Το πρότυπο της «σύγχρονης και ανεξάρτητης γυναίκας», που συστηματικά καλλιεργούν τόσο η ΕΕ όσο και τα αστικά κόμματα, συνδέεται συχνά με την εικόνα της γυναίκας που καταφέρνει να αποκτήσει «τη δική της επιχείρηση» και να ασχολείται με ένα αντικείμενο που ανταποκρίνεται «στα ενδιαφέροντα και τις κλίσεις» της.
Πίσω όμως από την καλογυαλισμένη «βιτρίνα» της «ανεξάρτητης επιχειρηματία», που καθρεφτίζει το πρότυπο μιας μικρής μειοψηφίας γυναικών επιχειρηματιών, μελών της αστικής τάξης, βρίσκεται η σκληρή πραγματικότητα που βιώνει η πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων γυναικών. Η «ελευθερία» που υποτίθεται πως έχει η γυναίκα επαγγελματίας να διαμορφώσει τους όρους της ζωής, της δουλειάς, του οικογενειακού της προγραμματισμού, μεταφράζεται στην πράξη σε δεσμά που εκτείνονται σε κάθε πλευρά της ζωής της.
Η «ελευθερία» της γυναίκας να κυνηγήσει το όνειρο μιας επιτυχημένης «καριέρας» μεταφράζεται σε κυνήγι του απελευθερωμένου ωραρίου που επιβάλλουν οι μεγάλες επιχειρήσεις. Για τις επαγγελματίες, που στην πλειοψηφία τους δεν έχουν τη δυνατότητα να απασχολούν προσωπικό, σημαίνει ατελείωτες ώρες δουλειάς. Με το εισόδημά τους διαρκώς να συρρικνώνεται και τα χρέη τους να μεγαλώνουν, σε πολλές περιπτώσεις αδυνατούν να αντέξουν στις συνθήκες του ανταγωνισμού των μονοπωλίων και οδηγούνται στο να βάλουν «λουκέτο» στις επιχειρήσεις τους.
Ο «συνδυασμός οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων», όπως υποκριτικά διακηρύττουν η ΕΕ και οι αστικές κυβερνήσεις, ισοδυναμεί με έναν σκληρό αγώνα δρόμου για την αυτοαπασχολούμενη μητέρα, προκειμένου να τα βγάλει πέρα, χωρίς στοιχειώδεις παροχές, όπως άδειες και επιδόματα μητρότητας.
Ετσι, η αυτοαπασχολούμενη αναγκάζεται να επιστρέψει στη δουλειά όσο το δυνατόν πιο γρήγορα μετά τον τοκετό, συχνά μαζί με το νεογέννητο. Η πρόσφατη, μάλιστα, πείρα από τους μήνες των περιοριστικών μέτρων και της καραντίνας ανέδειξε τη μεγάλη επιδείνωση της καθημερινότητας των γυναικών, που αναγκάστηκαν να δουλεύουν στις επιχειρήσεις τους και παράλληλα να απασχολούν στον ίδιο χώρο βρέφη και νήπια, να κάνουν μάθημα και να βοηθάνε τα παιδιά σχολικής ηλικίας που βρέθηκαν σε καθεστώς τηλεκπαίδευσης.
Ολα τα παραπάνω δεν επιδρούν μόνο στην καθημερινότητα, μετατρέποντάς τη σε αγώνα δρόμου, αλλά και στη συνείδηση των επαγγελματιών γυναικών. Καθώς οι υποσχέσεις για τις «ευκαιρίες» και τις «δυνατότητες» που δήθεν τους προσφέρονται μετατρέπονται σε εμπόδια, δυσκολίες και αδιέξοδα, δίνουν τη θέση τους σε ενοχές και τύψεις. Ετσι, οι αυτοαπασχολούμενες φορτώνονται στην πλάτη τους το βάρος για την πορεία της επιχείρησής τους, για τον λιγοστό χρόνο που έχουν να αφιερώσουν στα παιδιά και την οικογένειά τους. Στο έδαφος αυτό, η δραστηριοποίηση στους Συλλόγους και τις Ενώσεις των ΕΒΕ, η συμπόρευση με το ΚΚΕ, η απόφαση για ένταξη στις γραμμές του συναντούν πρόσθετα εμπόδια.
Η συζήτηση με επίκεντρο την αντίληψη του ΚΚΕ για την απελευθέρωση της γυναίκας από κάθε κοινωνική ανισότητα και διάκριση είναι όρος και προϋπόθεση προκειμένου να τροφοδοτούνται δημιουργικά η σκέψη και η δράση των κομμουνιστών και κομμουνιστριών, να εμπλουτίζονται οι διεκδικήσεις και η δράση με τις ιδιαίτερες κοινωνικές ανάγκες της αυτοαπασχολούμενης γυναίκας, να δημιουργούνται ρωγμές στο τείχος που υψώνουν τα ιδεολογήματα των «ευκαιριών», της «ελευθερίας», της ατομικής επιλογής και ευθύνης.
Ο σχετικός προβληματισμός και οι ανάλογες πρωτοβουλίες μπορούν να συμβάλουν στην αναβάθμιση τόσο του περιεχομένου όσο και των μορφών παρέμβασης στις Ενώσεις και τους Συλλόγους των μικρών επαγγελματιών, ώστε να αποτελέσουν κυψέλες οργάνωσης και διεκδίκησης με την προσέλκυση περισσότερων γυναικών στη συλλογική αγωνιστική δράση. Τις δυνατότητες μιας τέτοιας παρέμβασης αποτυπώνει η πείρα της ΤΟ ΕΒΕ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ.
Η πείρα που καταθέτουν τα μέλη του Κόμματος είναι χαρακτηριστική: «Πριν από την οργάνωσή μου στο Κόμμα, ένιωθα συνεχώς τύψεις γιατί δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, γιατί δεν είχα χρόνο και χρήματα να κάνω επανειδίκευση με βάση τις σύγχρονες εξελίξεις στον τομέα μου, γιατί δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στις πληρωμές, γιατί δούλευα 12ωρα και δεν μπορούσα να περνάω χρόνο με τα παιδιά μου, με τον άνδρα μου. Γιατί μας έχουν καλλιεργήσει, ειδικά στις αυτοαπασχολούμενες γυναίκες, ότι είναι ζήτημα "ατομικής ευθύνης" και "ατομικής ικανότητας" να εξελιχθούμε, να συνδυάζουμε επαγγελματική "καριέρα" και οικογένεια».
Στο φόντο αυτό, η απόφαση για δραστηριοποίηση και ένταξη στο Κόμμα «σκοντάφτει» και στον δισταγμό των γυναικών μήπως με τον τρόπο αυτό προσθέσουν ένα ακόμα βάρος στο ήδη επιβαρυμένο καθημερινό τους πρόγραμμα, στον φόβο μήπως περιορίσουν ακόμα περισσότερο τον ήδη λιγοστό ελεύθερο χρόνο τους.
«Θεωρούσα ότι η συμμετοχή μου στο κίνημα και στο Κόμμα θα είναι ένα επιπλέον βάρος, σαν ένα ξεχωριστό κομμάτι στη ζωή μου», σχολιάζουν επαγγελματίες που έχουν κάνει το μεγάλο αυτό βήμα. Οπως εξηγούν, η ένταξή τους στο Κόμμα δεν είναι «μια ακόμα δραστηριότητα» ούτε μια «γενική ενασχόληση με τα κοινά», αλλά ένας διαφορετικός τρόπος σκέψης, στάσης και ζωής.
«Η ένταξη στο Κόμμα για κάθε γυναίκα δεν είναι μόνο διάβασμα, εξορμήσεις και συνδικαλιστική δραστηριότητα. Είναι σχολείο βαθιάς γνώσης, είναι συντροφικότητα και αλληλεγγύη, συνειδητοποίηση της κοινωνικής θέσης της γυναίκας, και τόσων ακόμα που αποκαλύπτονται στο ταξίδι της πάλης για να ανέβει η εργατική τάξη την κυκλική σκάλα της Ιστορίας», αναφέρουν χαρακτηριστικά.
Σήμερα, στην αρχή της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, από κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής γίνεται φανερό ότι γεννιούνται νέες δυνατότητες αλλά και νέα αδιέξοδα. Εμπόδιο στη δυνατότητα και στην ανάγκη να αναπτύσσεται ο εργαζόμενος άνθρωπος, γυναίκα και άνδρας, αποτελεί ο πυρήνας της οργάνωσης και λειτουργίας της παραγωγής, της οικονομίας, της κοινωνίας. Είναι το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους, η σαπίλα των καπιταλιστικών σχέσεων στην εποχή της μεγάλης μετοχικής - καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, των μονοπωλίων.
Πάνω στη βάση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών και δυνατοτήτων που διαμορφώνονται, μια σειρά από αιτήματα πάλης και διεκδικήσεις πρέπει να πάρουν θέση στην ημερήσια διάταξη της δράσης τόσο του κινήματος των αυτοαπασχολούμενων όσο και του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος. Τέτοιες πλευρές είναι: