Με μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάστηκε το βιβλίο που επιμελήθηκε η ΚΟ Δυτικής Ελλάδας του ΚΚΕ
Το «παρών» έδωσαν εργαζόμενοι και λαϊκός κόσμος, ανάμεσά τους πολλοί από τους συντελεστές της πρωτότυπης εκδοτικής δουλειάς που «καρποφόρησε» με το βιβλίο.
Παρευρέθηκαν επίσης ο Δημήτρης Αρβανιτάκης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και αντιπροσωπεία της δημοτικής αρχής Πάτρας με επικεφαλής τον δήμαρχο Κώστα Πελετίδη.
Θα ακολουθήσουν παρουσιάσεις του βιβλίου στους νομούς της Δυτικής Ελλάδας, ενώ οι δράσεις θα κορυφωθούν στις 9 Φλεβάρη στο Αίγιο με το στήσιμο μνημείου για το σταφιδικό κίνημα (πλατεία Δεξαμενής).
Το άνοιγμα πραγματοποίησε η Κατερίνα Γεροπαναγιώτη, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Δυτικής Ελλάδας του Κόμματος, ευχαριστώντας όλους όσοι βοήθησαν στην έκδοση.
«Πρόκειται για το επιστέγασμα μιας συλλογικής προσπάθειας που ξεκίνησε πριν από σχεδόν έναν χρόνο», ανέφερε εισηγητικά παρουσιάζοντας το βιβλίο ο Σωτήρης Παρίσης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέας της ΕΠ Δυτικής Ελλάδας, σημειώνοντας ότι «πρόκειται για πρωτοβουλία την οποία από την πρώτη στιγμή αγκάλιασαν αρκετοί και πολλοί είχαν και ιδιαίτερη συμβολή, τους οποίους και ευχαριστούμε ιδιαίτερα». Πρόσθεσε πως η έκδοση για πρώτη φορά αποτυπώνει την Ιστορία του σταφιδικού κινήματος στην περιοχή, ενώ «κάνει προσπάθεια να προσεγγίσει το ζήτημα από πολλές πλευρές, όχι μόνο μέσα από την αυστηρά ιστορική αποτύπωση των γεγονότων - για την οποία αξιοποιείται αδημοσίευτο μέχρι σήμερα υλικό, φωτογραφίες, ιστορικά ντοκουμέντα - που βέβαια έχουν ιδιαίτερη σημασία, αλλά και μέσα από την αντανάκλασή του στην Τέχνη, στη λαογραφία, στο τραγούδι και τη λογοτεχνία».
Πρόσθεσε πως η Ιστορία του σταφιδικού κινήματος διδάσκει ότι «κανείς δεν θα λύσει τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει στους εργαζόμενους η κυβερνητική πολιτική, αν δεν οργανωθεί μαζικός, αποφασιστικός αγώνας απέναντι στο αστικό κράτος, στην ΕΕ και τη μεγαλοεργοδοσία. Η καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν έχει τέλος αν δεν την σταματήσουμε με τον οργανωμένο αγώνα, με τη συνειδητή απόφασή μας να την ανατρέψουμε, με το δυνάμωμα της αλληλεγγύης σε όποιον αντιστέκεται!
Αλλη ξεχωριστή πλευρά που είναι επίκαιρη σήμερα είναι ότι η αναγκαιότητα της οργάνωσης της εργατικής τάξης στα συνδικάτα δεν έχει σχέση μόνο με την πάλη για τη βελτίωση της θέσης της, αλλά και με τη διαπαιδαγώγησή της στην ταξική πάλη για την τελική σύγκρουση. Ο ηρωισμός είναι μια προϋπόθεση, αλλά το βασικό ζήτημα είναι η δράση της πρωτοπορίας, του Κομμουνιστικού Κόμματος. Μόνο αυτό μπορεί να δώσει ταξικό πολιτικό προσανατολισμό και οριστική διέξοδο, με επαναστατική στρατηγική.
Ταυτόχρονα, διαβάζοντας την έκδοση θα δούμε ότι τελικά η ανάπτυξη της ταξικής πάλης, η ίδια η πορεία της, δεν ήταν ποτέ ευθύγραμμη. Είχε, έχει και θα συνεχίσει να έχει πισωγυρίσματα και ζικ ζακ, μέχρι την τελική σύγκρουση, και την ίδια στιγμή θα αναπτύσσεται κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες. Οσες δυσκολίες κι αν υψώνει ο αντίπαλος, όσα εγκλήματα και δολοφονίες κι αν κάνει, όσα πισωγυρίσματα κι αν υπάρξουν, η εργατική τάξη τελικά βρίσκει τον δρόμο του αγώνα, η πάλη ξαναρχίζει. Αρα, κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος.
Και, τέλος, ούτε τότε υπήρχε ούτε σήμερα υπάρχει πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού που να τον σώσει από τις οικονομικές κρίσεις, να τις εξαλείψει και να ωφελεί την εργατική τάξη, εξαλείφοντας την ανεργία, καλύπτοντας όλες τις σύγχρονες ανάγκες. Μόνη διέξοδος είναι η πάλη για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό».
Στάθηκε επίσης στο σήμερα, στο γιατί το ΚΚΕ μέσα σε συνθήκες κλιμάκωσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου αφιερώνει δυνάμεις για ένα τέτοιο ζήτημα, και αναφερόμενος σε σειρά γεγονότων που δημοσιεύονται στο βιβλίο και δείχνουν την ένταση της ταξικής πάλης, εξήγησε:
«Και τότε και τώρα, παρά τις διαφορετικές συνθήκες και περιόδους, επιβεβαιώνεται πόσο ωμοί και αδίστακτοι είναι η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, τα κόμματά της, όταν υπερασπίζονται τα κέρδη τους.
Βλέπουμε λοιπόν ότι από την πρώτη στιγμή που το εργατικό κίνημα απέκτησε οργανωτική, πολιτική υπόσταση σε ταξική κατεύθυνση, δέχτηκε και την πιο βάρβαρη καταστολή από τους διάφορους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς, ταυτόχρονα με την ιδεολογικοπολιτική επίθεση και την προσπάθεια να παραμένει η εργατική τάξη κατακερματισμένη, να ζει στην ενσωμάτωση και στον συμβιβασμό, να πειστεί ότι μπορούν να ωφεληθούν εξίσου κεφάλαιο και εργαζόμενοι. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα».
Και αναφέρθηκε στην κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, με την ουσιαστική συμμετοχή και εμπλοκή της Ελλάδας, «με τη γενίκευση του πολέμου να μην αποτελεί μια αόριστη πιθανότητα αλλά μια πραγματικότητα, με σοβαρούς κινδύνους τόσο για τον ελληνικό όσο και για όλους τους λαούς της περιοχής», με τον λαό να βιώνει «ήδη τις επιπτώσεις της προσαρμογής της καπιταλιστικής οικονομίας σε πολεμικές συνθήκες».
«Η ίδια η ιστορική εξέλιξη, η μελέτη των αγώνων του λαού μας, κάνει όλο και πιο φανερό πως δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας», αυτός των ατελείωτων θυσιών του λαού, των κρίσεων και ιμπεριαλιστικών πολέμων για μια χούφτα επιχειρηματικούς ομίλους, και ο άλλος της αντεπίθεσης και της ανατροπής για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, δρόμος που φωτίζει το ΚΚΕ, υπογράμμισε στη συνέχεια ο Σ. Παρίσης και κατέληξε:
«Οπως αναφέρει και ο Νίκος Μπελογιάννης στην μπροσούρα που παρουσιάζεται ως ένθετο στην έκδοση που κρατάτε στα χέρια σας, σταφιδοπαραγωγοί και σταφιδεργάτες σε ολόκληρη την Ιστορία, "από πάππου προς πάππο", ποτίζουν με τον ιδρώτα τους τους κάμπους και τις πλαγιές της Μεσσηνίας και της Κορινθίας, της Αχαΐας και της Ηλείας.
"Ο ιδρώτας [όμως] τούτος είναι ολόκληρο ποτάμι, που τρέχοντας έγινε χρυσάφι. [Μα] το χρυσάφι αυτό αντί να πάει στην τσέπη του σταφιδοπαραγωγού, πήγε στις κάσες και στα πορτοφόλια του σταφιδέμπορα, του οινοπνευματοβιομήχανου, του τραπεζίτη και του τοκογλύφου. Ολοι τούτοι απόκτησαν μέγαρα, πλούτη και μεγαλεία, ενώ ο σταφιδοπαραγωγός έμεινε με τη ρημαγμένη καλύβα του".
Μελετάμε, λοιπόν, διδασκόμαστε και κρατάμε ζωντανό το νήμα που δένει τη ζωή, την οργανωμένη πάλη και τους αγώνες των εργατών, των αγροτών και του λαού με τους αγώνες τού σήμερα. Μελετώντας τη σημερινή έκδοση αποκτάμε ακόμη μεγαλύτερη δύναμη και αισιοδοξία για το δίκιο της εργατικής τάξης και του ταξικού αγώνα».
Στη δική του παρέμβαση ο Δημήτρης Ξεκαλάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και διευθυντής της «Σύγχρονης Εποχής», στάθηκε στο ρόλο του εκδοτικού στα 53 χρόνια ζωής και δράσης του, στο καθήκον να συμβάλει και σε τέτοιου είδους προσπάθειες, και αναφέρθηκε στην κοινωνική εξέλιξη που αναπτύσσεται μέσα από την ταξική πάλη στην κοινωνία.
Κάνοντας αναδρομή σ' αυτήν την πορεία, που συνδέεται και με την έκδοση και τα γεγονότα που αναφέρονται, εξήγησε: «Η Ιστορία της πάλης των τάξεων διδάσκει ότι ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση, ο αγώνας που διεκδικεί την ικανοποίηση των αναγκών των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων μαζών, είναι αντικειμενικά αγώνας που αμφισβητεί την κυρίαρχη τάξη. Και, βεβαίως, μόνο αφελείς θα πίστευαν ότι απέναντι σ' αυτήν την αμφισβήτηση δεν συγκεντρώνονται δυνάμεις που αντιδρούν και επιδιώκουν να αποτρέψουν και να συντρίψουν την οποιαδήποτε απειλή με όλα τα μέσα».
Κάλεσε να φτάσει το βιβλίο στα χέρια πολλών και να διαβαστεί κυρίως από νέους εργαζόμενους, επισημαίνοντας: «Οι αστοί γνωρίζουν καλά ότι η γνώση αποτελεί παράγοντα καλλιέργειας του ανθρώπου, ότι η μελέτη της Ιστορίας εμπεριέχει εκείνη την πρώτη ύλη που μπορεί να συμβάλει στη διαμόρφωση επαναστατικής συνείδησης, μπορεί να συνεγείρει και να εμπνεύσει στον αγώνα για την κατάργηση της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, κόντρα σε κελεύσματα για εργασιακή ειρήνη, εθνική ομοψυχία και ενότητα».
Εξήγησε ότι αυτή η πραγματικότητα επιχειρείται διαχρονικά να αντιμετωπιστεί με πολλούς τρόπους, ανοιχτά και συγκαλυμμένα, ώστε η φτώχεια, η αδικία, η εκμετάλλευση και καταπίεση να αντιμετωπίζονται ως «φυσικά φαινόμενα», φτάνοντας μέχρι την αντιδιαλεκτική - μεταφυσική προσέγγιση γεγονότων και φαινομένων. Τόνισε την ανάγκη διαμόρφωσης ενός πλατιού μορφωτικού ρεύματος, προκειμένου να συναντηθούν οι εργαζόμενοι, ο λαός, η νεολαία με ό,τι πιο προοδευτικό γέννησε η ανθρώπινη σκέψη, και κατέληξε:
«Εμείς δεν πιστεύουμε σε σωτήρες, δεν περιμένουμε κάποια μέρα που όλα ξαφνικά θα αλλάξουν. Την προετοιμάζουμε. Ο σημερινός αρνητικός συσχετισμός είναι αντικειμενικά προσωρινός, και στον αγώνα για την αλλαγή του η πάλη των ιδεών έχει τον δικό της ξεχωριστό, πρωταγωνιστικό ρόλο».
Ακολούθησαν παρεμβάσεις από τους: Κώστα Πελετίδη, δήμαρχο Πάτρας. Γιώργο Μποδιώτη, σταφοδοπαραγωγό, γραμματέα του Αγροτικού Συλλόγου Αιγίου «Μπακόπουλος - Ντρίνιας». Κατερίνα Δεμέτη, διευθύντρια του Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων. Σπύρο Γιακουμέλο, γεωπόνο, πρώην διευθυντή της ΕΑΣ Ηλείας - Ολυμπίας (δώρισε στο ΚΚΕ το ιστορικό σήμα του ΑΣΟ για τη συγκρότησή του στον Πύργο το 1925, ένα πιστοποιητικό φυτο-υγείας και ένα αντίγραφο έργου του Πατρινού καλλιτέχνη Νίκου Ατζαρίτη, που απεικονίζει σταφίδα, στάχυ και ελιά). Δημήτρη Μαρμούτα, πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Πάτρας. Και Θανάση Βομπίρη, σταφιδοπαραγωγό, πρόεδρο της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Ηλείας.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με μικρό μουσικό αφιέρωμα από τις Ρούλα Κολοκυθά, καθηγήτρια του Δημοτικού Ωδείου (κιθάρα), και Αγγελική Καββαδία (τραγούδι).