Οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ έκλεισαν αποδεκατισμένοι την πιο «μαρτυρική βδομάδα» στην ιστορία της πάλαι ποτέ κραταιάς «συμμαχίας». Οι ΗΠΑ, μετά τις αλαζονικές αξιώσεις, την 16/1/2003, υποχρεώθηκαν να αποσύρουν το σύνολο των αρχικών, ευτελιστικών για τους Ευρωπαίους «συμμάχους», απαιτήσεων. Οπως, στα πλαίσια της άνευ όρων «προληπτικής» σύμπλευσης στη «λογική του πολέμου» κατά του Ιράκ, την αντικατάσταση των «χρήσιμων» δυνάμεων ΗΠΑ από τα Βαλκάνια, την επιβολή φύλαξης των αμερικανικών βάσεων στα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ από «ιθαγενείς», τη συμμετοχή του ΝΑΤΟ στη «μεταπολεμική» διαχείριση του Ιράκ κ.λπ.

Οι ΗΠΑ υποχρεώθηκαν να κρυφτούν πίσω από την (...) Τουρκία, η οποία, παρ' όλα αυτά συνεχίζει το ανατολίτικο παζάρι για τις «διευκολύνσεις» προς την αμερικανική πολεμική μηχανή. Οι ΗΠΑ, μετά από έξι μέρες διαρκούς συνεδρίασης του ΝΑΤΟικού Συμβουλίου (ΝΑC), υποχρεώθηκαν την περασμένη Κυριακή (16/2) να «μεταθέσουν» το ζήτημα από το NAC στην «Επιτροπή Αμυντικού Σχεδιασμού» (DPC), όπου δε συμμετέχει η Γαλλία από το 1966. Και τελικά, μετά την κρίσιμη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (14/2), και, παρά την κυριακάτικη «ευέλικτη» απουσία της Γαλλίας, το ΝΑΤΟικό DPC των 13 και όχι 19 κρατών - μελών, υποχρεώθηκε όλη την ημέρα από το Βέλγιο σε «διαπραγμάτευση», η οποία κατέληξε αργά τη νύχτα της Κυριακής (24.00 μ.μ. ώρα Ελλάδας) μετά από 13ωρη συνεδρίαση (!!!). Η κατάληξη του βδομαδιάτικου μαρτυρίου του ΝΑΤΟ, αποτελεί ήττα των ΗΠΑ, σ' αυτή τη φάση, και συνίσταται στα εξής: 1) Δεν υπάρχει καμία αναφορά στις αρχικές αμερικανικές απαιτήσεις για «προληπτικές, λογιστικές διευκολύνσεις» προς τις ΗΠΑ στα πλαίσια της «λογικής του πολέμου» κατά του Ιράκ, 2) Το DPC, και όχι το NAC, δηλαδή όχι η Γαλλία, συμφωνεί στην «αμυντική προστασία» της τουρκικής επικράτειας, αποκλειστικά και μόνο σε περίπτωση επίθεσης από το Ιράκ. Αυτό σημαίνει ότι δεν καλύπτονται επιθετικές κινήσεις τουρκικών στρατευμάτων εκτός της τουρκικής επικράτειας, και, συγκεκριμένα στις περιοχές του Βόρειου Ιράκ. Για την «αμυντική προστασία» της Τουρκίας «προβλέπεται» χρήση των ΝΑΤΟικών AWACS, «πιθανή» ανάπτυξη ΝΑΤΟικών πυραυλικών συστημάτων «Πάτριοτ», που έχουν ήδη αποσταλεί μονομερώς από την Ολλανδία και «πιθανή» ανάπτυξη ΝΑΤΟικών «αμυντικών» συστημάτων σε περίπτωση χημικού και βιολογικού πολέμου. Η απόφαση δεν αποτελεί πρόκριμα για εμπλοκή του ΝΑΤΟ σε πόλεμο κατά του Ιράκ.

Πρόκειται μόνο για πολιτικό μήνυμα του ΝΑΤΟ προς τη «σύμμαχο» Τουρκία. Ετσι κι αλλιώς, η υλοποίηση της απόφασης του ΝΑΤΟικού DPC απαιτεί τριάντα με σαράντα μέρες, γεγονός που εκτιμάται ως «πολύ αργά» για τις εξελίξεις στην ιρακινή κρίση. 3) Η ΝΑΤΟική απόφαση του DPC, αποδεκατίστηκε οριστικά την Κυριακή από το «μικρό» Βέλγιο, τουλάχιστον σε σχέση με τους αρχικούς αμερικανικούς σχεδιασμούς. Και αυτό, γιατί, τονίζεται χαρακτηριστικά, ότι «το ΝΑΤΟ συνεχίζει να υποστηρίζει τις προσπάθειες των Ηνωμένων Εθνών με στόχο μια ειρηνική επίλυση της κρίσης. Η απόφαση αυτή αφορά μόνο στην άμυνα της Τουρκίας και δεν προδικάζει καμία άλλη ανάληψη στρατιωτικής δράσης από το ΝΑΤΟ, ούτε μελλοντικές αποφάσεις του ΝΑΤΟ ή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ». (4) Η Γαλλία, η Γερμανία και το Βέλγιο, με ξεχωριστή δήλωση υπογράμμισαν αμέσως ότι η συμφωνία στο ΝΑΤΟικό DPC «δεν προκαταλαμβάνει, επ' ουδενί λόγω» τις προσπάθειες του ΟΗΕ για μια ειρηνική επίλυση της ιρακινής κρίσης. Οι τρεις «αντιφρονούντες» επαναλαμβάνουν «τονίζοντας ιδιαίτερα ότι η χρήση βίας δεν μπορεί παρά να συνιστά την έσχατη προσφυγή και ότι όλες οι δυνατότητες που προσφέρονται από το ψήφισμα 1441 δεν έχουν, ακόμα, εξαντληθεί». Ο ΝΑΤΟικός πρέσβης των ΗΠΑ Ν. Μπερνς βιάστηκε να χαιρετίσει την επίτευξη συμφωνίας ως «ένα μεγάλο βήμα μπροστά», ενώ αμερικανόφιλοι διπλωματικοί κύκλοι διέρρεαν ότι «από τη στιγμή που η Γαλλία δεν ήταν μέσα στη συνεδρίαση, καταλήξαμε σε συμφωνία μέσα σε μια μέρα (...) η Γαλλία είναι απομονωμένη μέσα στο ΝΑΤΟ». Εκτιμάται ότι οι ΗΠΑ έκαναν «σφάλμα τακτικής» από την 16/1/2003, που έφεραν το «πακέτο» απαιτήσεων στο ΝΑΤΟ ως «αμερικανικό» και όχι ως «ΝΑΤΟικό», και αυτό έδωσε αφορμή στις τρεις ευρωπαϊκές χώρες «να προσδώσουν πολιτικές διαστάσεις» στις διαφωνίες, παρ' όλο που «δεν» συνιστούν «μέτωπο», ενώ, ειδικά ενάντια στο Βέλγιο, εστιάζονται προπαγανδιστικές κατακραυγές περί, δήθεν, «εκβιασμών» κλπ. Η αμερικανοκίνητη προπαγάνδα στο ΝΑΤΟ προσπαθεί να παρουσιάσει τις αντιρρήσεις των τριών «γηραιών» Ευρωπαίων ως (...) εκμετάλλευση της συγκυρίας προς ίδιον όφελος.