Ο όρος που εμφανίζεται σήμερα στον τίτλο της στήλης, σύντροφοι, δεν είναι καινοφανής. «Παίζει» στην Ευρώπη εδώ και μερικά χρόνια, από τα μέσα της δεκαετίας του '90, αλλά στη χώρα μας χρειάστηκε να τον επιστρατεύσω στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, για το λεγόμενο «βασικό μέτοχο». Λέει τόσα πολλά από μόνος του και χωράει τόσους πολλούς που δε χρειάζεται ανάλυση.

Δυο παραδείγματα των ημερών είναι χαρακτηριστικά: Ο πρίγκιπας του βρετανικού θρόνου (ανεξέλεγκτο από το λαό περιβάλλον ήδη σχηματίζεται με τον τίτλο), αφού πρόσφερε τις υπηρεσίες του ως εθελοντής σε μια αγγλική μη κυβερνητική οργάνωση (που ήθελε να βοηθήσει τα θύματα του τσουναμιού στην Ασία) για να ξεκουραστεί, ντύθηκε νεολαίος ναζί, φόρεσε τη σβάστικα στο μπράτσο και πήγε σε πάρτι μεταμφιεσμένων. Το θυμικό της ντόπιας και διεθνούς μάζας εξεγέρθηκε κατάλληλα και έφτασε στο σημείο να θολώσει την κρίση. Κι εκεί απάνω ακριβώς έρχεται ο πατήρ - διάδοχος και διοχετεύει το δηλητήριο - αντίδοτο. Λέει πανηγυρικά πως θα τον στείλει στο Αουσβιτς, για να μάθει ιστορία, την οποία αν εγνώριζε, προφανώς, δε θα έπεφτε σε τέτοιο παράπτωμα. Η μάζα δεν ηρεμεί αμέσως, αλλά οδηγείται σε ελεγχόμενες οδούς σκέψης. Ολες βολικές για το σταδιακό εκφασισμό που η νέα τάξη προάγει ως αποτελεσματική ιδεολογία αναγνώρισης, όχι της πάλης των τάξεων, αλλά της οριστικής αποδοχής τους ως έχουν. Το παλάτι ξέρει ιστορία, ειδικώς αυτήν που έχει γράψει το ίδιο και είναι η μόνη ορθή. Το ...παιδί τιμωρείται αλλά δεν ευτελίζεται ως εξουσία. Οι υπήκοοι μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, αλλά και οι νεαροί, οι λιγότερο διάσημοι από τον πρίγκιπα παίρνουν και μία ιδέα για τη στολή μασκαρέματος που μπορούν να επιλέξουν. Αλλωστε, άμα αυτοί, οι ...ανώνυμοι ντυθούν ναζί δε θα τους κυνηγήσουν ραδιόφωνα και τηλεοράσεις! Ετσι, αργά και σταθερά, χάρη στο ταχύτατο ΜΜΕ που είναι η τηλεόραση, εμπεδώνεται η πεποίθηση ότι το κακό, εν προκειμένω ο ναζισμός - φιλοναζισμός, ξορκίζεται μ' ένα νεύμα της εξουσίας και δεν αποτελεί απειλητικό συστατικό της τωρινής πραγματικότητας.

Σύντροφοι, αν αντιμετωπίσουμε ανεκπαίδευτοι τη μιντιακλατούρα, τον ισχυρότερο ταξικό σύμμαχο του σύγχρονου καπιταλιστή ιμπεριαλιστή, τότε προσεγγίζοντας τις λαϊκές μάζες, θα πρέπει να απαντάμε με εξίσου θεαματικό και μυθικό τρόπο στο τεχνητό δίλημμα: Καλύτερα δεν είναι να ζεις φτωχός άστεγος σε χαρτόκουτο στην πόλη σου από το να κινδυνεύεις, φορώντας οποιαδήποτε «στολή» αντίστασης στην παγκοσμιοποιημένη δημοκρατία, στα μπουντρούμια του Γκουαντανάμο και του Αμπού Γκράιμπ; Γιατί, όπως μπορεί να αναγνωρίσει και ο κάθε κ. Κούλογλου και οι ταινίες του Χόλιγουντ, στο Στάλινγκραντ δεν υπήρξαν μόνον Σοβιετικοί ήρωες, αλλά και ναζί ήρωες ωσαύτως. Για σκεφθείτε, λοιπόν, το ενδεχόμενο ο πρίγκιπας να τιμωρείται, επειδή προσέβαλε ως μασκαράς αυτούς τους τελευταίους...