Λίγο πριν την 31η Οκτωβρίου. Περίπου 60.000 οικονομικοί μετανάστες και πρώην πολιτικοί πρόσφυγες της δικτατορίας 1973-85 καταφθάνουν στην Ουρουγουάη με αεροπλάνα, λεωφορεία, τρένα, από την Αργεντινή, τη Βραζιλία, το Μεξικό,τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και την Αυστραλία με ένα μόνο στόχο. Να λάβουν μέρος στις εκλογές...

Το βράδυ της 31ης Οκτωβρίου εκατοντάδες χιλιάδες ξεχύθηκαν στους δρόμους του Μοντεβιδέο προκειμένου να πανηγυρίσουν τη νίκη του Frente Amplio, μία νίκη συντριπτική. Χαρακτηριστική όμως των όσων λαμβάνουν χώρα τα τελευταία 6 χρόνια στη Λατινική Αμερική. Την αμερικανική υποήπειρο που εκ συστάσεως σχεδόν αποτελεί το «αρνητικό» των ΗΠΑ. Τα πάντα σχεδόν σ' αυτή την ήπειρο είναι αλληλένδετα. Και αυτή τη φορά ενόσω οι Αμερικανοί πολίτες αποφάσιζαν να παραμείνει ο Τζορτζ Ου. Μπους στο Λευκό Οίκο για δεύτερη συνεχόμενη θητεία, τα 3,2 εκατομμύρια των Ουρουγουανών «έκλιναν επ' αριστερά».

Φυσικά τα όρια αυτής της «αριστερής στροφής» είναι εξαιρετικά σαφή, καθώς η ανάδυσή του ως πρώτη πολιτική δύναμη της χώρας επ' ουδενί δε σημαίνει και την έστω και στο ελάχιστο κατάληψη της πραγματικής εξουσίας. Εξάλλου οι εκλογές παραμένουν το κατώτερο είδος πολιτικής δράσης...

Επιπροσθέτως, το Frente Amplio έχει απορρίψει κατά το πρόσφατο συνέδριό του όλες τις ριζοσπαστικές προτάσεις για δραστικές και ριζικές οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές. Χαρακτηριστικό είναι ότι κατά τη διάρκεια του έκτακτου συνεδρίου του το Δεκέμβρη του 2003 για τη διαμόρφωση της κυβερνητικής του πρότασης, απορρίφθηκαν συλλήβδην όλες οι προτάσεις για την αύξηση του κατώτατου μισθού και ημερομισθίου, τα οποία σήμερα είναι σε θέση να καλύψουν μόλις το 10% των πραγματικών αναγκών μιας μέσης οικογένειας. Επίσης, υπερψηφίστηκε η πρόταση για την απρόσκοπτη αποπληρωμή των δανείων ακόμη και η απόφαση για την προσφυγή στη δικαιοσύνη όσον αφορά τα εγκλήματα της χούντας, μετατέθηκε για το μέλλον. Τέλος, κατά το πρόσφατο ταξίδι του στην Ουάσιγκτον - πριν καν την εκλογή του - ο Βάσκες ουσιαστικά «διόρισε» τον Ντανίλο Αστόρι ως το μελλοντικό υπουργό Οικονομικών, κίνηση που θεωρήθηκε ως «εγγύηση» προς τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς...

Από την άλλη πλευρά ο Βάσκες και το Frente Amplio έχουν υποσχεθεί ότι θα αποκαταστήσουν πλήρως τις σχέσεις με την Κούβα, έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους έναντι της Ζώνης Εμπορίου της Αμερικής - (ALCA) και την πρόθεσή τους για ισχυροποίηση του Mercosur όπερ και την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στην αμερικανική ήπειρο και τη διάρρηξη των «κανιβαλικών σχέσεων» με τις ΗΠΑ. Εξ ου και η πανηγυρική υποδοχή της εκλογής Βάσκες εκ μέρους της Βενεζουέλας, της Αργεντινής και της Βραζιλίας.

Και μπορεί σε επίπεδο πολιτικής εξουσίας εντός της Ουρουγουάης τα πράγματα να έχουν σαφή όρια, ωστόσο ο ουρουγουανός λαός είναι αυτός που τελικά θα αποφασίσει σε ποια κατεύθυνση θα κινηθεί η πολιτική εξουσία αλλά και η χώρα.

Αντιστοίχως, όπως έπραξαν και στην περίπτωση της Βενεζουέλας, όταν τα πράγματα ήταν και πάλι «σαφή» σε επίπεδο πολιτικής εξουσίας, όταν πρωτοεξέλεξαν τον Ούγο Τσάβες Φρίας στην προεδρία της χώρας το 1998, παραδίδοντας επίσης την πολιτική εξουσία σε ένα επίσης συνασπισμό κομμάτων με τη συμμετοχή και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας. Και κρίνεται και στην περίπτωση εκλογής του Λουίς Ινάσιου «Λούλα» ντα Σίλβα και με τη στήριξη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βραζιλίας.

Την ίδια στιγμή, το λαϊκό κίνημα στο Περού και τη Βολιβία ανέτρεπε προέδρους, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποια άλλη θετική εξέλιξη. Στο Ελ Σαλβαδόρ, αν και το «Μέτωπο Φαραμπούντο Μαρτί» είναι η πρώτη πολιτική δύναμη, τόσο σε τοπικό όσο και κοινοβουλευτικό επίπεδο, εντούτοις τον περασμένο Φλεβάρη ο υποψήφιος του «Φαραμπούντο Μαρτί», Σαφίκ Χαντάλ, δεν κατόρθωσε να κερδίσει και τις προεδρικές εκλογές, παρά το γεγονός ότι ήταν ο επικρατέστερος. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ακόμη πιστεύουν ότι πρόκειται περί «υφαρπαγής»... Και φυσικά κανείς δεν πρέπει να ξεχνά τον τεράστιο αγώνα που δίνουν εδώ και δεκαετίες οι Κολομβιανοί και παρά τις πρώτες «οπισθοχωρήσεις» του κινήματος, εξαιτίας του φασιστικού τύπου διακυβέρνησης του του Αλβαρο Ουρίμπε Βέλες, η αντεπίθεση έχει προκαλέσει νέες ελπίδες και σημαντικά ρήγματα στο «Ισραήλ» της Λατινικής Αμερικής.

Η «Συναίνεση της Ουάσιγκτον» που σήμανε την επιβολή, ακόμη και διά ροπάλου, των επιταγών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της άκρατης και αδηφάγου «ελεύθερης αγοράς», πετάγεται σταδιακά στον κάλαθο των αχρήστων, εξαιτίας της πάλης των λαών της Λατινικής Αμερικής. Και αυτή η πάλη είναι που θα κρίνει τα πάντα.