Γράμμα σε έναν «απελπισμένο»! | Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Δε σε μαλώνω, αλλά με έχεις εξοργίσει! Σε σένα μιλάω φίλε μου, που κάθισα δίπλα σου στο λεωφορείο και βλέποντας την εφημερίδα που άνοιξα να διαβάσω, μου είπες, τάχα μου, στεναχωρημένος: «Ακόμα εκεί είσαι εσύ; Δε γίνεται τίποτα, πια! Χάθηκε η υπόθεση». Υποσχέθηκα να σου γράψω! Σε θεωρώ, λοιπόν, υπεύθυνο για όλη αυτή την αηδία που ζούμε. Ναι, σε θεωρώ υπεύθυνο, γιατί προπαγανδίζεις ότι τελείωσε ο κόσμος! Σε θεωρώ υπεύθυνο, γιατί σήκωσες τα χέρια και παραδόθηκες! Γιατί αποδέχτηκες, ότι ο κόσμος, τελικά και οριστικά, δεν μπορεί να γίνει δίκαιος! Γιατί πιστεύεις πως είναι αδύνατο να πάρεις από τα αφεντικά αυτά που παίρνουν εκείνοι από εσένα! Τον ιδρώτα σου, δηλαδή. Και τη γνώση σου.

Δε μου λείπει η υπομονή. Ξέρω τους νόμους της κοινωνίας. Γνωρίζω πως η συνείδηση είναι μια αποθήκη, που γεμίζει με πολύ αργούς ρυθμούς. Ομως, αυτό δε σημαίνει πως είσαι αθώος! Πως βασανίστηκες, και βασάνισες και το μυαλό σου, όσο το απαιτούν οι ανάγκες. Οσο ζητάει η ιστορία να κάνεις για εκείνη και το μέλλον σου. Χαλάρωσες, φοβήθηκες, συμβιβάστηκες!

Δε σου φτάνουν, τάχα, οι αποδείξεις; Μπορούν, δηλαδή, δέκα, είκοσι, χίλια άτομα, να επιβάλουν τη θέλησή τους και δεν μπορούν τα εκατομμύρια; Μπορεί μια μικρή μειοψηφία να καρπώνεται το σύνολο σχεδόν της παραγωγής και δεν μπορεί να γίνει το αντίστροφο; Η πλειοψηφία, δηλαδή, να είναι εκείνη που θα καθορίζει τα πράγματα; Στ' αλήθεια, δε σε προσβάλλει και δε σε εξαγριώνει όλος αυτός ο άδικος μηχανισμός; Δε σε ενεργοποιεί αυτή η γενικευμένη αδικία;

Οφείλω να σου το πω, και λάβε τα μέτρα σου! Είναι εγκληματικός ο τρόπος που διάλεξες να «ξεδώσεις»! Τα προβλήματα δε λύνονται μπροστά στην τηλεόραση, όσων ιντσών και αν είναι αυτή. Αλλο ανατροπή και άλλο ανακύκλωση! Η άρνησή σου πρέπει να είναι καθολική. Δεν προσωποποιείται το ζήτημα. Αυτή η αθλιότητα που παρακολουθείς δεν είναι ένα συγκυριακό φαινόμενο, με κάμποσους ένοχους, κάποιους επίορκους και μερικούς αφιλότιμους κομπιναδόρους, όπως προσπαθούν να την εμφανίσουν. Αυτή η αθλιότητα είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Είναι το σύστημα που εκπορεύεται από την αθλιότητα και καταλήγει στην αθλιότητα!

Γιατρεύεται, ας πούμε, το παραδικαστικό κύκλωμα, μέσα σε ένα σύστημα που γεννάει και ζει από τα κυκλώματα και τα παρακυκλώματα; Αλλά και να γιατρεύεται, λύθηκε το πρόβλημα; Αν αποχτήσουμε «τίμια Δικαιοσύνη» θα πάψουν να υπάρχουν άνεργοι; Θα πάψει η άνιση κατανομή του δημόσιου πλούτου; Θα αυξηθούν οι συντάξεις; Θα σταματήσουν οι πόλεμοι; Κάθε μέρα ψηφίζονται καινούριοι νόμοι, οι οποίοι σκοπό έχουν να κάνουν το λάκκο σου ακόμα βαθύτερο. Αυτούς τους νόμους επιβάλλει η «τίμια -καπιταλιστική - Δικαιοσύνη» που επικαλείσαι! Δε χορταίνει με τίποτα ο Μινώταυρος, φίλε μου, γι' αυτό θυμώνω!

Αλλά, πες ότι χτυπιέται το παρακύκλωμα της εμπορίας πετρελαίου. Οτι η εφορία συλλαμβάνει όλους τους απατεώνες. Θα πιάσει, ίσως, και τον Μπους; Θα φύγουν τα αμερικάνικα στρατεύματα από το Ιράκ;.. Γι' αυτό σου λέω, φίλε μου, τα προβλήματα δε λύνονται μπροστά στην τηλεόραση. Η τηλεόραση τα ανακυκλώνει. Οπως ανακυκλώνει και την κατάληξή σου στην κουβέντα μας: «Χάθηκε η υπόθεση», μου είπες! Ποια υπόθεση χάθηκε, φίλε μου; Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια; Καταδίκασες εσύ τον κόσμο, οριστικά και αμετάκλητα, να ζει αιώνια στη σημερινή αθλιότητα; Και αλήθεια να ήταν αυτό, όφειλες να ανατρέψεις αυτή την «αλήθεια» και στη θέση της να φέρεις την αλήθεια που εσύ επιθυμείς! Την κοινωνική δικαιοσύνη, που είναι το ζητούμενο! Και δε θέλω να επικαλεστώ εδώ ότι ο άνθρωπος, σε σχέση με τα άλλα ζωντανά, δημιουργεί ο ίδιος τη ζωή του παρεμβαίνοντας, ακόμα, και πάνω στη φύση! Αυτά είναι γνωστά!

Επειδή, όμως, «οι καιροί ου μενετοί», και πρέπει ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του, θα σου θυμίσω το δικό μου τέλος στην κουβέντας μας. «Ο κόσμος ευτυχώς ή δυστυχώς (ανάλογα από τη στάση που θα πάρει ο καθένας) έγινε από εμάς, για εμάς και μόνον εμείς μπορεί - και πρέπει - να τον αλλάξουμε», σου είπα! Και, επίσης, πάλι γιατί οι καιροί επείγονται, θα σου θυμίσω, τι σου φώναξα κατεβαίνοντας: «Ψέματα και δικαιολογίες μπορείς να λες σε εμένα. Τον εαυτό σου, όμως, δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις! Αν πίστευες πως, πράγματι, "χάθηκε η υπόθεση", θα είχες ήδη αυτοκτονήσει. Γιατί ετούτη η ζωή υποφέρεται μόνον, επειδή μπορούμε να την αλλάξουμε»!

Του
Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ