Με οδηγό τις «Γειτονιές του Κόσμου», της ποιητικής τοιχογραφίας της δεκαετίας του '40, που έγραψε ο δικός μας ποιητής, ο Γιάννης Ρίτσος, όταν ήταν εξόριστος στη Μακρόνησο και τον Αη Στράτη, αλλά και τραγούδια της εποχής ή που έχουν αναφορά στην εποχή, οι χιλιάδες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ «γύρισαν πίσω» σε εκείνες τις μέρες του Οκτώβρη του '44.

Στο μουσικο-αφηγηματικό αφιέρωμα, σε ενορχήστρωση Μανόλη Ανδρουλιδάκη, εικόνες, λόγος, μουσική, ποίηση γεμίζουν την καρδιά και τον νου, συγκινούν, πεισμώνουν. Κρατώντας το κόκκινο νήμα, ορκιζόμαστε τα βήματά μας να είναι σίγουρα καθώς βαδίζουν στο μέλλον.

Στο αφιέρωμα συμμετείχαν οι μουσικοί: Βαγγέλης Ζαρμπούτης και Απόστολος Κορμάς στο μπουζούκι, Τάσος Αθανασιάς στο ακορντεόν, Μαρίνα Τσοκάνη στο πιάνο και τα πλήκτρα, Αντωνία Τσολάκη στο μπάσο και Γρηγόρης Συντρίδης στα ντραμς.

Τραγούδησαν οι: Φωτεινή Βελεσιώτου, Βαγγέλης Κορακάκης, Μαριλίζα Λούντζη, Ασπασία Στρατηγού, Κώστας Τριανταφυλλίδης, Διονύσης Τσακνής.

Απήγγειλαν οι ηθοποιοί: Λίλα Καφαντάρη και Δημήτρης Μαύρος.

Να τονιστεί ότι πλάνα - ντοκουμέντα που αξιοποιήθηκαν στο video που προβλήθηκε παραχώρησε ο σκηνοθέτης Νίκος Καβουκίδης.

***

Οι καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα, ο ήχος και οι εικόνες της απελευθέρωσης μάς γυρίζουν πίσω σ' εκείνες τις όμορφες μέρες... Τότε που «στις πλατείες των μαχαλάδων, / κάτι παιδιά ξυπόλητα, με μπαλωμένα παντελόνια, / βγάζανε λόγους - μιλούσαν για το μέλλον, / άνοιγαν με τα νευρικά τους χέρια μεγάλα παράθυρα στον ουρανό».

Ομως οι γειτονιές, οι δοξασμένες συνοικίες της Αθήνας δεν ξεχνάνε, θυμούνται τότε που τις μέρες της Κατοχής, τότε που θέριευε η Αντίσταση ανάμεσα στον φόβο και τον θάνατο, κοιτούσαν «κατάματα τον ήλιο».

Τα χειροκροτήματα δυναμώνουν καθώς η Ασπασία Στρατηγού ερμηνεύει το «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή» και το «Νυν και Αεί» του Σταύρου Ξαρχάκου, με την ίδια να δηλώνει πως «σήμερα είμαστε εδώ για να τραγουδήσουμε για τον γίγαντα λαό». Η Φωτεινή Βελεσιώτου το δικό της «Δυο ώρες» και ακολουθούν τρία λαϊκά τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη γραμμένα τη δεκαετία του '40, «Κάποια μάνα αναστενάζει», «Συννεφιασμένη Κυριακή» και «Κάνε λιγάκι υπομονή», ερμηνευμένα από την ίδια και τον Βαγγέλη Κορακάκη.

***

Και τα χειροκροτήματα δυναμώνουν ακόμα πιο πολύ για τα «χιλιάδες σφυροδρέπανα» που «ανέμιζαν στο Στάλινγκραντ», για τα κατορθώματα του Κόκκινου Στρατού, τότε που όλοι αγωνιζόμενοι προσδοκούσαν πότε θα δουν «ξάστερα τον ήλιο».

Με τα δύο τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη από τις «Γειτονιές του Κόσμου» που ερμήνευσε η Μαριλίζα Λούντζη, «Ετσι μικρό ήταν τ' όνειρό μας» και «Γεια και χαρά σου Λευτεριά», φτάνουμε στις όμορφες μέρες τότε που βούιζε η πολιτεία και η καρδιά του ανθρώπου.

Κι είταν χιλιάδες κόκκινες σημαίες στα μπαλκόνια της Αθήνας (... )

Γεια και χαρά, Λε-μωρέ Λε, γεια και χαρά σου Λευτεριά

κι ο ήλιος μπατσίζοντας μεγάλες κόκκινες ελπίδες

Κι ο κόσμος στ' ανοιχτά αυτοκίνητα σφεντονώντας τη σκούφια του στον αέρα

ΚΚΕ, ΚΚΕ, ΚΚΕ.

Σειρά παίρνουν τα αντάρτικα, ξεσηκώνοντας ακόμα πιο πολύ τον κόσμο, καθώς όλοι γίνονται μια φωνή... «Υμνος του ΕΑΜ», «Λόρδος Μπάιρον», «Υμνος του ΕΛΑΣ» από τον Διονύση Τσακνή.

Και τα χειροκροτήματα γίνονται ακόμα πιο δυνατά, οι γροθιές σηκώνονται ακόμα πιο ψηλά, τα μάτια θολώνουν όταν η Λίλα Καφαντάρη και ο Δημήτρης Μαύρος, που είχαν αναλάβει τις απαγγελίες, μας θυμίζουν με τα απλά λόγια του Ρίτσου πώς νικήθηκαν οι Γερμανοί... με τούτα τα χέρια της κυρα-Λένης / με τούτη τη φούστα της θεια-Καλής / με τούτη τη βρυσούλα του μπαρμπα-Στάθη, όπως και με τούτο το σφυροδρέπανο / με τούτη την ελπίδα των συντρόφων / με τούτα τα κόκκαλα των μαρτύρων / με τούτη την καρδιά των κομμουνιστών / με τούτο τ' όνειρο του κόσμου / Και με τα όπλα που παίρνουμε απ' τα χέρια των εχτρών μας.

Ο Κώστας Τριανταφυλλίδης ερμηνεύει το «Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια»... Δίνουμε όρκο και υπόσχεση πως «καμπάνες θα χτυπήσουν» ξανά, νικηφόρα... Το χρωστάμε και σε αυτούς «που προσμένουν να σημάνουν την Ανάσταση...».

Το συγκλονιστικό συλλαλητήριο τελειώνει με χιλιάδες υψωμένες γροθιές καθώς τα Προπύλαια τραντάζονται από τη «Διεθνή».