80 ΧΡΟΝΙΑ ΚΚΕ

Σελίδα 9

23 ΝΟΕΜΒΡΗ 1997 Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ ΟΓΔΟΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ (1918-1998) ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ, ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ, ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΟ ΚΚΕ

Το ΚΚΕ προσπαθεί να εμβαθύνει, όσο μπορεί περισσότερο, στην εξελισσόμενη πραγματικότητα, στους όρους ζωής και δουλειάς της εργατικής τάξης και όλου του λαού. Καθημερινά η ίδια η ζωή επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις και διαπιστώσεις του.

Λίγα μόνο χρόνια μετά τις δραματικές εξελίξεις στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες οι ποικιλόμορφες και δυσβάστακτες αρνητικές συνέπειες σε βάρος των εργαζομένων και των λαών όλου του κόσμου είναι ήδη ορατές. Οι απολογητές της «Νέας Τάξης» πραγμάτων ονόμασαν τη σημερινή σκληρή εποχή «μεταψυχροπολεμική» και ευαγγελίστηκαν έναν περίπου «χρυσόν αιώνα» για τους λαούς. δη όμως η απάτη και το ψέμα τους αποκαλύπτεται: Η σημερινή κυριαρχία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και του διεθνούς κεφαλαίου στους διεθνείς οργανισμούς και στις παγκόσμιες εξελίξεις, μόνο την ειρήνη, τη δημοκρατία και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής και δουλειάς δεν έφερε στους εργαζομένους. Αντίθετα, διευρύνονται ραγδαία οι ανισότητες ανάμεσα σε μιαν ελάχιστη μειοψηφία από πολυεθνικές εταιρείες, που συσσωρεύουν ανυπολόγιστα πλούτη και δύναμη, και στα δισεκατομμύρια των εργαζομένων, που παράγουν με τον ιδρώτα και το αίμα τους τον πλούτο του κόσμου. Η ανεργία, η φτώχεια, η πείνα, η εξαθλίωση εξαπλώνονται και σε νέες μεγάλες περιοχές του πλανήτη. Ενισχύονται και βαθαίνουν τις ρίζες τους οι τάσεις της ανισόμετρης ανάπτυξης. Η αποσταθεροποίηση δυναμώνει και από μέσα της αναδύεται πιο απειλητικό το φάσμα του πολέμου. Οι τοπικοί πόλεμοι πληθαίνουν, καθώς η πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» των μεγάλων δυνάμεων «δοξάζεται» ξανά. Η ανεργία καλπάζει, μέσα στις ίδιες τις καπιταλιστικές μητροπόλεις. Οι πολύμορφες εκδηλώσεις της κοινωνικής κρίσης και παρακμής παίρνουν πρωτοφανέρωτες διαστάσεις. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις γίνεται εντονότερος και οξύτερος. Μαίνεται ο πόλεμος ανάμεσα στις πολυεθνικές, για κυριαρχία της μιας σε βάρος της άλλης στην παγκόσμια αγορά. Το τίμημα είναι οι βαρύτατες θυσίες των εργαζομένων, η αβάσταχτη φτώχεια, οι νέες ζώνες δυστυχίας και αθλιότητας.

Το ασταμάτητο και δίχως όρια κυνηγητό του κέρδους και της δύναμης έχει οδηγήσει σε μια πρωτοφανή οπισθοδρόμηση, με την προοπτική ενός νέου -και ίσως πιο βάρβαρου- Μεσαίωνα, που εκδηλώνεται με την επίθεση που δέχονται τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Καταπατούνται τα κυριαρχικά και αναφαίρετα δικαιώματα των λαών να προστατεύουν τη φύση και το περιβάλλον, να ελέγχουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη, να καθορίζουν με δική τους ευθύνη το δρόμο της μελλοντικής τους ανάπτυξης. λα αυτά συνεπάγονται τραγικές επιπτώσεις στη ζωή των λαών, αλλά και στο ίδιο το φυσικό περιβάλλον.

Με την απουσία του αντίπαλου δέους, που ήταν η ΕΣΣΔ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ο ιμπεριαλισμός αξιοποιεί την κυριαρχία του στις παγκόσμιες εξελίξεις και στους διεθνείς οργανισμούς. Διαφημίζει τη σημερινή τραγική πραγματικότητα ως αντικειμενική και νομοτελειακή εξέλιξη της διεθνοποίησης. Επιχειρεί έτσι να κάμψει και να χειραγωγήσει τη συνεχώς εντεινόμενη αντίσταση των λαών, να επιβάλει καθολικά τον άκρατο ατομισμό.

Διακόσια χρόνια πριν, ήταν η αστική τάξη που χλεύασε και γκρέμισε το δόγμα των φεουδαρχών, ότι ο κόσμος τους ήταν δήθεν «ο καλύτερος δυνατός κόσμος». Σήμερα, φαινομενικά πανίσχυρη, αλλά καταδικασμένη σε θάνατο από την ιστορία, προπαγανδίζει το δικό της κόσμο της εκμετάλλευσης ως τον καλύτερο δυνατό, διακηρύσσοντας το τέλος των ιδεολογιών και της ιστορίας. Ομως η εργατική τάξη και οι λαοί όλου του κόσμου δεν είπαν ακόμα την τελευταία λέξη.

Η αντίσταση και ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας των λαών, όρος επιβίωσης και ελπίδας

Μπροστά σ' αυτή τη ζοφερή κατάσταση και στις ζοφερότερες προοπτικές που διαγράφονται, η κοινή και συντονισμένη αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών αποκτά σήμερα ζωτική σημασία, αφορά την ίδια την επιβίωσή τους.

Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου δεν έχουν άλλη επιλογή. Απέναντι στην καπιταλιστική διεθνοποίηση οφείλουν να ορθώσουν τη διεθνοποίηση της δικής τους πάλης, το παγκόσμιο μέτωπο των λαών, για ριζικές αλλαγές σήμερα, για το σοσιαλισμό στο όχι μακρινό μέλλον. Μπορεί αυτή η προοπτική να φαίνεται τώρα αόριστη ή και μη ορατή. Ομως, είναι η μόνη ζωτικά αναγκαία.

Πάνω στις αρχές αυτές στηρίζει και αναπτύσσει τη δράση του σήμερα το ΚΚΕ και οργανώνει την αγωνιστική του παρουσία μέσα σε διεθνείς οργανώσεις και σώματα. Πάνω σ αυτές τις αρχές στηρίζει και τις σχέσεις του με άλλα κόμματα και κινήματα.

Η εθνική και διεθνής διάσταση της πάλης

Το ΚΚΕ, κόμμα γνήσια πατριωτικό και ταυτόχρονα διεθνιστικό, πολύ καλά γνωρίζει ότι οι αναγκαίες προοδευτικές και προς όφελος των λαών αλλαγές θα προχωρούν, κατά κύριο λόγο, στο βαθμό που θα σημειώνονται θετικές αλλαγές σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Στο βαθμό που ενισχύονται οι αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις κάθε χώρας και αλλάζει ο συσχετισμός των δυνάμεων προς όφελός τους. Χωρίς να υποτιμά τη διεθνή παρουσία και δράση του, στρέφει την προσοχή και την αγωνιστική του δραστηριότητα στην ποσοτική και ποιοτική ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος στη χώρα μας.

Η κατάσταση στην Ελλάδα δεν διαφέρει ουσιαστικά από την κατάσταση του υπόλοιπου καπιταλιστικού κόσμου. Στις πλάτες του ελληνικού λαού, της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα, έχουν δοκιμαστεί αρκετές μορφές καπιταλιστικής διαχείρισης, ώστε να αντιμετωπιστεί - μέσα στα πλαίσια πάντα του συστήματος - η χρόνια κρίση. Ωστόσο -πράγμα που είναι φυσικό- η κρίση βαθαίνει περισσότερο και η κατάσταση διαρκώς επιδεινώνεται.

Ολες οι συνταγές των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών, όπως του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Ανάπτυξης και Συνεργασίας), του Δ.Ν.Τ. (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), όλες οι εντολές και υποδείξεις της Ευρωπαϊκής νωσης, εφαρμόστηκαν από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με τη συνέπεια καλών μαθητών και πειθήνιων υπηρετών. λες οι κατευθύνσεις της ΕΟΚ έγιναν νόμοι και οδηγίες. Οι ελληνικές κυβερνήσεις εφάρμοζαν και συνεχίζουν να εφαρμόζουν πιστά τις διεθνείς αντεργατικές εντολές. Αυτό υπαγορεύει το συμφέρον της ελληνικής πλουτοκρατίας, γιατί το συμφέρον της συμβαδίζει στενά με το πολυεθνικό κεφάλαιο, για τη συμμετοχή στην παγκόσμια λεία σε βάρος της παγκόσμιας εργατικής τάξης, των λαών.

Επιβεβαιώνεται έτσι, για άλλη μια φορά ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Η πατρίδα του είναι εκεί όπου αντλεί περισσότερα κέρδη, όπου η εργατική δύναμη είναι όσο το δυνατόν φθηνότερη και πιο πειθήνια. Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία, στηριγμένη στη συναίνεση και τον ευρωατλαντισμό των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, αναδείχνεται στη μεταπολιτευτική περίοδο ο πιο αποτελεσματικός διαχειριστής του συστήματος, ο πιο αποτελεσματικός μεσίτης του πολυεθνικού κεφαλαίου στην περιοχή, ο χειρότερος εκμαυλιστής συνειδήσεων.

Δεν είναι μόνο οι συνθήκες ζωής και δουλειάς των εργαζομένων και του λαού που χειροτερεύουν εξαιτίας αυτής της πολιτικής. Ταυτόχρονα βαθαίνει η ενσωμάτωση της χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, η πολύμορφη εξάρτησή της. Συνεχίζεται η συρρίκνωση της παραγωγικής της βάσης, πλήττεται πιο έντονα το περιβάλλον, αυξάνουν τα ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο. Από την άλλη ο τουρισμός, ο πιο αναπτυγμένος κλάδος του τομέα των υπηρεσιών, βρίσκεται σε σοβαρότατη κρίση.

Εξαπολύεται μια νέα, μεγαλύτερη επίθεση της κυβερνητικής πολιτικής στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Με επίφαση τον «κοινωνικό διάλογο» και κύριο πρόσχημα την αντιμετώπιση τάχα της ανεργίας, η κυβέρνηση επιχειρεί να προσαρμόσει τις εργασιακές σχέσεις, τις αμοιβές και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων στις απαιτήσεις και προσταγές του κεφαλαίου για ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης και της κοινωνικής καταπίεσης. Ταυτόχρονα επιχειρεί να προωθήσει την ταξική «συναίνεση», δηλαδή τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης και αλλοτρίωσή της από τα ίδια τα συμφέροντά της. Στα εργοστάσια και στους άλλους τόπους εργασίας με το φόβητρο της απόλυσης η εργοδοσία έχει αποβάλει κάθε φιλεργατικό προσωπείο. Τρομοκρατεί εργάτες και εργάτριες, προσβάλλει την αξιοπρέπειά τους.

Ο αυταρχισμός, η κρατική καταστολή, η ποινικοποίηση των απεργιών και των αγώνων των εργαζομένων είναι καθημερινό φαινόμενο της ζωής. Ενας κλοιός αντιδημοκρατικών μέτρων ορθώνεται μπροστά στο λαό και στη νεολαία μας, σε συνδυασμό με την οργανωμένη εκστρατεία εξαγοράς συνειδήσεων και χειραγώγησης, για τις οποίες διατίθεται σημαντικό μέρος των κοινοτικών πόρων.

Ο κλασικός και καταδικασμένος στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων αντικομμουνισμός ορθώνει κεφάλι, όπως και οι καταδικασμένες μέθοδοι τρομοκρατίας, παραβίασης των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Η συνθήκη Σένγκεν φέρνει τον ελληνικό λαό μπροστά σε ένα πλέγμα νόμων και μηχανισμών που στόχο έχουν να κάμψουν το κίνημα του, να τον τρομοκρατήσουν. Επιδιώκουν να γυρίσουν τον ελληνικό λαό δεκαετίες πίσω, στην πρακτική του χαφιεδισμού, του φακελώματος με σύγχρονα μέσα.

Το ΚΚΕ έχει εμπιστοσύνη στην πείρα και την κρίση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, στο ανυπότακτο πνεύμα της νεολαίας. Είναι βέβαιο για την ικανότητα, για τη δυνατότητα του ελληνικού λαού να αντιδράσει στον αυταρχισμό, στην κρατική καταστολή, στον αντικομμουνισμό. Αυτή είναι η προϋπόθεση για να διεκδικήσει τα δικαιώματα του.

Η Ελλάδα συμμέτοχος και συνεργός της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων στην περιοχή

Η χώρα μας έχει ήδη εκτεθεί σε σοβαρούς έως και απρόβλεπτους κινδύνους, εξαιτίας της δίχως ενδοιασμούς εμπλοκής της στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς και ανταγωνισμούς στα Βαλκάνια. Είναι πια ολοφάνερο τι είδους τραγωδίες απειλεί να προκαλέσει για τους λαούς της περιοχής, μαζί και για το δικό μας, η πολιτική που υποστηρίζει ότι η εθνική ανεξαρτησία της χώρας και η εδαφική της ακεραιότητα μπορεί και πρέπει να εναποτεθεί στις «καλές προθέσεις» των «μεγάλων συμμάχων και εταίρων» της.

Η συμμετοχή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στις πολυεθνικές επεμβάσεις στη Βοσνία και στην Αλβανία δεν είναι ούτε ειρηνική ούτε ανθρωπιστική. Αποτελεί ωμή επέμβαση σε γειτονικούς λαούς, που αντιστέκονται. Οι NATOϊκές πολυεθνικές δυνάμεις άμεσης επέμβασης αποτελούν τα προκεχωρημένα στρατιωτικά φυλάκια του ιμπεριαλισμού. Ο στόχος τους είναι διπλός: Από τη μια, θέλουν να λυγίσουν τους λαούς της περιοχής και, από την άλλη, να ενισχύσουν τα νεότευκτα καπιταλιστικά συστήματα στις χώρες αυτές. Σήμερα εγκαθιδρύουν νεοαποικιοκρατικές ζώνες επιρροής και οικονομικής καταλήστευσης. Αύριο θα λειτουργήσουν παντού ως όργανα της αντεπανάστασης. Ο ελληνικός λαός έχει πείρα από το δρόμο των ολέθριων επεμβάσεων που ακολούθησε η αστική τάξη και σε άλλες ιστορικές περιόδους.

Το ΚΚΕ αντιτάχθηκε από την πρώτη στιγμή στις ποικίλες θεωρίες περί «ρεαλισμού», που δεν είναι παρά ένα προσωπείο για τη μοιρολατρία και την υποταγή και αποσκοπούν στην αποδοχή του καπιταλισμού ως συστήματος αιώνιου και αμετακίνητου. Θεωρίες που καλλιεργήθηκαν ιδιαίτερα στη χώρα μας μετά τις τραγικές εξελίξεις των χρόνων 1989-1991, και που η ίδια η πραγματικότητα καθημερινά διαψεύδει.

Σελίδα 9