Οι ΝΔ - κυβερνητικές νομοθετικές επεμβάσεις εξάρθρωσης της δημόσιας δωρεάν Ανώτατης Εκπαίδευσης αποτελούν συνέχεια πολιτικών όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, και όλες μαζί γίνονται κατ' επιταγή των ευρωπαϊκών Οδηγιών εξειδίκευσης και εφαρμογής της Συνθήκης της Μπολόνια και των επικαιροποιήσεών της. Η κατάργηση του ασύλου (καλοκαίρι του 2019) και με ενδιάμεσους σταθμούς, αρχικά με τον νόμο περί ΕΘΑΑΕ (Γενάρης του 2020) με τον οποίο επιβάλλεται η προσαρμογή των Προγραμμάτων Σπουδών «στις ανάγκες της αγοράς», και επόμενα νομοθετήματα υποβάθμισης των πτυχίων και εξίσωσης των επαγγελματικών δικαιωμάτων με των κολεγίων, καθώς και ο πρόσφατος νόμος, αλλά και ο επερχόμενος νόμος - πλαίσιο, επιχειρούν να «διασφαλίσουν» την ολοκλήρωση του πανεπιστημίου - επιχείρηση. Η στόχευση αυτή γίνεται πρόδηλη με την πολυετή συρρίκνωση της δημόσιας χρηματοδότησης των ΑΕΙ και την παράδοσή τους στις επιχειρήσεις, με τον δραστικό περιορισμό παραγωγής νέων επιστημόνων που θα παρακολουθούν υψηλών αξιώσεων εκπαίδευση, και με τη δημιουργία των λεγόμενων «κέντρων αριστείας» - ΑΕΙ που για την Ελλάδα, με βάση τους ευρωενωσιακούς σχεδιασμούς, δεν θα υπερβαίνουν τα 2-3.

Οι ποικιλόμορφες αντιδράσεις φοιτητών - εργαζομένων - πανεπιστημιακών απέναντι στις παραπάνω επιδιώξεις, καθώς και οι διεκδικήσεις σχετικά με την άμεση επαναλειτουργία των ΑΕΙ - με όλους τους απαραίτητους υγειονομικούς όρους - και την κατάργηση του πρόσφατου νόμου της αστυνομοκρατίας και της επιτήρησης του πιο ζωντανού κομματιού της νεολαίας και της διανόησης, και όχι του κοινού εγκλήματος, φαίνεται ότι κινούνται στη σφαίρα του απαγορευμένου, όπως περίτρανα αποκάλυψε ο σχεδιασμός τρομοκράτησης με την άγρια και απρόκλητη καταστολή στις 22 Φλεβάρη μέσα στο ΑΠΘ, με την ενεργή συνδρομή των πρυτανικών αρχών. Η δε προσπάθεια περιστολής αυτονόητων δικαιωμάτων (π.χ. απαγόρευση διαδηλώσεων, θεσμικός εκφοβισμός, αστυνομικές «έρευνες» κ.λπ.), με όρους ενός ιδιότυπου «ιδιώνυμου» και επομένως ποινικοποίησης της αντίθετης γνώμης και της συλλογικής δράσης, είναι γνώρισμα ενός οργανωμένου σχεδίου να επιβληθούν οι παραπάνω κεντρικές κυβερνητικές επιλογές στην Ανώτατη Εκπαίδευση και ευρύτερα στην κοινωνία, σε συνθήκες σιγής νεκροταφείου.

Εμείς, λοιπόν, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, μαζί με τους φοιτητές μας μέσα από τους συλλόγους τους, και τους εργαζόμενους, δεν πρέπει να επιτρέψουμε τη μετατροπή των πανεπιστημίων σε υπηρέτη του επιχειρηματικού κέρδους, την υποβάθμιση των ΑΕΙ με κορονο-πτυχία διαρκείας, την εξαΰλωσή τους σε ελάχιστα «κέντρα αριστείας» για λιγοστούς επιστήμονες που θα στελεχώνουν την ελίτ των επιχειρηματικών ομίλων, την εφαρμογή «ρυθμίσεων» που μετατρέπουν τα ΑΕΙ σε νεκροταφεία.