ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.-

Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη οι Αμερικανοί, χωρίς διέξοδο και αχτίδα φωτός, είτε συμβιβάστηκαν είτε συντηρητικοποιήθηκαν και επέλεξαν στέλνοντας για ακόμη τέσσερα χρόνια τον Τζορτζ Ου. Μπους στο Λευκό Οίκο... Αν και ουσιαστικά είναι η πρώτη φορά που εκλέγεται πραγματικά και μάλιστα με πολύ μεγάλη διαφορά από το «χρυσό παιδί» των Δημοκρατικών, Τζον Φορμπς Κέρι, ο οποίος τελικά παραδέχτηκε την ήττα του, αν και ήταν ο «μεγάλος νικητής των exit polls»...

Ετσι το Οχάιο, που για μερικές ώρες έτεινε να γίνει η «νέα Φλόριντα», περνάει οριστικά στα χέρια των Ρεπουμπλικάνων και μαζί οι 20 «πολύτιμοι» εκλέκτορες που δίνουν τη νίκη στον Αμερικανό Πρόεδρο, παρότι ούτε το Νέο Μεξικό ούτε η Αϊόβα έχουν κλείσει. Είχαν προηγηθεί οι υπολογισμοί του επιτελείου των Δημοκρατικών - αναφορικά με τις προσωρινές ψήφους που δεν είχαν καταμετρηθεί, αλλά δεν υπολογίζονται σε περισσότερες από 175.000 - που έδειχναν καθαρά ότι το Οχάιο δεν μπορούσε να κερδηθεί από τον Κέρι, αφού ήδη η διαφορά ήταν 136.000 ψήφοι, συνεπώς η υπόθεση προεδρία ήταν ήδη χαμένη. Εχοντας ήδη κερδίσει τη λαϊκή ψήφο - με διαφορά περίπου 3,7 εκατ. ψήφων - ο Αμερικανός Πρόεδρος προηγούνταν σταθερά και στον αριθμό των εκλεκτόρων καθ' όλη τη διάρκεια της νύχτας. Προς το τέλος, ο Κέρι μείωσε τη διαφορά, με τους εκλέκτορες να είναι 254-252 υπέρ του Μπους.

Στο μεταξύ το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ κατόρθωσε στην πλέον αμφίρροπη εκλογική αναμέτρηση των τελευταίων ετών να διατηρήσει την πλειοψηφία του στη Βουλή των Αντιπροσώπων, αλλά και να διευρύνει την πλειοψηφία του στη Γερουσία. Ανάμεσα στα πλέον χαρακτηριστικά της αναμέτρησης αυτής είναι ότι ο ηγέτης της μειοψηφούσας παράταξης των Δημοκρατικών στην Αμερικανική Γερουσία Τομ Ντασλ έχασε την έδρα του στη Νότια Ντακότα. Η συμβολική αυτή ήττα είναι το επιστέγασμα μιας πικρής αναμέτρησης όπως αποδείχτηκε τελικά για τους Δημοκρατικούς...

Οι Ρεπουμπλικάνοι διαθέτουν τώρα 53 έδρες στη Γερουσία έναντι 44 των Δημοκρατικών - το 2000 ήταν 50/50 και το 2002 51/48 - ενώ στη Βουλή των Αντιπροσώπων, οι Ρεπουμπλικάνοι εκλέγουν 229 βουλευτές έναντι 200 των Δημοκρατικών και ενός ανεξάρτητου.

Η συντηρητική στροφή, ίσως αναμενόμενη σε μία στρατοκρατούμενη χώρα, αποτυπώνεται και στα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων που διενεργήθηκαν. Υπέρ της αναθεώρησης του Συντάγματος, ώστε ο γάμος να προσδιορίζεται αυστηρά ως ένωση μεταξύ άνδρα και γυναίκας, ψήφισαν οι πολίτες σε έντεκα αμερικανικές Πολιτείες. Μάλιστα, στις δέκα από τις έντεκα Πολιτείες, το ποσοστό άγγιξε το 75%.

Στο μεταξύ, διαλύθηκαν και κάποιοι μύθοι... όπως ότι η μεγάλη συμμετοχή θα σήμανε και την εκλογή Κέρι. Οντως η συμμετοχή στις εκλογές αυξήθηκε, αλλά μόλις ξεπέρασε το 50% του συνολικού πληθυσμού, που σημαίνει ότι ο Μπους εκλέχτηκε έχοντας την αποδοχή λίγο περισσότερο του ενός τετάρτου του αμερικανικού λαού. Η αύξηση της συμμετοχής περίπου κατά 20 εκατομμύρια ψηφοφόρους φαίνεται ότι μοιράστηκε και σύμφωνα με τα πρώτα στατιστικά στοιχεία, γυναίκες, νέοι και Αφροαμερικανοί είναι αυτοί που τάχθηκαν στο πλευρό του υποψηφίου των Δημοκρατικών. Ενα ακόμη χαρακτηριστικό είναι πως όσοι δήλωσαν ότι πηγαίνουν στην εκκλησία μία ή περισσότερες φορές την εβδομάδα ψήφισαν τους Ρεπουμπλικάνους...

Ο μοναδικός μύθος που δε διαλύθηκε και αποτυπώθηκε τόσο στα αποτελέσματα όσο και στη μαζική - αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι - προσέλευση των ψηφοφόρων είναι η πόλωση ή καλύτερα ο διχασμός της αμερικανικής κοινωνίας. Ακόμη και αυτός ο γεωγραφικός διαχωρισμός της κατανομής της προεδρικής ψήφου είναι ενδεικτικός των κοινωνικών δυνάμεων όπως καταμερίζονται. Σε τελική ανάλυση, η πηγή της συνεχώς αυξανόμενης έντασης της πολιτικής σύγκρουσης έχει τη βάση της στην κοινωνική και οικονομική δομή των ΗΠΑ και κυρίως στη συνεχώς αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα. Το χάσμα μεταξύ της πλούσιας ελίτ και της πλειοψηφίας του αμερικανικού λαού λαμβάνει πλέον χαοτικές διαστάσεις, αφού διευρύνεται συνεχώς τα τελευταία 25 χρόνια. Το ανώτερο 1% έχει διπλασιάσει το μέγεθος της οικονομικής του δύναμης, από το 20% που ήταν κατά τη δεκαετία του 1970 σε περισσότερο από 40%. Οι 400 πιο πλούσιοι, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του «Forbes», έχουν περιουσία περισσότερο από 1 τρισ. δολάρια. Εν αντιθέσει με τη συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, την αύξηση του αριθμού των ανέργων, της εργασιακής ανασφάλειας, τις χρεοκοπίες των αμερικανικών οικογενειών και των μικρών επιχειρήσεων.