Ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΤΟΡΤΟΜΑΝΗΣ ζωγράφος - γλύπτης από την Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, διαμαρτύρεται για την πιθανολογούμενη οικοπεδοποίηση της Μακρονήσου, τόπου μαρτυρίου για χιλιάδες αγωνιστές των "πέτρινων χρόνων" της πατρίδας μας. "... η Μακρόνησος - γράφει - σύμβολο για τις τραγικές μέρες που πέρασε ο ελληνικός λαός στο κάτεργο αυτό, σαν καλλιτέχνης και εγώ, θα παρακαλούσα τους παράγοντες να μην επιτρέψουν την οικοπεδοποίηση αυτού του Βωμού, αυτού του Ιερού χώρου".

Επίσης σε λογοτεχνικό του κείμενο για τη Μακρόνησο γράφει:"... Δυναμώνοντας τη σκέψη μου, οραματίζομαι τις παλιές και τρομερές μέρες να ξεπηδούν και να φέγγουν σαν χτες μπροστά μου. Κορμιά με μεγάλες πέτρες στη ράχη ανηφορίζουν και κατηφορίζουν αγκομαχώντας, παρασύρουν στο πέρασμά τους την περιφρόνηση που μεθοδικό κατασκεύασμα του 20ού αιώνος στην πιο χυδαία έκφραση του μίσους απέναντι στην πιο γαλήνια έκφραση της σκέψης του να λέει το αληθές. Κορμιά με μεγάλες πέτρες, πέτρες ασήκωτες, παρασύρουν τα κορμιά, δημιουργώντας ένα λυσσαλέο χορό με τα ουρλιαχτά των βασανιστών ν' ανεμίζονται, να χάνονται, να επανέρχονται μεθοδικά δαιμονισμένα, αφρισμένα και αποκαμωμένα χέρια και ο ξυλοδαρμός των συνανθρώπων μας.

Καταραμένο λιμάνι, καταραμένη κατηφοριά και ανηφοριά, καταραμένη θάλασσα που σε άλλους χαρίζει τις χαρές της αύρας και σε άλλους σκορπάς το θάνατο...

1947. Στο πιο σκοτεινό λιοπύρι, το πιο φτιαχτό λιοπύρι του νερού - νεράκι. Η κραυγαλέα γεύση του μπακαλιάρου πλαισιώνει πλέρια το φάσμα του πιο μεθοδευμένου για την ύπαρξη των ιδεών, το νερό νεράκι... ".

Και καταλήγει: "Αυτός ο ιερός χώρος, βαμμένος με το αίμα των παιδιών μας, θα είναι κακούργημα να οικοπεδοποιηθεί".