Ακόμα και οι δευτερεύουσες αντιθέσεις που διαρρέουν την ελληνική κοινωνία, διέρχονται, σε τελευταία ανάλυση, από την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, είτε την προσεγγίζουν. Η φτωχομεσαία αγροτιά δεν έχει καμιά προοπτική στο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οι επαγγελματοβιοτέχνες φυτοζωούν - αφαιμάσσονται και συνθλίβονται από τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Το γυναικείο, το νεολαιίστικο, το φιλειρηνικό και το οικολογικό κίνημα μόνο φαινομενικά είναι διαταξικά. Ουσιαστικά, υπάγονται στη λογική του εργατικού κινήματος. Οχι με την έννοια ότι όσοι τα απαρτίζουν εντάσσονται απαραιτήτως στο προλεταριάτο, αλλά επειδή τα προβλήματα των γυναικών και της νεολαίας οφείλονται στη φύση και τη λειτουργία των εκμεταλλευτικών οικονομικοκοινωνικών σχηματισμών, οι δε πόλεμοι και η καταστροφή των φυσικών όρων της ζωής εγγράφονται στη λογική του συστήματος της ατομικής ιδιοκτησίας.

Ηγεμόνας του Μετώπου πρέπει, συνεπώς, να είναι η εργατική τάξη. Η ηγεμονία, όμως, δε συνιστά υπόθεση σφραγίδα. Κατακτάται. Και αυτό επιτυγχάνεται όταν η ιστορικά πρωτοπόρα τούτη τάξη καθοδηγείται από ένα όντως επαναστατικό Κόμμα, που έχει ως κοσμοθεωρία του τον Μαρξισμό - Λενινισμό (και όχι τη ρεβιζιονιστική παραφθορά του). Φυσικά, στο Μέτωπο δεν μπορεί να υπάρχει ομοφωνία επί όλων των ζητημάτων. Και ταλαντεύσεις θα παρατηρηθούν, και κάποιοι θα το εγκαταλείψουν, αλλά και ορισμένοι θα ενταχθούν αργότερα, κατά την πορεία του αγώνα. Απαιτείται, όμως, ομοψυχία εναντίον της λεγόμενης «Ευρωπαϊκής Ενωσης» και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, καθώς και αντικαπιταλιστική στάση όλων των συμμετοχόντων, ανεξάρτητα από το πώς οραματίζεται κανείς την κοινωνία του μέλλοντος. Αχίλλειος πτέρνα των περισσότερων έως τώρα Μετώπων, και στην Ελλάδα και διεθνώς, αποδείχτηκε η απουσία ισχυρού καθοδηγητικού κέντρου, ιδεολογικά πάνοπλου και ικανού να συσπειρώνει και να καθοδηγεί ευρέα στρώματα προς την επίτευξη του στρατηγικού σκοπού, να αντιμετωπίζει τις αμφιταλαντεύσεις και τις προδοσίες, να ελίσσεται ευφυώς, να υποχωρεί άμα το επιβάλλουν οι συνθήκες και να αντεπιτίθεται νικηφόρα την κατάλληλη στιγμή. Οταν το Κόμμα είναι θωρακισμένο πολιτικοϊδεολογικά, έχει τη δύναμη να αντεπεξέρχεται στις ανάγκες του κινήματος. Ειδάλλως, παραμονεύει η αποτυχία και το κατρακύλισμα στον οπορτουνισμό. Οσο πιο μεγάλο είναι το Μέτωπο τόσο πιο χαλυβδωμένο πολιτοκοϊδελογικά πρέπει να είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα. Και όσο πιο ατσαλωμένο πολιτικοϊδελογικά είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα, τόσο πιο αποτελεσματική είναι η δράση του Μετώπου. Η ιεραρχική διάρθρωση του Μετώπου, έκφραση της διάρθρωσης των αντιθέσεων της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας, με πρωτοκάθεδρους την εργατική τάξη και το Κόμμα της, συνιστά τον εκ των ων ουκ άνευ όρο κάθε άξιας λόγου ριζοσπαστικής κι επαναστατικής πολιτικής.

Αν το ΚΚΕ, διδαγμένο από τη θετική και αρνητική πείρα του παρελθόντος, κατορθώσει, ως ιθύνουσα δύναμη, να συμβάλει αποτελεσματικά στην οικοδόμηση ενός ισχυρού λαϊκού Μετώπου. Θα προσφέρει ανεκτίμητη υπηρεσία στο λαό μας και στους άλλους λαούς, που θα παραδειγματιστούν. Τα τελευταία χρόνια, αφότου απαλλάχτηκε έμπρακτα, σε μεγάλο βαθμό, από ρεβιζιονιστικές αντιλήψεις και πρακτικές, που το ταλάνιζαν από το 1956 κι ενίσχυαν την εγχώρια σοσιαλδημοκρατία και τα υποκαταστήματά της, αποδεικνύει καθημερινά ότι συνιστά τη μόνη υπολογίσιμη δύναμη, που μπορεί να καθοδηγήσει το λαό μας ενάντια στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Φρονώ ότι για να αποκτήσει πλήρη επαναστατική φυσιογνωμία, πρέπει να εντάξει και τον Στάλιν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, στους Κλασικούς του Μαρξισμού - Λενινισμού, όπως συνέβαινε έως το αντεπαναστατικό 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, απαρχή της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, και (γιατί όχι;) να ακυρώσει όλα τα Συνέδρια που είναι διαποτισμένα από το ευνουχιστικό πνεύμα του χρουστσοφικού και μπρεζνιεφικού ρεβιζιονισμού, δεδομένου ότι η καταδίκη μόνο του γκορμπατσοφισμού δεν αρκεί. (Αν δε σφάλλω, ο όρος λαϊκή οικονομία, που είναι ο δεύτερος σημαντικότατος στόχος, ανήκει στον Μεγάλο Στάλιν, με το όνομα του οποίου συνδέεται καθετί αξιοθαύμαστο στον αιώνα που τελειώνει).

Αυτό θα δώσει τεράστια ορμή στο κίνημα, θα το θωρακίσει και θα απαλλάξει τους κομμουνιστές από την υποχρέωση, αντί να λένε τα πράγματα με το όνομά τους, να απολογούνται για κοινωνίες που κατά τη δεκαετία του '50 πρόδωσαν τις επαναστατικές αρχές κι οδηγήθηκαν στον γκρεμό. Παρεμπιπτόντως, ας τελειώνουμε με την ιδεολογική αλχημεία ότι το '89-'91 ανατράπηκε ο σοσιαλισμός. Αυτό συντελέστηκε, πραξικοπηματικά, στη δεκαετία του '50. Το '89-'91 κατέρρευσε το ρεβιζιονιστικό σύστημα- και δε βρέθηκε ούτε ένας εργάτης να το υπερασπίσει! Επιβάλλεται να μην καλλιεργούνται κοινοβουλευτικές αυταπάτες, καθώς και για ειρηνική μετάβαση στο σοσιαλισμό. Δυστυχώς, αυτό δεν επιτεύχτηκε ποτέ. Κι όποτε επιχειρήθηκε, τα αποτελέσματα υπήρξαν ολέθρια. Ας μη μας διαφεύγει η μεγαλοφυής επισήμανση του Λένιν στο "Κράτος κι Επανάσταση":

«Η διδασκαλία του Μαρξ και του Ενγκελς για το αναπόφευκτο της βίαιης επανάστασης αναφέρεται στο αστικό κράτος, που δεν μπορεί να το αντικαταστήσει το προλεταριακό κράτος (η δικτατορία του προλεταριάτου) με την "αποκέντρωση", αλλά, κατά γενικό κανόνα, μόνο με τη βίαιη επανάσταση (!)

Η ανάγκη της συστηματικής διαπαιδαγώγησης των μαζών στο πνεύμα αυτής και μόνο αυτής της άποψης για τη βίαιη επανάσταση βρίσκεται στη βάση όλης της διδασκαλίας του Μαρξ και του Ενγκελς. (Απαντα, τόμος 33, σελ. 21-22)

ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ

Λεχαινά Ηλείας Αθήνα