Ο Ιορδάνης Μαρίνος - την εκδημία του «στον κόσμο τον άλλον, απ' όπου δε γυρίζει ταξιδιώτης» την πληροφορηθήκαμε μετά την ταφή του από τον Τύπο, 9/8/05 - υπήρξε επίλεκτος της φύσης, με έκτυπα τα σημάδια βαθιάς και ωραίας εξωτερικής ομορφιάς, μπολιασμένης από μια απόμακρη ανατολίτικη γοητεία με γλυκύτητα και ρώμη. Ο εντός του κόσμος, παλλόμενος και εκρηκτικός, ξεχυνότανε προς τα έξω με τα πλούσια χρώματα μιας φωνής σπάνιας σε βάθος, έκταση και ένταση, από τις ωραιότερες του θεάτρου μας.

Ψηλός, ωραίος, ευθυτενής, ως, άλλου τύπου, αρχαίος Ελληνας, ευγενικός, ευαίσθητος.

Στα πρώτα χρόνια της ορμητικής του νεότητας έλαβε ενεργό μέρος στον αγώνα κατά των ξένων κατακτητών από τις γραμμές της ΕΠΟΝίτικης οργάνωσης της γενέθλιας γειτονιάς του, στο Βύρωνα, αλλά και της οργάνωσης ΕΠΟΝ Σπουδαστών στη Δραματική Σχολή του Εθνικού, με πολλές πρωτότυπες, ριψοκίνδυνες κινητοποιήσεις και την καθιέρωση φοιτητικού συσσιτίου για τους θεατρικούς σπουδαστές.

Οπως ήταν πλούσια προικισμένος ανταμείφτηκε πλουσιοπάροχα από την πρώτη, σχεδόν, στιγμή που πάτησε το θεατρικό κατώφλι, όπου σαν μαθητής της β΄ τάξης στη Δραματική Σχολή του Εθνικού του ανατέθηκε ρόλος πρωταγωνιστή στο επίκαιρο αντικατοχικό έργο του Ηλ. Βενέζη «Block C», πλάι στους σκηνικούς «αστέρες» Θ. Κωτσόπουλο, Γ. Γληνό, Ν. Παρασκευά, καθώς και στη θρυλική παράσταση του Π. Κατσέλη, με το έργο «Ηλίθιος» του Ντοστογιέφσκι, σε διασκευή Μ. Σκουλούδη, με πρωταγωνιστές τους Τζ. Καρούσο, Θ. Κωτσόπουλο, Αλ. Κουκέλη. Ολ' αυτά του έδιναν μία έντονη ώθηση προς τα πάνω. Ξεχώριζε ακόμη στην καθημερινή πρακτική του θεάτρου, στις δοκιμές, όπου προσερχόταν πάντα μελετημένος και προετοιμασμένος, αξιοποιώντας ακόμη περισσότερο τα φυσικά του χαρίσματα ευαισθησίας, απόδοσης του πνεύματος του ρόλου και του έργου και με το ξεχωριστό - ιλιγγιώδες για τους άλλους - προσόν της εκμάθησης του ρόλου με την πρώτη σχεδόν ανάγνωση (για το ίδιο αυτό προσόν της γρήγορης αποστήθισης του κειμένου μεγάλων ρόλων ξεχώριζε επίσης ο Νικ. Χατζίσκος).

Η απομάκρυνσή του από το Εθνικό, όπου ακολούθησε η αντικατάσταση του Γιώργου Θεοτοκά από τον Δημ. Ροντήρη, δεν τον πτόησε. Βγήκε στο ελεύθερο θέατρο παίζοντας πολλά με πολλούς - προς τι η τυπική απαρίθμησή τους; - και ιδιαίτερα στην αρχαία τραγωδία με το «Θυμελιακό Θίασο» του Λίνου Καρζή.

Στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, που ιδρύθηκε από τον Σωκράτη Καραντινό στα μέσα της δεκαετίας του '50, υπήρξε η δύναμη κρούσης και η σπονδυλική του στήλη - στα πρώτα πολύ -πολύ δύσκολα χρόνια του - τόσο στο χειμερινό δραματολόγιο όσο και με αρχαία τραγωδία, στα Φεστιβάλ Φιλίππων και Θάσου.

Θα έμοιαζαν όλ' αυτά σαν παραμύθι, αλλά δεν είναι.

Ο Ιορδάνης Μαρίνος, χωρίς να το θέλει ίσως, δημιούργησε μέσα στην ορμητική του φορά μια ψυχαγωγία που δύσκολα χαλιναγωγείται στον ξέφρενο, μάλλον, ρυθμό ανόδου του. Ετσι, πλάι σ' ένα δρόμο δυσδιάβατο, όμως επιτυχημένο γι' αυτόν, δημιουργήθηκαν καταστάσεις είτε από αντιζηλία, είτε από κάποια υπερβολική αυτοπεποίθησή του, ίσως, που τον έκαναν να μην αποφεύγει τις άσκοπες συγκρούσεις, την άδικη και αδόκητη, καμιά φορά, επιθετικότητα. Μάλλον, έπαψε να νιώθει την ανάγκη της συναδελφικότητας, δε συμμετείχε ενεργά στις συλλογικές διεκδικήσεις, αδικώντας και ζημιώνοντας το θέατρο και τον ίδιον. Είχε δημιουργήσει, αθέλητα ή όχι, έναν περίφρακτο κόσμο - που όχι σπάνια έκανε εφόδους με αυτοκαταστροφικά αποτελέσματα, όπως ήταν και η έξοδός του από το ΚΘΒΕ και η είσοδος του στο στίβο της διεκδίκησης θέσης στο ελεύθερο θέατρο - που μάλλον δεν υπήρξε η καλύτερη επιλογή του.

Είχε πάντα πρώτη θέση στη Ραδιοφωνία, που την ανθηρή εκείνη περίοδο, πριν από την κήρυξη της δικτατορίας του 1967, ήταν μιας άλλης στάθμης και ποιότητας μέσο επικοινωνίας. Επαιξε εκεί πολλούς μεγάλους ρόλους. Ερμήνευσε με τη, σαν βιολοντσέλο, φωνή του και άφθονα λογοτεχνικά - ποιητικά κείμενα για το κοινό που τον παρακολουθούσε με ιδιαίτερη προσήλωση και σκορπώντας καλή, εύθυμη διάθεση στους συναδέλφους του στο χώρο αυτό της θεατρικής συνεργασίας, με το καλόκαρδο ή και πιπεράτο χιούμορ του, όπως και στις τηλεοπτικές συνεργασίες του, π.χ. στη σειρά «Φωτεινή Ζάρκου», με κείμενα του ποιητή Βασίλη Ρώτα.

Ο Ιορδάνης Μαρίνος, παρά την όποια αντιφατικότητά του, υπήρξε μια ξεχωριστή, ιδιάζουσας αξίας - θεατρική προσωπικότητα. Μια πνευματική αξία, μια πολυδύναμη καλλιτεχνική μορφή, που προώθησε και ανέβασε πιο ψηλά το γενικότερο επίπεδο πολιτισμού μας, αναμένοντας δικαιωματικά το θυμίασμα του σεβασμού μας και της δημιουργικής μνήμης.