Μέχρι και θάνατο μπορεί να προκαλέσουν σε αυτούς με τους οποίους έρχονται σε επαφή τα δακρυγόνα που χρησιμοποιεί η ΕΛ.ΑΣ. προκειμένου να διαλύσει συγκεντρώσεις, ενώ μπορούν να προκαλέσουν βλάβες ακόμη και σε αυτούς που τα ρίχνουν, δηλαδή στους ...αστυνομικούς! Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο «Ρ», στις 6 του Δεκέμβρη του 2003. Ωστόσο, όπως φάνηκε και από τα πρόσφατα γεγονότα έξω από τη χωματερή των Ανω Λιοσίων, και αυτή η κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη, δε διστάζει να δίνει διαταγές για τη χρήση τους, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή διαδηλωτών, αστυνομικών, αλλά και δημοσιογράφων που η δουλιά τους τους υποχρεώνει να καλύπτουν τέτοια γεγονότα...

Μία βδομάδα μετά, πολλοί από τους διαδηλωτές που δέχτηκαν σφοδρή επίθεση με δακρυγόνα ανησυχούν για τα αποτελέσματα στην υγεία τους. Οπως σημείωσε στο «Ρ» η Αντιγόνη Τσιάπη, 56 χρόνων, κάτοικος της περιοχής, όταν η αστυνομία πραγματοποίησε τη δεύτερη επίθεση προς τους διαδηλωτές, παρόλο που η ίδια δεν ήταν στις πρώτες σειρές, δεν μπόρεσε να ξεφύγει, με αποτέλεσμα να «λουστεί» όλα τα τοξικά αέρια που τα ΜΑΤ είχαν ρίξει στο λαό που διαδήλωνε. Κατάφερε να μπει μέσα σε ένα ασθενοφόρο, το οποίο τη μετέφερε στο «Σισμανόγλειο», όπου και της δόθηκαν οι πρώτες βοήθειες. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει, «ακόμα και ο οδηγός του ασθενοφόρου χρειάστηκε να βάλει μάσκα οξυγόνου για να συνέλθει και να μπορέσει να οδηγήσει». Στο «Σισμανόγλειο» οι γιατροί τής έκαναν τις απαραίτητες εξετάσεις και τελικά την άφησαν να πάει στο σπίτι της. Η ποσότητα των χημικών ήταν τόσο μεγάλη που είχαν ποτίσει τα ρούχα της, με αποτέλεσμα «οι γιατροί να χρειαστεί να βάλουν μάσκα για να μπορέσουν να τη βοηθήσουν». Η ίδια αναρωτιέται, ποιες θα είναι στη συνέχεια οι συνέπειες.

Ο Γιάννης Μανωλάς βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της διαδήλωσης. Περιγράφοντας τη βιαιότητα των αστυνομικών δυνάμεων τονίζει: «Στη συμπλοκή με την αστυνομία κάποιοι αστυνομικοί έπεσαν κάτω. Προσπάθησα να πηδήξω για να περάσω από πάνω τους για να μην τους πατήσω. Εκεί με βούτηξαν και μου άδειασαν στο πρόσωπο ένα κουτί χημικά εξ επαφής». Πήρε πολλή ώρα στον Γιάννη Μανωλά να συνέλθει και να μπορέσει να αναπνεύσει, μετά από την ασφυξία που του προκάλεσε το χημικό αέριο. Μέχρι σήμερα τα εγκαύματα στο σαγόνι του δεν έχουν επουλωθεί.

Ο Γιώργος Λιάρος, κάτοικος Ζεφυρίου, προσπάθησε μαζί με τον αδελφό του να γλιτώσει έναν διαδηλωτή που τον χτυπούσε η αστυνομία. Ενας αστυνομικός του έριξε χημικά μέσα στο μάτι από απόσταση αναπνοής. Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορεί να δει σχεδόν καθόλου από το δεξί του μάτι ακόμα και την επόμενη μέρα. Ακολούθησε μια θεραπεία που του συνέστησε γιατρός και η όραση επανήλθε, ωστόσο το βλέφαρο ακόμα και σήμερα, μια βδομάδα μετά, δεν έχει συνέλθει από το έγκαυμα. «Ευτυχώς φορούσα γυαλιά, αλλιώς το τραύμα θα ήταν χειρότερο», τονίζει στο «Ρ» και σημειώνει: «Είναι τρομερό ότι χτυπάνε κατευθείαν στα μάτια, στο πρόσωπο. Δε χτυπούν για να απωθήσουν τους διαδηλωτές».

Ο Παναγιώτης Σιάμος, 59 χρόνων, αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα με το αναπνευστικό και την όρασή του. Τα μάτια του ήταν πρησμένα και ακολουθεί ακόμα θεραπεία, ενώ χρειάζεται ακόμα φάρμακα και για το αναπνευστικό. Επιπλέον, τα χημικά που εισέπνευσε προκάλεσαν ευαισθησία στη μύτη, η οποία αιμορραγεί πολύ εύκολα. «Ακόμα και το πρωί που πλένομαι ανοίγει η μύτη», υπογράμμισε στο «Ρ».

Αψευδής μάρτυρας στα παραπάνω είναι και η περιπέτεια της συντάκτριας του «Ρ» Ελένης Χατζηγεωργίου, η οποία βρέθηκε «στο μάτι του κυκλώνα» κατά τη βάρβαρη επίθεση των ΜΑΤ με καπνογόνα, δακρυγόνα και άλλα χημικά την Τρίτη 21 του Ιούνη έξω από τη χωματερή.

Συγκεκριμένα, η συντάκτρια του «Ρ» δέχτηκε επίθεση με χημικά από απόσταση αναπνοής, κατευθείαν στο πρόσωπο και στα μάτια, με άμεσο αποτέλεσμα την ασφυξία. Το ασθενοφόρο που την παρέλαβε της έδωσε τις απαραίτητες ποσότητες οξυγόνου και η αναπνοή επανήλθε. Ωστόσο, ο «ψεκασμός» με τα χημικά προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στα μάτια. Στο Νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς» διέγνωσαν χημική επιπεφυκίτιδα, η οποία προκλήθηκε από έκθεση σε τοξικά αέρια (σ.σ. η σχετική γνωμάτευση είναι στη διάθεση κάθε υπεύθυνου). Η όλη αυτή περιπέτεια ανάγκασε τη συντάκτρια να παραμείνει στο σπίτι για πέντε μέρες, ενώ η θεραπεία με κορτιζονούχο διάλυμα συνεχίζεται ακόμα και τα συμπτώματα δεν έχουν εξαφανιστεί.