Σήμερα, τριάντα τέσσερα χρόνια αργότερα, στέκομαι κυριολεκτικά μαγεμένη μπροστά στους εμπνευσμένους πίνακες της Ηλεάνας που εκτίθενται στο εξαιρετικά καλαίσθητο εκθεσιακό χώρο του παλαιοπωλείου «Μαρτίνος».
Αλίμονο, δεν είμαι τεχνοκριτικός για να πω τούτο και το άλλο. Είμαι ένας απλός άνθρωπος που αγαπά τη ζωγραφική, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Ενας άνθρωπος που, έκπληκτος κοιτά τα φωτεινά αλλά έντονα χρώματα που αόριστα θυμίζουν Βαν Γκογκ και Γκογκέν. Που, οι φιγούρες που εικονίζονται φέρνουν στο νου τον Εγκον Σίλε, ενώ η κίνηση των γυναικών κάτι έχουν πάρει από τον Τουλούζ Λοτρέκ.
Η ζωγράφος Ηλεάνα Μάνου δε «δανείζεται» ούτε και αντιγράφει τους μεγάλους ομότεχνούς της. Η ματιά της είναι πολύ δροσερή, πολύ φρέσκια, πολύ πρωτότυπη, πολύ ιδιαίτερη. Εκείνο που κάνει εντύπωση είναι ότι παντού κυριαρχεί η αρμονία στην ανθρώπινη μορφή. Είμαι ενθουσιασμένη. Είμαι όμως αντικειμενική;
Την άλλη μέρα, με επισκέπτεται ένας φίλος, ένας «ειδικός». Τον παρασύρω μπροστά στα δυο γυμνά έργα της που μόλις απέκτησα. Είμαι ανήσυχη. Ρωτάω δήθεν αδιάφορα. «Πώς σου φαίνονται;». Και μετά από πέντε ολόκληρα λεπτά, αιώνας μου φάνηκε, ακούω και ηρεμώ. «Μα είναι έξοχα, φυσικά. Της Ηλεάνας Μάνου δεν είναι;», Ναι είναι δυνατόν να είναι κανείς αντικειμενικός.
Η Ηλεάνα Μάνου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970 και σπούδασε μαθηματικά στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα ζωγραφικής στο Ruskin School of fine Art. Συμμετείχε σε πολλές ομαδικές και στην Ελλάδα η πρώτη της ατομική έκθεση έγινε το 1996 στη Σκιάθο και την επόμενη χρονιά στα Χανιά. Το 2000 έκανε μια ατομική έκθεση στην γκαλερί «Studio de l' Image» στο Παρίσι και φέτος τα έργα της εκτέθηκαν στον εκθεσιακό χώρο του παλαιοπωλείου Μαρτίνος.