜΕ σε μια μαζικότατη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης θέτει το ζήτημα της επερχόμενης αντεργατικής θύελλας στα ασφαλιστικά δικαιώματα και στις κοινωνικές δαπάνες, στη δημόσια Υγεία-Πρόνοια, στο 8ωρο, στις εργασιακές σχέσεις, στην Παιδεία και στον πολιτισμό.

Το 2001, ένα μήνα ακριβώς πριν την Πρωτομαγιά μπαίνει σε εφαρμογή ο αντεργατικός νόμος για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, στο πέρασμα του οποίου έχουν συμβάλει τα μέγιστα και οι τρεις παρατάξεις μέσω της γνωστής μεθόδου, του «κοινωνικού διαλόγου». Από τις αρχές του έτους το ΠΑΜΕ έχει «οργώσει» τους χώρους δουλιάς προκειμένου να ενημερώσει τους εργαζόμενους και να οργανώσει τον αγώνα τους ενάντια στη νέα αναμενόμενη αντιασφαλιστική λαίλαπα που παίρνει μορφή με το λεγόμενο νομοσχέδιο Γιαννίτση. Οι ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» πέρα από κάποιες λεκτικές αντιθέσεις απολαμβάνουν την αίσθηση της αδράνειας. Το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο Γιαννίτση δημοσιοποιείται την Τετάρτη του Πάσχα. Οι προσπάθειες του ΠΑΜΕ δείχνουν τους καρπούς τους. Οι εργαζόμενοι δεν πιάνονται απροετοίμαστοι και η πίεση που ασκούν αναγκάζουν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να κηρύξουν απεργία στις 26 του Απρίλη, που ήταν μια από τις μεγαλύτερες εργατικές κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων. Ομως, ακόμα και τότε εξακολουθούν να μιλάνε για την ανάγκη «κοινωνικού διαλόγου». Απέναντι στην απαίτηση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων για προγραμματισμό της κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων δίνουν γενικόλογες και ασαφείς απαντήσεις. Στην πρωτομαγιάτικη φιέστα τους συμμετέχουν ο Κ. Σκανδαλίδης και ο Θ. Τσουκάτος. Ο Χρ. Πολυζωγόπουλος, που συμμετέχει στην αντίστοιχη εκδήλωση της Θεσσαλονίκης, ζητά από την κυβέρνηση εγγυήσεις για την έναρξη του «κοινωνικού διαλόγου».

Το 1999, το ΠΑΜΕ μόλις έχει γεννηθεί. Το μήνυμα ξεκάθαρο: Παραμερίστε τις συμβιβασμένες ηγεσίες.

Ο χρόνος που περνά μέχρι την Πρωτομαγιά του 2002 αποκαλύπτει όλο και περισσότερο τα πραγματικά πρόσωπα των κυβερνητικών και εργοδοτικών συνδικαλιστών. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ μαζί με το ΣΕΒ προχωρά στην υπογραφή μιας κατάπτυστης διετούς Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, που όχι μόνον καθηλώνει αλλά μειώνει μισθούς και μεροκάματα. Η κυβέρνηση βάζει στη θέση του υπουργού Εργασίας τον Δ. Ρέππα, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να περάσει εκ νέου τα αντιασφαλιστικά μέτρα αλλά με συγκαλυμμένη μορφή. Η ΠΑΣΚΕ επιδίδεται σε νέες απεργοσπαστικές μεθοδεύσεις ενώ κυκλοφορεί ενημερωτικό φυλλάδιο με το οποίο προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι τα μέτρα Ρέππα - αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων κ.ά. - είναι προς όφελός τους!!! Η Πρωτομαγιά γίνεται μέσα σε συνθήκες έντασης της επίθεσης του Ισραήλ στον παλαιστινιακό λαό. Η ολιγάριθμη πρωτομαγιάτικη εκδήλωση που διοργάνωσαν ΕΚΑ και ΑΔΕΔΥ γίνεται στο πάρκο πριν την αμερικάνικη πρεσβεία. Το πλαίσιο της εκδήλωσης κάθε άλλο παρά διεκδικητικό, ζητά από την κυβέρνηση να δοθούν εγγυήσεις για τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος χωρίς όμως να απορρίπτονται στο σύνολό τους τα αντιασφαλιστικά μέτρα της κυβέρνησης. Ενώ τα συνθήματα συμπαράστασης στον παλαιστινιακό λαό έχουν ένα πασιφιστικό περιεχόμενο χωρίς να καταγγέλλεται η ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.

Το 1997 οι ταξικές δυνάμεις καταδικάζουν τον «κοινωνικό διάλογο» και καλούνε σε κλιμάκωση των αγώνων

Σήμερα, λίγες μέρες πριν την πρωτομαγιάτικη απεργιακή κινητοποίηση, οι τρεις παρατάξεις κινούνται σε ένα πλαίσιο πλήρους αποδοχής του ρόλου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την οποία θέλουν να την παρουσιάσουν ως αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ. Χαρακτηριστική η φιέστα που οργάνωσαν από κοινού οι παρατάξεις της ΓΣΕΕ, ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΑΠ στις 16 του Απρίλη όπου καλούσαν τους εργαζόμενους να διαδηλώσουν υπέρ της διεύρυνσης της ΕΕ!!! Δηλαδή, υπέρ της επέκτασης και εγκαθίδρυσης των συμφερόντων των ευρω-ιμπεριαλιστών σε νέα εδάφη.

Με το πέρασμα του χρόνου, η στήριξη που παρέχουν αυτές οι παρατάξεις στις πολιτικές της κυβέρνησης και του μεγάλου κεφαλαίου είναι όλο και μεγαλύτερη. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την πλήρη αδιαφορία τους για την οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων, έχει καταντήσει ακόμα και τις έννοιες «κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός» ανεδαφικές. Εχει πλέον καταδειχτεί ότι αποτελούν πειθήνια όργανα της αστικής τάξης.

Πρωτομαγιά του 2001. Η εργατική τάξη έχει ήδη απορρίψει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο Γιαννίτση με τη μεγαλειώδη παρουσίας της στην απεργία της 26ης Απρίλη. Το ΠΑΜΕ καλεί σε γενικό ξεσηκωμό.

...έως την Πρωτομαγιά του 2002 που η επίθεση του κεφαλαίου είχε ξεδιπλωθεί σ' όλα τα μέτωπα, το ΠΑΜΕ ήταν αυτό που έδινε το στίγμα του ταξικού γιορτασμού, στις συγκεντρώσεις του διαδήλωνε ενωμένη η εργατική τάξη

Από την Πρωτομαγιά του '99 που πρωτοεμφανίστηκε το ΠΑΜΕ...

ΘΥΜΑΜΑΙ πάντα μια συμβουλή ταξιδιωτική που μ' έλεγε ο πατέρας μου όταν ξεκινούσα να 'χω ταξίδια και να καρτερώ τα πλοία της γραμμής στο πόρτο μας. Ο ταξιδιώτης, μου έλεγε, πρέπει να 'ναι «προσθαλασσού», πρέπει να κοιτάζει το δρόμο του. Δε σε περιμένει το πλοίο γιατί καθυστέρησες...

ΕΤΣΙ φέρνω σήμερα στο νου το μικρό εκείνο ποστάλε της γραμμής, το «ΙΘΑΚΗ», που μαζί του έκανα πριν 64 χρόνια το ταξίδι εκείνο της Λαμπρής και που χρειάστηκαν κοντά τρεις μέρες για να φτάσω στο νησί μας. Ολα βέβαια τακτοποιημένα και το δρομολόγιο της άγονης γραμμής ορισμένο κι αυτό ως πάνω τη Σαγιάδα. Μόνο ένα πράμα απρόβλεπτο και ακαθόριστο: Το «κλείσιμο» του Ισθμού, που υποχρέωνε τα καράβια για τα λιμάνια του Ιονίου ν' αλλάξουν «ρότα».

ΑΛΛΑΞΑΜΕ έτσι κι εμείς αναγκαστικά πορεία. Το «Ιθάκη» ξεκινούσε τη Μ. Πέμπτη για το μεγάλο γύρο του Μοριά για να πιάσουμε Πάτρα και για να συνεχίσουμε και στ' άλλα. Η θάλασσα λάδι, κι ο Καβομαλιάς ασάλευτος, τα φανάρια στους κάβους να δίνουν το στίγμα τους. Και στο σαλόνι θαλασσόλυκοι ναυτικοί που γύριζαν για λίγο στα νησιά να ανοίξουν τα τεφτέρια της ζωής τους και της ναυτοσύνης τα πολλά βάσανα.

ΗΤΑΝ η πρώτη φορά που άκουγα ζωντανά να μιλούν για τον πόλεμο που είχε κιόλας ξεσπάσει, που μήνες τον ζούσαν στους ωκεανούς αλλά και που τον πλήρωναν με ανθρώπινες ζωές. Θυμάμαι αυτό που έλεγε ένας μεσόκοπος γεροδεμένος ναύτης, Θιακός νομίζω, πως ο πόλεμος μάς κοντοζυγώνει και πως σε λίγο θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα.

ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ, χωρίς καθόλου να βιάζεται και πάντα πλάι πλάι με τη στεριά προχωρούσε ενώ εμείς είχαμε στα μάτια να ξετυλίγεται το πανέμορφο εκείνο τοπίο. Κρυφό κι άπιαστο βέβαια από εκείνον που τρέχει, που βιάζεται. Δεν ήμαστε άμαθοι από γεωγραφία. Κι είχαμε μάλιστα ένα δάσκαλο στο δημοτικό παθιασμένο σ' αυτό το μάθημα που επί χάρτου βέβαια μας ταξίδευε ακούραστα στις άκρες της γης μας αλλά και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου.

ΑΛΛΟ όμως αυτό που είχαμε στα μάτια μας, αυτό που καθώς ανεβαίναμε βλέπαμε να ξετυλίγεται καθένα με την ονομασία και την ιστορία του. Ολα αυτά που σου έδειχναν και σου μάθαιναν ο κόσμος αυτός της ναυτοσύνης που τα είχε δουλέψει χρόνια με το ψωμί της θάλασσας, ήταν αλλιώτικα.

ΣΗΜΑΔΙΑΚΟ το ταξίδι εκείνο καθώς πλησιάζαμε για την Πάτρα. Ξαφνικά ενώ βρισκόμαστε αντικριστά στη Γλαρέντζα (Κυλλήνη) ο πλοίαρχος του καραβιού κάλεσε τους επιβάτες και το πλήρωμα να ακούσουν με προσοχή μια ανακοίνωση που θα έκανε αμέσως.

ΜΕΓΑΛΗ Παρασκευή μεσημέρι μαθαίναμε, με την ανακοίνωση αυτή, ότι οι φασίστες του Μουσολίνι είχαν εισβάλει και καταλάβει την Αλβανία. Το ραδιόφωνο έδινε όλη τη σχετική ειδησεογραφία, την οποία γαρνίριζε κατάλληλα η λογοκρισία του Μεταξά, που με κάθε τρόπο προσπαθούσε να καθησυχάσει το λαό με ψεύδη. Ο πλοίαρχος μάς ειδοποιούσε επίσης ότι το πλοίο θα σταματούσε για λίγη μόνο ώρα στην Πάτρα κι ότι οι επιβάτες δε θα έπρεπε να βγουν από το καράβι που αμέσως θα συνέχιζε το δρομολόγιο για Ιθάκη και Κεφαλονιά.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ μάς ζυγώνει, ο πόλεμος μας χτυπάει κιόλας την πόρτα, μας ξαναείπε φωναχτά τώρα ο Θιακός ναυτικός. Και το 'πε άτρομα και δυνατά για να τ' ακούσουν όλοι όσοι ταξίδευαν μαζί μας, φυσικά και οι σμπίροι της μεταξικής δικτατορίας, που είχε απαγορεύσει «συζητήσεις και σχόλια εις τους δημοσίους χώρους, περί των εμπολέμων, που προκαλούν αντεγκλήσεις ή και απλήν δυσφορίαν μεταξύ των ακροατών...». Η ανακοίνωση αυτή που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες στις 6 του Σεπτέμβρη 1939 προειδοποιούσε μάλιστα για εξορία αυθημερόν όλους εκείνους που δε συμμορφώνονταν με τη διαταγή αυτή.

ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ, το «Ιθάκη» κι αυτό βιαστικό πια κοντοστάθηκε στην Πάτρα, «έδωσε και πήρε» σ' επιβάτες και εμπορεύματα. Και μέσα στο πηχτό σκοτάδι της νύχτας έβαλε ρότα, θα μας έφερνε στο νησί του Οδυσσέα, μαζί με τους ναυτικούς, που γύριζαν από τους ωκεανούς, που είχαν για τα καλά ανάψει του πολέμου οι φλόγες.

ΗΤΑΝ η πρώτη φορά, που γνώριζα, που έβλεπα το Θιάκι σ' αυτήν τη γιορτινή, τη λαμπριάτικη ώρα. Τη χαιρόμουνα καθώς άκουσα τον συνταξιδιώτη και σύντροφο Θιακό να με αποχαιρετά και να μου ξαναλέει: «Ο πόλεμος κατηφορίζει. Χτυπά πια τις πόρτες μας...». Κι έτσι πράγματι έγινε. Το Θιάκι μάς το θυμίζει με την επιγραφή του στο γρανιτένιο βράχο, που τον μπουχίζει η θάλασσα κάθε στιγμή. «Κάθε οργιά της θάλασσας χιλιάδες σταγόνες αίμα». Είναι της ναυτοσύνης η αλήθεια και η θυσία.