-- Τι στόχους βάζει η Οργάνωση και ποια τα βασικά μέτωπα που ανοίγει για το επόμενο διάστημα;

Α.Χ.: Φυσικά ως Κομμουνιστική Νεολαία, που παλεύουμε για τον κομμουνισμό, επικεντρώνουμε τα τελευταία 10 χρόνια στην εργατική τάξη και την εργαζόμενη νεολαία. Στη Γερμανία υπάρχουν πολλοί επισφαλείς εργαζόμενοι και αυτό αφορά κυρίως τους νέους, όπου σχεδόν 1 στους 2 είναι με επισφαλείς εργασιακές σχέσεις (μερική απασχόληση, μίνι τζομπς, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ενοικιαζόμενοι κ.λπ.). Επίσης, ένα άλλο βασικό μέτωπο είναι η Εκπαίδευση που αποδιοργανώνεται σε όλες τις βαθμίδες, από τα σχολεία έως τα πανεπιστήμια. Ολα αυτά γίνονται ενώ η κυβέρνηση του μεγάλου συνασπισμού δίνει όλο και περισσότερα στο μεγάλο κεφάλαιο και έχει δεσμευτεί να αυξήσει τις δαπάνες για στρατιωτικούς εξοπλισμούς στο 2% του ΑΕΠ, όπως προβλέπεται εντός του ΝΑΤΟ. Πρόκειται για δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, σχεδόν διπλασιάζονται οι δαπάνες των τελευταίων δέκα χρόνων.

Στα πανεπιστήμια παλεύουμε για δωρεάν σπουδές. Ενας φοιτητής στη Γερμανία πληρώνει «εισφορά» εξαμήνου - ενδεικτικά στη Φρανκφούρτη είναι 365 ευρώ το εξάμηνο - για βιβλία, για μεσημεριανό φαγητό στην τραπεζαρία του πανεπιστημίου, για διαμονή στις εστίες και για μετακίνηση με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Ενα άλλο μέτωπο που ανοίγουμε, είναι να υπάρχουν θέσεις εκπαίδευσης - πρακτικής για όλους τους σπουδαστές στην κατάρτιση και να πληρώνονται με 12 ευρώ την ώρα. Αυτήν τη στιγμή λείπουν σε όλη τη χώρα 300.000 τέτοιες θέσεις, ακριβώς γιατί, όπως είπαμε, προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι να ενισχύει το κεφάλαιο και τους εξοπλισμούς.

Τέλος, τα σχολεία στη Γερμανία είναι υπό κατάρρευση, εξαιτίας της παλαιότητας και της ελλιπούς συντήρησης. Σύμφωνα με σχετικά στοιχεία, απαιτούνται 45 δισ. ευρώ μόνο για την ανακαίνιση των σχολικών κτιρίων της χώρας, χωρίς να υπολογίζουμε την κατασκευή νέων.

Λ.Λ.: Θέλω να πω για την απεργία στο νοσοκομείο «Uniklinikum» στο Εσσεν και το Ντίσελντορφ, που διήρκησε 40 και 52 μέρες αντίστοιχα. Σε αυτήν την απεργία συμμετείχαν ενεργά και μέλη της SDAJ. Στα νοσοκομεία αυτά ήταν μεγάλη η εντατικοποίηση της εργασίας και η έλλειψη προσωπικού. Ολο και περισσότεροι οι ασθενείς που επισκέπτονται το νοσοκομείο, όλο και λιγότεροι οι εργαζόμενοι. Πετύχαμε να γίνουν συνολικά 360 προσλήψεις (180 σε κάθε νοσοκομείο) βοηθητικού προσωπικού όλων των ειδικοτήτων (εκτός από υγειονομικούς), πλήρους απασχόλησης και αορίστου χρόνου.

-- Πώς προχωράει η ανάπτυξη της Οργάνωσης; Ποια η ανταπόκριση από τον κόσμο και ποιες οι δυσκολίες;

Α.Η.: Μέχρι σήμερα έχουμε μόνο τοπικές Οργανώσεις και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κλαδικές σε χώρους δουλειάς, σε πανεπιστήμια και σχολεία. Να τους οργανώσουμε με βάση τα ιδιαίτερα προβλήματα. Επίσης προσπαθούμε να στήσουμε σωματεία και πυρήνες σε χώρους δουλειάς, σχολεία και σχολές.

Ανάμεσα στις δυσκολίες που συναντάμε, σε ένα από τα ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη που είναι ιμπεριαλιστικό κέντρο, όπως η Γερμανία, είναι ο ισχυρός αντικομμουνισμός που καλλιεργείται, η αντίθεση στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (DDR). Επίσης, όσοι μετά το πανεπιστήμιο βρουν μια καλή δουλειά με καλό μισθό, απομακρύνονται από τον αγώνα και εξαιτίας του φόβου μη χάσουν τη δουλειά τους.

Ενα άλλο εμπόδιο είναι ότι στη χώρα μας δεν έχουμε εμπειρία μεγάλων αγώνων. Το τελευταίο διάστημα ισχυροποιείται το ακροδεξιό - ρατσιστικό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD), επειδή η οργή που υπάρχει στον κόσμο δεν οδηγείται στον σωστό δρόμο.