Η Νικόλ Κασέλ, στην πρώτη της κιόλας ταινία μεγάλου μήκους, έδειξε τολμηρή! Οταν έπεσε στα χέρια της το θεατρικό έργο «The woodsman», του Στίβεν Φέτσερ, καθόλου δε δίστασε. Κάτω από την καθοδήγηση του συγγραφέα, διασκεύασε το θεατρικό έργο σε κινηματογραφικό σενάριο, το οποίο στη συνέχεια το γύρισε ταινία.

Ο Ουόλτερ, ένας σαραντάρης άντρας, επιστρέφει στην πόλη που μεγάλωσε, ύστερα από 12 χρόνια που έζησε στη φυλακή για παιδεραστία. Θεωρεί ότι έφταιξε και πλήρωσε για την πράξη του. Πιάνει δουλειά σε ένα ξυλουργικό εργοστάσιο. Προσπαθεί να είναι ήσυχος και αγωνίζεται να στήσει μια νέα ζωή. Γνωρίζει και μια νέα γυναίκα, η οποία εργάζεται στο ίδιο με εκείνον εργοστάσιο. Γυναίκα, η οποία και αυτή έχει τα «δικά» της προβλήματα. Οπως είναι «φυσικό», τα εμπόδια δεν αργούν να φανούν. Η «κοινωνία» μόλις μάθει το «ποιόν» του τον κατατρέχει. Ωστόσο, τον Ουόλτερ, περισσότερο από την κοινωνία, τον απασχολεί ο ίδιος ο εαυτός του. Εκεί θέλει να δώσει τη μάχη. Και θέλει να βγει νικητής. Θέλει να ξεριζώσει από μέσα του την επιθυμία. Θέλει να γίνει φυσιολογικός. «Θέλω», λέει, «να αγκαλιάζω ένα νέο κορίτσι (10-12 χρόνων) και να μη νιώθω ερωτική επιθυμία. Θέλω να νιώθω όπως νιώθει ο καθένας»!

Αυτή την προσπάθεια του Ουόλτερ να εξανθρωπιστεί, παρακολουθεί με πολύ λεπτό τρόπο η Νικόλ Κασέλ. Καταδείχνει το χώρο και το χρόνο μέσα στον οποίο κινείται ο ήρωας. Το περιβάλλον δεν είναι το καλύτερο, παρότι εξωτερικά δείχνει γαλήνιο. Μέσα στα ίδια τα σπίτια βασανίζονται (και ερωτικά) οι αδύνατοι (παιδιά, γυναίκες). Γέννημα αυτού του περιβάλλοντος είναι και ο Ουόλτερ.

Η ταινία καταλήγει αισιόδοξα. Δίνει την ώθηση στον καθένα να προσπαθήσει. Εστω και έτσι, όπως έχει ο κόσμος! Και το κάνει αυτό με πολύ καλό κινηματογραφικό τρόπο. Με διακριτική κινηματογραφική γραφή και με άρτιες «θεατρικές» ερμηνείες. Σε καμία στιγμή δεν ξεπέφτει σε φτήνιες και χυδαιότητες. Οι ήρωες έχουν υπόβαθρο. Η ιστορία έχει βάση.

Παίζουν: Κέβιν Μπέικον (είναι και σκηνοθέτης), Κίρα Σέντζγουικ, Μπένζαμιν Μπρατ, Μος Ντεφ.