«Τιμώντας τα 90 χρόνια του ΚΚΕ, αισθανόμαστε την υποχρέωση και την ευθύνη, απέναντι στην εργατική τάξη, μπροστά σ' αυτή τη βαρυσήμαντη ιστορική επέτειο να αντλήσουμε διδάγματα, να βγούμε πιο ικανοί και πιο ισχυροί ιδεολογικοπολιτικά ώστε να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, πιο αποφασιστικά και σταθερά μέχρι την εκπλήρωση της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης, την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας».

Τα παραπάνω υπογράμμισε ο Κ. Παρασκευάς, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας στην εκδήλωση της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ και των Οργανώσεων Αθήνας της ΚΝΕ για τα 90χρονα του ΚΚΕ.

«Το ΚΚΕ - συμπλήρωσε - απ' την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, σ' ολόκληρη την 90χρονη διαδρομή του, ήταν και είναι αίμα από το αίμα, και σάρκα από τη σάρκα της εργατικής τάξης. Είναι "τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής", γέννημα της εργατικής τάξης, της συνένωσης του εργατικού κινήματος με τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού».

Στη συνέχεια ο Κ. Παρασκευάς αναφέρθηκε στη δημιουργία του ΚΚΕ, υπογραμμίζοντας: «Η δημιουργία του ΚΚΕ σήμανε την αρχή της πάλης για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο, τα αστικά κόμματα και το αστικό κράτος. Εξέφρασε την αναγκαιότητα και έριξε την ιδέα της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και μπόλιασε με αυτήν γενιές και γενιές εργατών, διαπαιδαγώγησε γενιές και γενιές πρωτοπόρων αγωνιστών που γι' αυτό το σκοπό έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους.

Το ΚΚΕ, από τη δημιουργία του, κατανοούσε και στήριξε τις αναλύσεις του στην πάλη των τάξεων. Δεν περιόριζε τις αναλύσεις του στους πολιτικούς συσχετισμούς, δεν υπέτασσε τη στρατηγική του στους πολιτικούς συσχετισμούς, έβλεπε και βλέπει πίσω από αυτούς, τα πραγματικά ταξικά συμφέροντα και τη δυνατότητα και αναγκαιότητα να αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί.

Γιατί θεωρούσε και θεωρεί ως κινητήρια δύναμη των εξελίξεων την πάλη των τάξεων. Στήριξε τις αναλύσεις του και την επεξεργασία της στρατηγικής του στη μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία, στην πείρα των σοσιαλιστικών επαναστάσεων.

Στήριξε και στηρίζει τεκμηριωμένα την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού, ως αναγκαιότητα της εποχής. Η ιδέα της σοσιαλιστικής αλλαγής της κοινωνίας στηρίζεται στα αντικειμενικά στοιχεία που παραπέμπουν σ' αυτήν την ανάγκη. Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού δεν καθορίζεται από το συσχετισμό δύναμης.

Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού προβάλλει από το γεγονός ότι ο καπιταλισμός δημιουργεί ο ίδιος τις υλικές προϋποθέσεις, τις αντικειμενικές, για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, που είναι η κοινωνικοποίηση της εργασίας, η κοινωνικοποίηση της παραγωγής».

«Το ΚΚΕ - συνέχισε - κατανοούσε και έθετε σε απόλυτη προτεραιότητα την ενίσχυση της ταξικής συνείδησης και ενότητας της εργατικής τάξης, από μάζα διασκορπισμένη και κατακερματισμένη, σε τάξη οργανωμένη και συνειδητοποιημένη για τον ταξικό της ρόλο και την αποστολή.

Θεμελιακό ζήτημα αποτελεί η αναγνώριση και ανάδειξη του επαναστατικού χαρακτήρα της εργατικής τάξης. Ως τάξης που από την ίδια της τη θέση στην παραγωγή, στην κοινωνία, αποτελεί τη δύναμη που έχει αντικειμενικά συμφέρον να απελευθερώσει τον εαυτό της και τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα. Ως τάξης που έχει τη δύναμη και την ιστορική αποστολή να πραγματοποιήσει την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας.

Αντιπάλεψε και αντιπαλεύει σθεναρά όλες τις αντιδραστικές αστικές και οπορτουνιστικές θεωρίες που αμφισβητούν τον πρωτοπόρο ρόλο και τον επαναστατικό χαρακτήρα της εργατικής τάξης.

Ιδιαίτερα σήμερα, που όλοι οι απολογητές του καπιταλισμού, όλοι όσοι αμφισβητούν την ταξική πάλη ως κινητήρια δύναμη των εξελίξεων, επιτίθενται σφοδρότατα για να συσκοτίσουν και να στρεβλώσουν αυτή την αλήθεια, για να πείσουν ότι η κυριαρχία της αστικής τάξης είναι αιώνια και αμετάβλητη.

Τα χρεοκοπημένα επιχειρήματα για το "τέλος της εργατικής τάξης" επανέρχονται. Διαστρεβλώνουν ταυτόχρονα τα κριτήρια για την εργατική τάξη θεωρώντας εργατική τάξη μόνο τους χειρώνακτες και τους χαμηλά αμειβόμενους, ενώ τα όρια της εργατικής τάξης έχουν διευρυνθεί.

Ο ρόλος της εργατικής τάξης στις μέρες μας είναι τόσο ισχυρός, τόσο καθοριστικός, όσο καμιά άλλη φορά.

Υπογραμμίζουν αυτή την αλήθεια: Ο συνεχώς αυξημένος ρόλος της στην παραγωγική διαδικασία σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είναι η μόνη τάξη που δεν έχει στην ιδιοκτησία της μέσα παραγωγής.

Επίσης, ότι είναι φορέας των νέων, χωρίς εκμετάλλευση, σχέσεων παραγωγής, που στηρίζονται στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Καθώς και το γεγονός ότι είναι η μόνη τάξη που παράγει τον πλούτο, τον οποίο καρπώνονται οι καπιταλιστές.

Η μεγάλη αριθμητική της διεύρυνση σε σχέση με τις άλλες τάξεις και τα στρώματα της κοινωνίας. Το ότι έχει ειδικό βάρος σε τομείς που αποτελούν κλειδιά της οικονομίας, όπως είναι η ενέργεια, οι μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες, οι τράπεζες. Το ότι είναι πιο έμπειρη, πιο μορφωμένη, συγκριτικά με προηγούμενα.

Η ανάπτυξη των μέσων παραγωγής, η ανάπτυξη της τεχνολογίας όχι μόνο δεν αδυνατίζει τα ταξικά χαρακτηριστικά της εργατικής τάξης αλλά ενισχύει το ρόλο της σε σημαντικούς τομείς της παραγωγικής διαδικασίας, της οικονομίας.

Ετσι, λοιπόν, η σημερινή εργατική τάξη δεν παύει να είναι η τάξη την οποία όλο και πιο έντονα εκμεταλλεύεται το κεφάλαιο. Αρα είναι η τάξη που έχει κάθε λόγο να πρωτοστατήσει στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, το σοσιαλισμό».

Στη συνέχεια ο ομιλητής αναφέρθηκε στις προϋποθέσεις που αποκτούν ιδιαίτερη σημασία για το Κόμμα κι απ' τις οποίες εξαρτάται το επίπεδο και το εύρος της συσπείρωσης των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων που θα κινηθούν με σκοπό την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας.

«Απαιτείται Κόμμα ικανό, σταθερά προσανατολισμένο να παρακολουθεί και να προβλέπει τις εξελίξεις που έρχονται. Να μην υπερεκτιμά τις δυνατότητες του καπιταλισμού, παίρνοντας υπόψη ότι ο πρωτοφανής ανταγωνισμός και το αχαλίνωτο κυνηγητό της αύξησης της κερδοφορίας, αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν σε νέα, πιο γενικευμένα κρισιακά φαινόμενα. Σε μεγαλύτερες δυσκολίες αντιμετώπισής τους σε όφελος του συστήματος.

Σε κάθε περίπτωση θα μεγαλώνει η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται, στην όξυνση των προβλημάτων και στην ένταση της ταξικής πάλης. Συνοδεύεται με νέες δυσκολίες, αλλά και νέες δυνατότητες.

Να είναι ξεκάθαρο ότι ο αντίπαλος θα χρησιμοποιήσει την καταστολή, αλλά και τον οπορτουνισμό για το χτύπημα του Κόμματος και του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, γενικότερα του λαϊκού κινήματος.

Απαιτείται, τώρα, Κόμμα πιο ικανό να προετοιμάζει τις γραμμές του και ταυτόχρονα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Κόμμα αποφασισμένο και πεισμένο ότι μπορεί να φέρει νικηφόρα σε πέρας την αποστολή του, ξεπερνώντας αντιξοότητες και δυσκολίες.

Χωρίς μικροαστική ανυπομονησία και υποκειμενισμό στις εκτιμήσεις. Κόμμα ικανό να εκτιμά το κύριο ζήτημα των πολιτικών εξελίξεων κάθε φορά, να ενημερώνει το λαό, να τον προετοιμάζει και να τον προστατεύει από τις παγίδες που στήνει η αστική τάξη για να τον εγκλωβίζει, να τον χειραγωγεί μόλις πάει να σηκώσει κεφάλι.

Δεν είναι κομπασμός, δεν είναι υπερβολή όταν υπογραμμίζουμε ότι το ΚΚΕ προέβλεψε σωστά και προειδοποίησε τους εργαζόμενους ότι οι προσαρμογές της Ελλάδας στις συνθήκες της ΕΕ, στην ΟΝΕ, στο ευρώ και στη στρατηγική του ΝΑΤΟ υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ενώ θα οξύνουν δραματικά τα προβλήματα του εργαζόμενου λαού.

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν πλήρως τις εκτιμήσεις του Κόμματος. Φέρνουν στην επιφάνεια το πραγματικό δίλημμα. `Η με τα μονοπώλια, με τον ιμπεριαλισμό ή με το λαό. Η στάση απέναντι στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η στάση απέναντι στα μονοπώλια, στις επιλογές της πλουτοκρατίας αποτελεί το αλάνθαστο κριτήριο των θέσεων και της πολιτικής κάθε κόμματος.

Με αυτό το κριτήριο το ΚΚΕ εδώ και πολλά χρόνια ανέδειξε το ζήτημα του δικομματισμού, ως μορφής του πολιτικού συστήματος, που διασφαλίζει να συνεχίζεται η ίδια πολιτική. Αντιπάλεψε τη θέση του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ ότι η πάλη κατά του δικομματισμού προσφέρει στήριξη στη ΝΔ.

Εκτιμώντας τα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτέμβρη, το ΚΚΕ θεωρεί θετικό γεγονός τη μείωση του δικομματισμού. Τονίζει ότι σήμερα από καλύτερες θέσεις το κίνημα μπορεί να οργανώσει την πάλη του. Θεωρεί θετικό γεγονός ότι πολλοί εργαζόμενοι αναζητούν εναλλακτική λύση εξόδου από τη σημερινή πολιτική κατάσταση. Εχει το ίδιο το Κόμμα μεγάλη συμβολή σε αυτό. Ταυτόχρονα όμως προειδοποιεί: Οι μεταμφιέσεις που η πλουτοκρατία προωθεί στο πολιτικό σύστημα έχουν σκοπό να εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους, να ανακόψουν τη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών δυνάμεων. Εχουν σκοπό την υποταγή των εργαζομένων για να περάσουν νέα, ακόμα χειρότερα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα, που έχουν αποφασίσει η ΕΕ και άλλα κέντρα της πλουτοκρατίας, με τη συμμετοχή των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Σε κάθε περίπτωση, απαιτείται Κόμμα προσηλωμένο και ικανό να προωθεί τη στρατηγική του με γερούς ιδεολογικοπολιτικούς δεσμούς με την εργατική τάξη. Κόμμα και εργατική τάξη ικανά να αξιοποιήσουν την κρίση του συστήματος για να φέρουν την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας.

Κόμμα που να μπολιάζει την εργατική τάξη και τα άλλα εργαζόμενα στρώματα με την πολιτική του πρόταση για την εξουσία».

«Να συνειδητοποιούν - υπογράμμισε αμέσως μετά - οι εργάτες και οι εργάτριες ότι απέναντί τους δεν είναι μόνο μια κυβέρνηση, αλλά μια πολιτική εξουσία που εκφράζει τα συμφέροντα των καπιταλιστών, οι οποίοι ιδιοποιούνται τον πλούτο που οι ίδιοι παράγουν.

Αυτούς πρέπει να καταργήσουν διεκδικώντας και παλεύοντας για τη δική τους εξουσία. Ενδιάμεση λύση εξουσίας δεν μπορεί να υπάρξει. Αλλαγές, διαχειριστικές αλλαγές, στο πολιτικό επίπεδο μπορεί να υπάρξουν πολλές και διάφορες, αλλά η εξουσία της αστικής τάξης να υπάρχει και να βασιλεύει.

Βάση της πρότασης του ΚΚΕ είναι τα κοινά συμφέροντα των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών κοινωνικών δυνάμεων, δηλαδή της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και ιδιαίτερα αυτών χωρίς προσωπικό, της μικρομεσαίας αγροτιάς.

Πίσω απ' αυτή τη γραμμή συσπείρωσης και πάλης, τη γραμμή κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, δεν υπάρχει δρόμος θετικής διεξόδου, υπάρχει η διαχείριση, η ενσωμάτωση στο σύστημα.

Αν δε γίνουν αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας, αν δεν έρθει η εργατική τάξη στην εξουσία και δεν υπάρξει δικτατορία του προλεταριάτου, αν δεν κοινωνικοποιηθούν τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και δεν υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός, δε θα ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Αυτός ο δρόμος δεν είναι εύκολος. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Γιατί η αστική τάξη δεν παραδίδει την εξουσία. Δεν είναι όμως αήττητη.

Ο αγώνας, για να είναι νικηφόρος, προϋποθέτει οι κομμουνιστές και η εργατική τάξη να δίνουν καθημερινά, καλά εξοπλισμένοι, την ιδεολογική, πολιτική, μαζική πάλη και να είναι συνεχώς καλύτερα προετοιμασμένοι για σκληρή ταξική σύγκρουση και ρήξη με την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της».

«Οσοι υπόσχονται - συνέχισε ο Κ. Παρασκευάς - εύκολες λύσεις αποπροσανατολίζουν και εξαπατούν το λαό και αυτό αφορά ιδιαίτερα τις δυνάμεις του οπορτουνισμού.

Απαιτείται σταθερό και μόνιμο μέτωπο στον οπορτουνισμό. Οποτε η πάλη κατά του οπορτουνισμού αδυνατίζει, την πληρώνει το Κόμμα, την πληρώνει το εργατικό λαϊκό κίνημα, την πληρώνουν οι εργαζόμενοι.

Ο οπορτουνισμός, ως φορέας της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής στο εργατικό κίνημα, είναι αντίπαλος της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Από τη σκοπιά των εργατικών λαϊκών συμφερόντων μιλάμε για χρεοκοπία του οπορτουνιστικού ρεύματος γιατί εναρμονίζεται και συμβάλλει στην προώθηση της στρατηγικής του κεφαλαίου. Η κατάντια της κεντροαριστεράς στη Γαλλία και την Ιταλία είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα, όπως και τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα στην Ιταλία, αυτή την εκτίμηση επιβεβαιώνουν.

Ο οπορτουνισμός ρίχνει μόνιμα και σταθερά μέσα στους εργαζόμενους το δηλητήριο της ταξικής συνεργασίας, των ανώδυνων μεταρρυθμίσεων, του αντικομμουνισμού. Συνδυάζει την καπηλεία των αγώνων με την υπονόμευσή τους.

Είναι συνειδητός αντίπαλος της ταξικής πάλης, και προκαλεί τεράστια ζημιά στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Και αυτό το αποδεικνύουν η στρατηγική, οι θέσεις, η πορεία που ακολουθεί ο κλασικός εκπρόσωπός του στη χώρα μας, ο ΣΥΝ, που παρουσιάζεται με αριστερό προφίλ και μόνο προφίλ.

Γιατί πίσω από αυτό το προφίλ θέλει να κρύψει το πραγματικό του πρόσωπο και την πολιτική του. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα... του ΣΥΝ δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματική του πολιτική και τα συμφέροντα που υπηρετεί, τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στάση του απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις. Χρόνια ολόκληρα στήριξε και στηρίζει τη στρατηγική απελευθέρωσης της κίνησης του κεφαλαίου, των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών. Είναι σύμφωνος και στηρίζει αυτή τη στρατηγική μέσα από τις συμφωνίες του Μάαστριχτ.

Πρωτοστάτησε, από τις αρχές της δεκαετίας του '90, στην αποδοχή αυτής της στρατηγικής από το συνδικαλιστικό κίνημα.

Τώρα, που ολοκληρώνεται αυτή η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, εμφανίζεται υποκριτικά κατά των ιδιωτικοποιήσεων για να μη φορτωθεί το κόστος της δυσαρέσκειας. Αναδεικνύει δευτερεύοντα ζητήματα, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσει, να καλλιεργεί αυταπάτες, ότι μπορεί να σωθούν δικαιώματα αν στις ιδιωτικοποιημένες πλέον επιχειρήσεις, όπως, π.χ., τηλεπικοινωνίες ή ενέργεια, ο έλεγχος μείνει στο δημόσιο.

Ανάλογη τακτική ακολουθεί στα θέματα των μισθών. Ενώ στήριξε την κατεύθυνση του κεφαλαίου για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας, ενώ χρόνια ολόκληρα στήριξε και στηρίζει τον "κοινωνικό διάλογο", την ταξική συνεργασία, ενώ στηρίζει την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τώρα εμφανίζεται υποκριτικά να καταγγέλλει την απαράδεκτη συμφωνία ΓΣΕΕ-ΣΕΒ για τους μισθούς και τα μεροκάματα.

Μ' αυτή την τακτική προσπαθεί να συσπειρώσει δυνάμεις σε μια ρεφορμιστική βάση, σε συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ και σε συκοφαντική βάση απέναντι στο ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ.

Απαιτείται μόνιμη και τεκμηριωμένη αποκάλυψη αυτής της γραμμής και πολιτικής του ΣΥΝ, σε συνδυασμό με την προβολή και διεκδίκηση στόχων πάλης που ανταποκρίνονται στα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων.

Επίσης, ταυτόχρονα είναι ανάγκη να υπάρχει μέτωπο με την κοινωνική βάση του οπορτουνισμού. Πάντα, ιστορικά, μέσα στις γραμμές της εργατικής τάξης, διαμορφωνόταν ένα στρώμα εργατικής αριστοκρατίας, εξαγορασμένο και δεμένο με τους μηχανισμούς της αστικής τάξης.

Αυτό γίνεται τόσο στον ιδιωτικό τομέα όσο και στον κρατικό. Εκεί μάλιστα πιο διευρυμένα λόγω της ιδιαίτερης βαρύτητας στην υλοποίηση της φιλομονοπωλιακής πολιτικής. Ισχυρό τμήμα αυτής της εργατικής αριστοκρατίας βρίσκεται και κυριαρχεί στις ηγεσίες των ρεφορμιστικών, εργοδοτικών συνδικάτων σε όλες τις βαθμίδες του συνδικαλιστικού κινήματος.

Σ' αυτό το έδαφος ανθίζει ευκολότερα ο οπορτουνισμός και γι' αυτό το λόγο η πάλη για την ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού του κινήματος και την ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων είναι αναπόσπαστα δεμένη με την πάλη κατά του οπορτουνισμού και την ενίσχυση των δεσμών του Κόμματος και του ταξικού κινήματος με τα πιο προλεταριακά τμήματα».

Καταλήγοντας ο ομιλητής υπογράμμισε πως είναι κρίσιμο ζήτημα η πρωτοπόρα δράση για την οργάνωση των εργαζομένων, την οργάνωση ισχυρών ταξικών συνδικάτων, για την αλλαγή στους συσχετισμούς των δυνάμεων μέσα στις γραμμές της εργατικής τάξης, και συμπλήρωσε:

«Η δημιουργία του ΠΑΜΕ είναι η σημαντικότερη κατάκτηση των τελευταίων χρόνων. Το καθήκον της ισχυροποίησής του με τη συμμετοχή νέων συνδικάτων, περισσότερων αγωνιστών, συνδικαλιστών, με τη δημιουργία επιτροπών αγώνα στους χώρους δουλειάς, είναι άμεσα δεμένο με τους γενικότερους στόχους και μπορούμε να το πετύχουμε.

Η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος απαιτεί ταξικό προσανατολισμό, σταθερή αντίθεση στα μονοπώλια, στους πολιτικούς τους εκφραστές, στις πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Η ενότητα της εργατικής τάξης προϋποθέτει ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού στις γραμμές της, ήττα των ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων και πρακτικών.

Η πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας θα είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης. Επομένως, η εργατική τάξη είναι ανάγκη να διαπαιδαγωγείται και να προετοιμάζεται, διαρκώς, να εκπαιδεύεται και να μάχεται αποτελεσματικά απέναντι στους εκμεταλλευτές της, ξεκινώντας από τη διεκδίκηση λύσεων για τα προβλήματά της και την ικανοποίηση των αναγκών της, ενισχύοντας την απαιτητικότητά της.

Αυτός ο προσανατολισμός είναι ανάγκη να συμπορεύεται με ένταση των προσπαθειών για πλατιά οργάνωση και συμμετοχή των εργαζομένων στις γραμμές των συνδικάτων. Πρώτ' απ' όλα των ταξικών συνδικάτων, τα οποία πρέπει να αποτελούν τις πλατιές μάζες των εργαζομένων, τις πρώτες τάξεις του σχολείου της ταξικής πάλης.

Στην κατεύθυνση αυτή απαιτείται ιδιαίτερη φροντίδα και προσπάθεια ενίσχυσης των γραμμών των συνδικάτων με εργαζόμενους νέους και νέες, με γυναίκες και μετανάστες».

«Ορος για την προώθηση της στρατηγικής του Κόμματος είναι η διαρκής και μόνιμη συνειδητή φροντίδα για την ενίσχυση του εργατικού και προλεταριακού χαρακτήρα των γραμμών του Κόμματος», επισήμανε ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Κ. Παρασκευάς, και συμπλήρωσε: «Εξετάζοντας αυτοκριτικά την πορεία και την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος δε θα ήταν υπερβολή να υπογραμμίσουμε ότι μια από τις κύριες αιτίες της διείσδυσης των οπορτουνιστικών αντιλήψεων στις γραμμές των Κομμουνιστικών Κομμάτων, ήταν η παραμέληση αυτού του χρυσού κανόνα και η αλλοίωση των κοινωνικοταξικών χαρακτηριστικών των κομμάτων με την κυριαρχία των μικροαστικών στρωμάτων.

Ορος για να αποφύγει αυτόν τον κίνδυνο το ΚΚ, είναι να θέσει προτεραιότητες στην οικοδόμησή του μέσα στους χώρους δουλειάς. Να στρατολογεί με επίμονη προσπάθεια πρωτοπόρους εργάτες αγωνιστές.

Να συνδυάζει αυτή την προσπάθειά του με τη σχεδιασμένη και οργανωμένη συλλογική και ατομική δράση για το ανέβασμα του μαρξιστικο-λενινιστικού επιπέδου του Κόμματος, για τη διάδοση των μαρξιστικών - λενινιστικών ιδεών μέσα στην εργατική τάξη, στις λαϊκές δυνάμεις. Είναι επιτακτική η ανάγκη στο αμέσως επόμενο διάστημα να ταράξουμε τα νερά, για την ενίσχυση της ιδεολογικοπολιτικής, μορφωτικής και πολιτιστικής διαπαιδαγωγητικής δράσης στις γραμμές του Κόμματος, στην εργατική τάξη. Σημάδια, παραδείγματα θετικά υπάρχουν. Μπορούμε να προχωρήσουμε.

Ο αγώνας θα είναι σκληρός και μακρόχρονος. Απαιτείται να ατσαλώνονται ιδεολογικοπολιτικά και πολιτιστικά οι γραμμές μας, κόντρα στις συντηρητικές αντιλήψεις, στη στάση ζωής που οδηγεί στην αδιαφορία και την παραίτηση.

Να δυναμώσει η προσπάθεια για τον πολιτισμό, για το διάβασμα και τη διάδοση του προοδευτικού βιβλίου, μέσα στο Κόμμα και στα ταξικά συνδικάτα, μέσα στους μαζικούς φορείς γενικά.

Είναι και αυτό ένα πεδίο διαπάλης και σύγκρουσης με τις αστικές αντιλήψεις και πολιτικές που μπορούμε να το ανοίξουμε πιο αποφασιστικά γιατί σχετίζεται με την προετοιμασία των επαναστατικών δυνάμεων.

Διδασκόμαστε από την ιστορική πείρα, την 90χρονη διαδρομή του ΚΚΕ, γινόμαστε πιο απαιτητικοί, αναλαμβάνουμε μεγαλύτερες ευθύνες για την προώθηση της πολιτικής του πρότασης, για να υιοθετηθεί, να γίνει δύναμη στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της».