Από μια κλωστή κρέμεται, πλέον, μετά και από την αιματηρή εισβολή του ισραηλινού στρατού στον προσφυγικό καταυλισμό Ασκάρ της Νάμπλους την Παρασκευή το πρωί, η εκεχειρία ανάμεσα στο Ισραήλ και στις παλαιστινιακές οργανώσεις. Η ισραηλινή ηγεσία επέλεξε αυτή τη συγκεκριμένη κρίσιμη, χρονικά, περίοδο, που με τις επιλογές και την επιμονή της έχει φέρει σε αδιέξοδο τον «οδικό χάρτη», να προχωρήσει στη δολοφονία δύο μελών του στρατιωτικού σκέλους της «Χαμάς», προκαλώντας ανοιχτά την οργάνωση και πυροδοτώντας πιθανότατα σειρά αντιδράσεων.

Από τις 29 Ιούνη, οπότε ο Παλαιστίνιος πρωθυπουργός πέτυχε μετά από αλλεπάλληλες διαπραγματεύσεις να εκμαιεύσει από ορισμένες από τις μαχητικότερες εξτρεμιστικές παλαιστινιακές οργανώσεις τη δέσμευσή τους σε μια τρίμηνη κατάπαυση του πυρός, η συχνότητα και η εμβέλεια των βίαιων περιστατικών ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους έχει, πραγματικά, μειωθεί. Εκτός, όμως, από αυτό, τίποτε άλλο δεν έχει αλλάξει στην καθημερινότητα του παλαιστινιακού λαού.

Η ισραηλινή ηγεσία έχει αρκεστεί σε μια σειρά από ανακοινώσεις και εξαγγελίες χειρονομιών «καλής θέλησης», που είχαν περισσότερο ως στόχο τη χειραγώγηση της διεθνούς και τοπικής κοινής γνώμης παρά το οτιδήποτε άλλο, αφού απέχουν πολύ ακόμη και από εφαρμογή των ελάχιστων εκείνων μέτρων που προβλέπει ο «οδικός χάρτης». Το διαμεσολαβητικό πόνημα του Κουαρτέτου, που αποτελεί ουσιαστικά αμερικανική έμπνευση, ούτως ή άλλως δεν εμπεριέχει καμία συγκεκριμένη δέσμευση για την ισραηλινή πλευρά όσον αφορά στα βασικά ζητήματα της ισραηλινο-παλαιστινιακής διένεξης, ούτε κανένα δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα. Αντιθέτως, αναλίσκεται σε λεκτικούς ελιγμούς και ρητορείες, εναποθέτοντας το μεγαλύτερο βάρος πρωτοβουλιών και κινήσεων στην παλαιστινιακή πλευρά, η οποία καλείται να αφοπλίσει και να διαλύσει «κάθε είδους τρομοκρατική υποδομή», ως προϋπόθεση για την επίτευξη προόδου.

Οσοι είχαν, έστω και προς στιγμής, την αυταπάτη ότι ο «οδικός χάρτης» θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποια έστω και, μικρής σημασίας, θετική εξέλιξη, θα πρέπει να έπαψαν να πιστεύουν κάτι τέτοιο μετά την ολοκλήρωση των δύο ξεχωριστών συναντήσεων που είχε ο Πρόεδρος Μπους με τον Παλαιστίνιο πρωθυπουργό Μαχμούντ Αμπάς και τον Ισραηλινό ομόλογό του, Αριέλ Σαρόν. Ο Αμερικανός Πρόεδρος έδειξε ξεκάθαρα ότι η Ουάσιγκτον υιοθετεί αυτολεξεί, σχεδόν, τις ισραηλινές θέσεις. Ακόμη και για το διαχωριστικό τείχος, του οποίου η ανέγερση έχει καταδικαστεί από ανθρωπιστικές οργανώσεις και τον ΟΗΕ γιατί καταπατά επιπλέον παλαιστινιακά εδάφη και εξωθεί σε αποχώρηση χιλιάδες Παλαιστινίους από τις εστίες τους και τις περιουσίες τους, ο Πρόεδρος Μπους δε βρήκε ούτε μια λέξη να αρθρώσει. Ετσι, ανέλαβε ο Αμερικανός ΥΠΕΞ να επιδοθεί σε κύκλο δηλώσεων που κανένα πρακτικό αντίκρισμα, φυσικά, δεν έχουν.

Η ισραηλινή ηγεσία μπορεί να αποδέχτηκε τυπικά τον «οδικό χάρτη», δεν έκρυψε, ποτέ, όμως, ότι δεν προτίθεται να τον εφαρμόσει ούτε καν ως έχει. Εκτός, όμως, από αυτό, στις βδομάδες που μεσολάβησαν από την τριμερή σύνοδο κορυφής στην Ακαμπα στις αρχές Ιούνη μέχρι σήμερα, η ισραηλινή ηγεσία, προκλητικά, δεν υλοποίησε τίποτε. Απελευθέρωσε μόνο μερικές δεκάδες Παλαιστινίους, των οποίων ούτως ή άλλως η ποινή έληγε, απομάκρυνε λιγοστά οδοφράγματα τα οποία είχαν, ήδη, τεθεί σε αχρηστία, διέλυσε ελάχιστους ακατοίκητους εποικισμούς και επέτρεψε σε ορισμένους από τους Παλαιστινίους εργαζόμενους στο Ισραήλ να επανέλθουν στις εργασίες τους. Την ίδια στιγμή, όμως, τα ισραηλινά στρατεύματα δεν αποχώρησαν παρά μόνο από το κέντρο δύο πόλεων της Δ. Οχθης, παραμένουν εντός των παλαιστινιακών εδαφών, συνεχίζεται η ανέγερση του διαχωριστικού τείχους εντός των παλαιστινιακών περιουσιών, ενισχύονται οι, ήδη, υπάρχοντες εποικισμοί. Επιπλέον, προαπαιτεί τη διάλυση των παλαιστινιακών οργανώσεων για να «εξετάσει» την οποιαδήποτε περαιτέρω κίνηση.

Επί της ουσίας, η ισραηλινή ηγεσία μοιάζει απλώς να προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, μια μικρή ανάπαυλα από τις αλλεπάλληλες αιματηρές συγκρούσεις που όπως φαίνεται έχουν αρχίσει να κουράζουν παρά πολύ την ισραηλινή κοινή γνώμη που συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει η στρατιωτική λύση που ο Σαρόν υποσχέθηκε. Εντούτοις, αυτό δε σημαίνει ότι οι βλέψεις της ισραηλινής ηγεσίας έχουν αλλάξει ως προς κάτι. Αντίθετα, παραμένει σταθερή σε ένα σχέδιο, που όπως πολλοί, εκ των υστέρων, αντιλαμβάνονται, έχει τεθεί σε εφαρμογή πολύ πριν από τη συμφωνία του Οσλο: τη μετατροπή της καθημερινότητας των Παλαιστινίων σε κόλαση και τη δημιουργία τέτοιων δεδομένων στο έδαφος που θα είναι πρακτικώς αδύνατο για τον παλαιστινιακό λαό να ζήσει στη γη του ή να διεκδικήσει την ανεξαρτησία μιας βιώσιμης και ενιαίας, εδαφικώς, πατρίδας. Η πρόσφατη επανακλιμάκωση της έντασης και της βίας, μετά από την εισβολή στη Νάμπλους, δεν αποτελεί, όπως φαίνεται, παρά μόνο ένα ακόμη επεισόδιο σε ένα εξαιρετικά προσεκτικό και μακροσκελές σενάριο.