Κατά τα άλλα, κάθε πρωί στην πατρίδα μας βρέχει, βρέχει τηλεοπτικές κότες, βρέχει νευρώσεις πολυτελείας, βρέχει ψευδοφιλόσοφους που αναρωτιούνται αν ο κόσμος είναι υπαρκτός. Εδώ απάντηση δίνει ο Ομάρ Καγιάμ: «Το ψάρι έλεγε στην πάπια μέσα στο τηγάνι: "Πιστεύεις ότι το νερό θα ξαναμπεί στο ποτάμι;» Η Πάπια απάντησε: Οταν θα έχουμε γίνει ψητοί, τι σημασία θα έχει αν ο κόσμος είναι θάλασσα ή αντικατοπτρισμός;"» Και από το μέλλον ακούγεται μια έκρηξη σ' ένα καράβι, με θύματα πάντα μεταλλεργάτες, μια μεγάλη έκρηξη, που χωράει, όπως και σήμερα, σε μια μικρή είδηση.

Θέλω να ξέρω αν όλοι αυτοί οι εκσυγχρονιστές, αυτές οι ευγενικές φυσιογνωμίες, που βρίζουν το Ισλάμ έτυχε ποτέ να συνειδητοποιήσουν πως οι χιλιάδες που πεθαίνουν στη λάσπη του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου δεν έχουν κανέναν «πολιτισμένο» συμπαραστάτη, παρά έναν γέρο μουλά που τους παρηγορεί και τους εξαγριώνει με το μόνο βιβλίο που γνώρισε στη ζωή του, το Κοράνι.

Από τη στιγμή που δεν τηρούμε τη Συνθήκη της Λωζάνης και συμπεριφερόμαστε στους μετανάστες σαν σκουπίδια, θέλω να ξέρω πότε θα καταφέρουμε να τους απευθύνουμε τα λόγια του Αλ-Κασίμ Αλ- Χαρίρι: «Οταν σε χτυπά η μοίρα, ή η πείνα, μη στέκεσαι μαρμαρωμένος για να δείξεις ότι έχεις περήφανη και καρτερική ψυχή. Να εξακριβώνεις με τα ίδια σου τα μάτια αν μια άγονη γη είναι όμοια με μια γη σπαρμένη με δέντρα. Να περιφρονείς ό,τι σου δείχνουν οι κουτοί άνθρωποι. Γιατί πώς να εμπιστευτείς ένα δέντρο που δε δίνει καρπό; Να φύγεις από τον τόπο εκείνον όπου σε βασάνισε η δίψα και να πας εκεί όπου βρέχει ακατάπαυστα. Μην κλαις για τους φίλους που απομακρύνθηκαν ή για το σπίτι που άφησες. Πάρε τη στροφή, όπως την παίρνει ο αιώνας. Να παίρνεις τους ανθρώπους όπως είναι, τον τόπο που μένεις και ολόκληρη τη γη σαν ένα σκέτο σπίτι. Να υπομένεις αγόγγυστα τα ελαττώματα εκείνου με τον οποίο κάνεις συντροφιά και να του φέρεσαι με αγάπη, γιατί ο αληθινός σοφός είναι εκείνος που είναι ευγενικός με τον άλλον. Μη χάνεις καμιά ευκαιρία να γίνεις ευτυχισμένος, γιατί δεν ξέρεις αν θα ζήσεις μια μέρα ακόμη ή ένα χρόνο...»