Η μάχη αυτή συνεχίζεται και δυναμώνει με τον νέο απεργιακό σταθμό στις 9 Απρίλη. Μια μάχη που δίνεται με τα συνθήματα που έβαλαν στο στόχαστρο το «κράτος - δολοφόνο», που σημάδεψαν τα κέρδη των ομίλων και την πολιτική κυβερνήσεων και ΕΕ, τον πραγματικό αντίπαλο για τα αμέτρητα «Τέμπη» που βιώνει ο λαός στη δουλειά, στη γειτονιά, σε σχολεία και σχολές.

Η παρακαταθήκη αυτή είναι πολύτιμη, γιατί βάζει «δύσκολα» στο κράτος του κεφαλαίου και στην κυβέρνηση. Απαντά και στην προσπάθεια που κάνουν διάφορες δυνάμεις μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, καλώντας τώρα τον λαό να κάνει «βήμα πίσω», να δοκιμάσει παλιές χρεοκοπημένες συνταγές.

Τέτοια είναι η προσπάθεια που γίνεται από δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού να προβάλλουν ως διέξοδο τη διεκδίκηση για «κρατικοποίηση του σιδηρόδρομου». Μια θέση που στολίζεται με διάφορες περικοκλάδες: Από την «εθνικοποίηση» και τον «λαϊκό έλεγχο» μέχρι τις «μη αποζημιώσεις στην (κρατική κατά τα άλλα) "Hellenic Train"» κ.ο.κ.

Τι επιχειρούν λοιπόν τέτοιες δυνάμεις; Σε μια κρίσιμη καμπή του αγώνα, και ενώ στα συγκλονιστικά συλλαλητήρια αναδείχθηκαν ελπιδοφόρα στοιχεία, με τους εργαζόμενους και τη νεολαία να δείχνουν ότι συνειδητοποιούν βαθύτερα ότι το σημερινό σάπιο αστικό κράτος εγκληματεί σε βάρος τους ακριβώς επειδή θωρακίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, θέσεις όπως οι παραπάνω συμβάλλουν αντικειμενικά στο ξελάσπωμά του. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και μέσα από τη ΝΔ, όπως και από ισχυρούς επιχειρηματικούς κύκλους έχει προβληθεί ως «διέξοδος» η κρατικοποίηση, για να ανασυγκροτηθεί άμεσα ο σιδηρόδρομος.

Το βασικό όμως είναι αυτό που αποφεύγουν δυνάμεις που προβάλλουν τέτοιες θέσεις να απαντήσουν: Ο κρατικοποιημένος σιδηρόδρομος για τον οποίο καλούν τον λαό να παλέψει, σε ποιο κράτος θα ανήκει; Δεν θα ανήκει στο κράτος της εξουσίας του κεφαλαίου;

Η θέση αυτή εγκλωβίζει το εργατικό κίνημα σε μια χρεοκοπημένη και πολλαπλά «πληρωμένη» λογική: Στο να παραιτηθεί από την πάλη για την ανατροπή και να θέσει ως «στόχο» του να «αλλάξει» τη στρατηγική του εγκληματικού αστικού κράτους. Αυτό άλλωστε ομολογείται, όταν λέγεται ότι η «αγωνιστική υπεράσπιση» του κρατικού μονοπωλίου θα είναι και «μοχλός πίεσης» προς το κράτος.

Τι άλλο εννοούν, όταν ισχυρίζονται ότι με την κρατικοποίηση θα υπάρχει «λογοδοσία» και «έλεγχος» στις «επενδύσεις»; Θα γίνει μήπως το κράτος πιο «φιλολαϊκό»; Θα πάψει να είναι κράτος των επιχειρηματικών ομίλων και να λειτουργεί με κριτήριο τη θωράκιση των κερδών τους; Θα πάρει «διαζύγιο» με τη βαθιά εμπλοκή στους πολεμικούς σχεδιασμούς, που έχει μετατρέψει τα τρένα σε «ΝΑΤΟ Εξπρές» και σε κινούμενες βόμβες σε όλη τη χώρα;

Τι εννοούν επίσης όταν λένε ότι έτσι «θα ανοίξει ρωγμή» στο σύστημα, αν «περάσει ο σιδηρόδρομος στο κράτος»; Η κρατική αυτή εταιρεία, που υποτίθεται ότι θα αποτελέσει τη «ρωγμή» επειδή για κάποιο ανεξήγητο λόγο θα «λειτουργεί με διαφάνεια», θα αναπτύσσεται στο σημερινό οικονομικό έδαφος, του καπιταλισμού. Θα λειτουργεί δηλαδή στο έδαφος που το κέρδος «όλα τα σφάζει», που τρέφει τη «Λερναία Υδρα» της διαφθοράς, που αντιμετωπίζει τις λαϊκές ανάγκες σαν κόστος για τη δημοσιονομική σταθερότητα.

Ενώ λοιπόν σήμερα είναι πιο αναγκαίο και ώριμο από ποτέ να δυναμώσει η αμφισβήτηση, να ανοίξει στα γεμάτα η συζήτηση για τη σύγκρουση με το σύστημα, με το κράτος και τους θεσμούς του, μια θέση όπως η παραπάνω περιορίζει τη γνήσια αγωνία και αναζήτηση του λαού σε ένα ακόμα ερώτημα: «Ποια κυβέρνηση μπορεί να υλοποιήσει το σχέδιο της "κρατικοποίησης - εθνικοποίησης";». Προφανώς μιλάμε για μια κυβέρνηση στο έδαφος του σημερινού συστήματος, που θα δεσμεύεται από τους «νόμους» λειτουργίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, την ανταγωνιστικότητα, την κερδοφορία, τους ίδιους δηλαδή νόμους που υπηρετεί η στρατηγική της «απελευθέρωσης» της ΕΕ, η πολιτική δηλαδή που έχει οδηγήσει τις μεταφορές και τις συγκοινωνίες στη σημερινή κατάσταση.

Γίνεται φανερό ότι τέτοιες θέσεις, όταν γίνονται στόχος πάλης στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, συσκοτίζουν την ανάγκη της σύγκρουσης και της ανατροπής του σημερινού σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης. Οσο κι αν ξορκίζουν στα λόγια τις «αυταπάτες», οι δυνάμεις που υπερασπίζονται την παραπάνω λογική από τη μία αφοπλίζουν το κίνημα και από την άλλη το στέλνουν «πεσκέσι» στην κυβερνητική εναλλαγή, στους διαθέσιμους σωτήρες που «δεσμεύονται» για «φιλολαϊκές κρατικοποιήσεις», κάτι που έχει ξαναγίνει τα προηγούμενα χρόνια με ολέθριες συνέπειες.

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα βρίσκεται απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις με κριτήριο την επιδείνωση της κατάστασης τόσο από τη σκοπιά των εργαζομένων που δουλεύουν σε έναν τομέα όπως π.χ. οι σιδηροδρομικές μεταφορές, η ηλεκτρική ενέργεια, το νερό, όσο και από τη σκοπιά των εργαζομένων και των λαϊκών δυνάμεων που «αγοράζουν» τις συγκεκριμένες υπηρεσίες. Είναι αγώνας ενάντια στην επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και των υπηρεσιών στον λαό, η οποία είναι δεδομένη σε κάθε «στροφή» που επιλέγει να κάνει το αστικό κράτος. Ο δίκαιος αγώνας όμως ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις για να έχει όμως προοπτική δεν μπορεί να είναι αγώνας υπεράσπισης της κρατικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και του αστικού κράτους.

Τα παραπάνω φανερώνουν το πόσο «διαθέσιμες» είναι και σήμερα δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού να βάλουν εμπόδια στις δυνατότητες που διαμορφώνονται μέσα στον λαό και τη νεολαία για χειραφέτηση από την αστική πολιτική και στρατηγική.

Απέναντι σε αυτές τις προσπάθειες, σήμερα μπορούν να διευρυνθούν κι άλλο οι δυνατότητες της χειραφέτησης, και με ένα τέτοιο κριτήριο να απαντιέται το ερώτημα «τι κίνημα και τι αγώνας χρειάζεται σήμερα»;

-- Κίνημα που να αναμετράται με την πολιτική της «απελευθέρωσης» σε κάθε της πτυχή και με σημαία τη σύγκρουση με τη στρατηγική της ΕΕ; `Η κίνημα που να βολοδέρνει στα όρια που κάθε φορά βάζει η δικτατορία του κεφαλαίου, δηλαδή αγώνας με τη «σημαία» του παλιού, της επιστροφής στην κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία;

-- Κίνημα που να ενώνει όλο τον λαό με διεκδικήσεις που στοχεύουν την καρδιά της αστικής στρατηγικής; `Η κίνημα που στρώνει το χαλί σε αστικές κυβερνήσεις και επίδοξους «σωτήρες»;

-- Αγώνας «κομμένος και ραμμένος» στα μέτρα του σημερινού κράτους; `Η πάλη «ως το τέρμα», σε σύγκρουση με το κράτος - δολοφόνος του κεφαλαίου, που να υπηρετεί την αναγκαιότητα της ανατροπής, της κοινωνικοποιημένης ιδιοκτησίας και της εργατικής εξουσίας; Εκεί που μπορούν πραγματικά να υπάρχουν δημόσιες, φτηνές και ασφαλείς συγκοινωνίες σε αέρα, γη και θάλασσα, αξιοποιώντας όλα τα σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας. Εκεί που μπορεί το μεταφορικό έργο να μην είναι εμπόρευμα, αλλά πραγματικά κοινωνικό αγαθό.

Μόνο με τέτοια κατεύθυνση μπορεί αυτός ο αγώνας να έχει διάρκεια και αντοχή, από τη μία να ακυρώνει σχέδια εγκλωβισμού του λαού, και από την άλλη να μετρά και κατακτήσεις, ενάντια στις επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων, στην ένταση της εκμετάλλευσης κ.ο.κ.

Είναι η κατεύθυνση που δείχνει την πραγματικά φιλολαϊκή «κρατικοποίηση»: Την κρατικοποίηση π.χ. της ΛΑΡΚΟ, των Ναυπηγείων, των ομίλων της Ενέργειας, των νέων τεχνολογιών, των τροφίμων, των φαρμακοβιομηχανιών, των μεταφορών, αλλά από ένα κράτος που θα είναι των εργαζομένων, έχοντας ανατρέψει και τσακίσει το αστικό κράτος. Σε ένα κράτος αποδεσμευμένο από την ΕΕ, που οι εργαζόμενοι θα είναι ιδιοκτήτες του πλούτου που παράγουν και δεν θα τους τον κλέβουν μια χούφτα παράσιτα - κηφήνες. Στο κράτος που ο εργαζόμενος λαός θα είναι πραγματικά στην εξουσία, θα διευθύνει ο ίδιος την παραγωγή με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών του. Σε μια κοινωνία που τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας θα απελευθερωθούν από τον ασφυκτικό κλοιό της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας, από το κυνήγι του κέρδους.