Οταν έβλεπα την ταινία, δεν πίστευα στα μάτια μου! Τέτοια κακογουστιά, τέτοια επιπολαιότητα! Θα την άφηνα, ίσως, ασχολίαστη. Επειδή, όμως, την έφερε μεγάλο γραφείο διανομής, το οποίο διαθέτει πολλούς πολυσινεμάδες, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια. Θέλουμε δε θέλουμε θα τη βρούμε μπροστά μας! Σε δεκάδες αίθουσες! Θα τη βρει μπροστά της η νεολαία μας, κυρίως σε αυτή απευθύνεται, και θα πάρει μαθήματα! (Μην ξαναγράψουμε, πώς διαμορφώνονται οι συνειδήσεις κλπ.).

Καταλαβαίνω την ανάγκη κάποιων να θέλουν να πούνε τον φανερό ή τον κρυφό ...πόνο τους! Να γυρίσουν, δηλαδή, μια ταινία για τους ομοφυλόφιλους. Είτε γιατί είναι και οι ίδιοι, είτε γιατί τους συμπαθούν, είτε γιατί τους κατανοούν. Οπως και για τους παιδεραστές, τους κτηνοβάτες, τους ματάκηδες!.. Καταλαβαίνω τα πάντα! Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι το εμπόριο του ...πόνου! Την εκμετάλλευση της όποιας ...εκτροπής της σεξουαλικής συμπεριφοράς του καθένα!

Μια τέτοια περίπτωση εμπορικής εκμετάλλευσης της (γαργαλιστικής) σεξουαλικής συμπεριφοράς ενός κομματιού της κοινωνίας μας, είναι και η ταινία του Ερικ Λαβέν «Αδερφές ...Ψυχές»! Με ένα υποτυπώδες σενάριο, ο σκηνοθέτης της ταινίας μάς μπάζει σε ένα άντρο αδερφών! Οπου γίνεται το έλα να δεις! Οχι σεξουαλικά, όχι! Γίνεται το έλα να δεις από τη βλακεία!

Ενα νεαρό ερωτευμένο νιόπαντρο ζευγάρι μετακομίζει στο καινούριο τους σπίτι. Πριν 30 χρόνια το σπίτι αυτό ήταν μπαρ ομοφυλόφιλων. Ξαφνικά το σπίτι στοιχειώνει! Και μέσα από τους τοίχους του ξετρυπώνουν αδερφές! Κακοντυμένες και παρδαλές αδερφές της δεκαετίας του '70! Με παντελόνια καμπάνες και λαμέ. Μια αθλιότητα!

Τα φαντάσματα των αδερφών δεν είναι ορατά για τον καθένα! Για να βλέπεις τις αδερφές, πρέπει να είσαι και εσύ ...ψιλοαδερφή! Ο νεαρός νιόπαντρος, μάλλον, είναι. Γιατί έχει την ικανότητα να τους βλέπει. Η γυναίκα του, βέβαια, είναι στραβή! Ο ένας βλέπει και η άλλη δε βλέπει. Γίνονται διάφορα και το ζευγάρι χωρίζει. Μέχρι που δίνονται οι αναγκαίες εξηγήσεις και ξανασμίγει!

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Να πούμε μια ακόμα κινηματογραφική ανοησία; Μπορεί! Ομως, μπορεί να μην είναι απλώς ανοησία και να είναι και κάτι ...περισσότερο. Μια προσπάθεια συμφιλίωσης με την ιδέα! Ενα ακόμα λιθαράκι στην προσπάθεια γενικής και άκριτης αποδοχής. Αλλωστε, δεν πάει χαμένο το ερώτημα του πρωταγωνιστή, που ακούγεται δυνατά στην ταινία: «Ρε, μήπως είμαι αδερφή και δεν το ξέρω;». Μπορεί! Ο χρόνος θα δείξει!

Παίζουν: Κλοβί Κορνιλάκ, Ζουλί Ντεπαρντιέ.