«Επεισόδια» του ίδιου, ενιαίου, πολέμου είναι η προσχεδιασμένη σφαγή του ιρακινού λαού και το «εκ προμελέτης» έγκλημα στο κάτεργο της Κορίνθου. Πρόκειται για τον πόλεμο του ιμπεριαλισμού κατά των λαών, για τον ταξικό πόλεμο του κεφαλαίου κατά των εργαζομένων. Η μόνη διαφορά είναι ότι στη δεύτερη περίπτωση, των δολοφονιών στα εργοστάσια, ο πόλεμος είναι (τυπικά) ακήρυχτος, αλλά δεν παύει να είναι εξίσου ανηλεής και θανατηφόρος. Τα «θέατρα» των ιμπεριαλιστικών πολέμων και τα εργοστάσια των καπιταλιστών αποτελούν απλά διαφορετικούς τόπους θυσιαστηρίων των λαών και των εργατών.

Ολα πηγάζουν από την ίδια τη φύση του κεφαλαίου, την ακόρεστη δίψα του για υπερκέρδη. Σε επίπεδο μεμονωμένου κεφαλαιοκράτη αυτό μεταφράζεται σε άγρια υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων, προκειμένου να αντεπεξέλθει στον «ανταγωνισμό»... Συνολικά, όμως, το καπιταλιστικό σύστημα, προκειμένου να ανακόψει την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους και να «κερδίσει χρόνο», δε διστάζει να προσφύγει στον πόλεμο, για να εξασφαλίσει την κατοχή πρώτων υλών, την εκμετάλλευση φθηνού εργατικού δυναμικού στις «υπανάπτυκτες χώρες», κ.ο.κ. Οι σύγχρονοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι δεν είναι παρά νομοτελειακή απόρροια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, της τάσης του για παγκόσμια ηγεμονία.

Επίκαιρα, όσο ποτέ, τα λόγια του γερο-Μαρξ όταν αναφερόταν στη γέννηση (πρωταρχική συσσώρευση) του κεφαλαίου: «Το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρώμα, στάζοντας αίμα απ' όλους τους πόρους»... Τα μοιρολόγια, οι κατάρες και τα αναθέματα σε τίποτα δεν ωφελούν. Η ελπίδα βρίσκεται στα εκατομμύρια του κόσμου που πλημμυρίζουν τους δρόμους των αντιπολεμικών διαδηλώσεων. Αρκεί να γίνει συνείδηση ότι ο πόλεμος είναι στο DNA του καπιταλισμού, του ίδιου συστήματος που καθημερινά και «αθόρυβα» αφήνει δεκάδες θύματα στους «χώρους δουλιάς»...