Εχει αποκτήσει, πλέον, χαρακτήρα εθιμικού δικαίου, μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, η παρουσίαση της ατζέντας των θεμάτων, τα οποία θα πρέπει να χειριστεί η επόμενη κυβέρνηση στο πεδίο της οικονομίας. Οπως κάθε κυβέρνηση που «σέβεται τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας», έτσι και η νέα, στα θέματα της οικονομίας, θα πρέπει να προωθήσει τη στρατηγική της Λισαβόνας σε όλες της τις εκφάνσεις. Στον πυρήνα της οικονομικής πολιτικής, προβάλλεται η αναγκαιότητα αύξησης της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας και η προαγωγή της επιχειρηματικότητας...

Πρόκειται για τις γνωστές νεοφιλελεύθερες εξαγγελίες, οι οποίες όμως, όταν μετουσιωθούν στο πεδίο της πολιτικής πράξης, προκαλούν έντονες λαϊκές αντιδράσεις, και αυτός είναι ο λόγος που ζητείται πολιτική συναίνεση. Γι' αυτό και το βράδυ των εκλογών, παράγοντες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έκλιναν σε όλες τις πτώσεις τη λέξη «συναίνεση».

Απ' την άλλη πλευρά, η ΝΔ - αλλά και το ΠΑΣΟΚ - στην προσπάθεια υφαρπαγής της λαϊκής ψήφου, καλλιέργησαν στο λαό υψηλές προσδοκίες για ικανοποίηση χρονιζόντων αιτημάτων. Στα πλαίσια αυτά στο κυβερνητικό πρόγραμμά της η ΝΔ δεσμεύτηκε να αυξήσει τις αγροτικές συντάξεις στα 330 ευρώ στο τέλος της τετραετίας, από 200 ευρώ σήμερα. Ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής, λειτουργώντας σαν πυροσβέστης στη - σίγουρα υποκριτική - επίθεση που δέχτηκε η ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ στο θέμα του Ασφαλιστικού, δεσμεύτηκε ότι δε θα αυξηθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, ούτε και οι ασφαλιστικές εισφορές. Εκτός κυβερνητικού προγράμματος επίσης, δεσμεύτηκε ότι η κυβέρνησή του θα λύσει το πρόβλημα των 250.000 συνταξιούχων, αν και το συγκεκριμένο θέμα προσκρούει στο Σύνταγμα.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν καμιά αυταπάτη για το χαρακτήρα της οικονομικής πολιτικής που θα εφαρμόσει η κυβέρνηση της ΝΔ, που θα είναι μια σκληρή, αντιλαϊκή νεοφιλελεύθερη πολιτική, την οποία θα αντιπαλέψουν σε κάθε της βήμα.

Οσον αφορά στην ουσία της οικονομικής πολιτικής, η νέα κυβέρνηση παραλαμβάνει τη σκυτάλη από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να προωθήσει περαιτέρω πολιτικές που συνιστούν τη στρατηγική της Λισαβόνας. Η δημοσιονομική πολιτική αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα, δεδομένου ότι η «επίτευξη βιώσιμων οικονομικών» αποτελεί τον πολιορκητικό κριό για τις ανατροπές στα ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά συστήματα καθώς και στο σύστημα Υγείας. Με τις παρεμβάσεις της, η ΕΕ απαιτεί από τα κράτη - μέλη με υψηλό δημόσιο χρέος την εφαρμογή «κατάλληλων πολιτικών» για τη μείωσή του. Και εδώ υπάρχει το εξής αντιφατικό: Η «δημοσιονομική εξυγίανση» απαιτεί αυξημένα έσοδα και περικοπές δαπανών. Στη ΝΔ, όταν προσπάθησαν να «μαζέψουν» τις δηλώσεις Μητσοτάκη, για εφαρμογή σκληρών δημοσιονομικών πολιτικών, δεσμεύτηκαν ότι δε θα εφαρμόσουν πολιτικές λιτότητας, αλλά ότι θα προσπαθήσουν να μειώσουν το δημόσιο χρέος, μέσω της αναπτυξιακής πολιτικής, ότι θα προσπαθήσουν να «νοικοκυρέψουν» και να «συμμαζέψουν» τις δημόσιες δαπάνες. Από την άλλη πλευρά, υπόσχονται μείωση της φορολογίας επιχειρήσεων, ενώ θα είναι υποχρεωμένοι να εκτελέσουν τον κρατικό προϋπολογισμό του 2004, που ψήφισε η προηγούμενη κυβέρνηση, τη στιγμή μάλιστα που τον έχουν καταγγείλει σαν πλαστό. Ζητούμενο μένει, επίσης, αν κάνουν τη λεγόμενη δημοσιονομική απογραφή, όπως κατά καιρούς υποστήριζαν τα διάφορα στελέχη της, για να παρουσιάσουν τα κρυφά ελλείμματα που συγκαλύπτει το ΠΑΣΟΚ.

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα των παραμέτρων, δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι στα δημοσιονομικά η ΝΔ θα ακολουθήσει τις αντιλαϊκές πολιτικές που εκπορεύονται από τις Βρυξέλλες.

Πιο ξεκάθαρα είναι τα πράγματα στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, όπου στο πρόγραμμά της κάνει λόγο για πραγματικές ιδιωτικοποιήσεις όλων των τραπεζών, σε αντίθεση με τις μετοχοποιήσεις που ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο καθαρό είναι ότι η νέα κυβέρνηση θα ακολουθήσει πολιτική «ρήξεων» και «τομών», όπως έχουν διακηρύξει στελέχη της στην αγορά εργασίας, στην υιοθέτηση «ενεργητικών» πολιτικών απασχόλησης (κίνητρα στις επιχειρήσεις), στην αύξηση του εργάσιμου βίου, στην περικοπή των πρόωρων συντάξεων, στη συνέχιση των πολιτικών ιδιωτικοποίησης της Υγείας και της Παιδείας.