Ενας νεαρός Ολλανδός πιανίστας αποχαιρετάει τη Μαροκινή φίλη του και φεύγει με το συνοδό του, για το Μαρόκο, σε μια φιλανθρωπική αποστολή (να μελετήσει τον τρόπο επισιτιστικής βοήθειας). Ομως, μέσα στο αεροπλάνο, κάποιοι τους αιχμαλωτίζουν και τους μεταφέρουν σε άγνωστο τόπο. Εκεί, μέσα σε μια αποθήκη, αρχίζει να ξετυλίγεται μια αστυνομοτρομοκρατική ιστορία. Μέχρι το τελευταίο πλάνο της ταινίας κανένας δεν ξέρει ποιος είναι ποιος και με ποιους και για ποιους αγωνίζεται!

Ομως, πέρα από το αστυνομικό ενδιαφέρον, από το μυστήριο της υπόθεσης, η ταινία προσπαθεί να είναι σοβαρότερη. Βάζει και το ζήτημα της ψυχολογίας, των αντοχών, της εκπαίδευσης, της πίστης των εμπλεκομένων με την τρομοκρατία. Και λέμε των εμπλεκομένων, γιατί, τελικά, και οι τρομοκράτες, και οι κυνηγοί τους, είναι ένας ...ξεχωριστός κόσμος. Δε διστάζουν να φτάσουν στη θυσία, αλλά ούτε στην αγριότητα να εκτελούν εν ψυχρώ τον εχθρό! Μιλάμε για φανατικούς, ίσως. Ο πιανίστας, για παράδειγμα, έχει να επιλέξει ανάμεσα στα δάχτυλά του, ό,τι πολυτιμότερο για έναν πιανίστα, ή την προδοσία. Να αποκαλύψει, δηλαδή, την ταυτότητά του και τους συνεργάτες του. Οι αντίπαλοί του δε διστάζουν να σηκώσουν τον μπαλτά και να του φάνε τα δάχτυλα! Ποιος νοιάζεται για τις μουσικές; Ο κόσμος βρίσκεται σε πόλεμο.

Τα δίλημμα της ταινίας, τα δάχτυλα ή οι ιδέες, ψάχνεται απ' όλες τις μεριές από τον σκηνοθέτη! Και ψάχνεται με έναν καθαρά «θεατρικό» τρόπο. Πολλές στιγμές έχεις την αίσθηση πως παρακολουθείς ένα θεατρικό έργο. Ενα θεατρικό έργο που έχει άλλους ρυθμούς και άλλες μεθόδους από τον κινηματογράφο. Υπάρχουν προσεγμένοι διάλογοι, αρκετά επεξηγηματικοί όμως, αφού λείπει η κινηματογραφική δράση. Και, επίσης, το βάρος πέφτει στους ηθοποιούς, στα υπονοούμενα και στους υπαινιγμούς τους, αφού λείπει η αφήγηση διά μέσου της εικόνας. Η οποία αφήγηση, ωστόσο, υπάρχει. Η εναλλαγή των πλάνων, έστω και σε πολύ στενό και κλειστό χώρο, είναι αποτελεσματική και βοηθάει την εξέλιξη της ιστορίας, με τις απαραίτητες κορυφώσεις.

Η ταινία μοιάζει με μια παρτίδα σκακιού (Το σκάκι χρησιμοποιείται μεταφορικά από τον σκηνοθέτη). Την οποία παρτίδα διεκδικούν δύο εξίσου ικανοί και συνάμα αδίστακτοι παίχτες. Οσοι παρακολουθούν, λοιπόν, την παρτίδα, δε νοιάζονται μόνο για την εξέλιξη, αλλά και για τις τεχνικές, τις μεθόδους που θα χρησιμοποιήσουν οι ικανοί και αδίστακτοι παίχτες, για να φτάσουν στη νίκη! Οι τακτικές, οι μέθοδοι είναι που προσφέρουν την αγωνία...

Στα αρνητικά της ταινίας, και υπάρχουν αρκετά τέτοια, είναι η τελική θέση της. Ενώ προσπαθεί να φαίνεται ουδέτερη, τελικά, τάσσεται με τη μια πλευρά (για λόγους ..καλύτερης θέασης, δε θα σας πούμε ποια). Και αυτό αδικεί το θέμα της, που είναι η ψυχολογία των εμπλεκομένων στον πόλεμο της τρομοκρατίας. Επίσης, η ταινία δεν μπόρεσε, σε κάποιες στιγμές της, να αποφύγει τις απλοϊκότητες και τα ...σχήματα. Η σκηνή της απαγωγής, για παράδειγμα, είναι εξαιρετικά αδύνατη και σχηματική (εσωτερικό αεροπλάνου, που θύμιζε εσωτερικό επαρχιακού λεωφορείου του '40). `Η οι «φωναχτοί» διάλογοι των αιχμαλωτισμένων μέσα στην αποθήκη - φυλακή.

Τέλος πάντων! Στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι. Εσείς, είναι σίγουρο, κρατάτε από τις ταινίες αυτά που σας ενδιαφέρουν. Εχετε τα δικά σας φίλτρα, για να αποφεύγετε τις κακοτοπιές. Ακόμα και αυτές που δε σας επισημαίνονται. Το είδος του θεατή που εκπροσωπείτε δεν ξεγελιέται εύκολα. Με τους άλλους, τους αφελείς και τους απαίδευτους, είναι το πρόβλημα.

Παίζουν: Λόρενς Φίσμπουρν, Ράιαν Φιλίπ, Τουρίγια Χαούντ, Κολμ Μίνεϊ, Τζίνα Τορές, Σεντ Ταγκμαούι.