Οπως είπε: «Με βάση τον προβληματισμό που αναπτύχθηκε στις αχτιδικές συνδιασκέψεις και στην Παναθηναϊκή, μπορούμε αβίαστα να πούμε ότι η ΚΟΑ βρίσκεται σε σωστό προσανατολισμό δράσης με βάση τις αποφάσεις του 17ου Συνεδρίου και τις όποιες προσαρμογές χρειάζονταν στις εξελίξεις. Ο γενικός προσανατολισμός είναι σωστός και αποτυπώνεται και σε μια ορισμένη θετική πείρα της δουλιάς.
Θα έχετε ακούσει τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να μιλάει για άπληστο καπιταλισμό, ο ΣΥΝ να μιλάει για νεοφιλελεύθερη πολιτική όπως και το ΠΑΣΟΚ, και δεν είναι ότι αντιδρούμε επειδή δε χρησιμοποιούν τους δικούς μας όρους, είναι το τελευταίο που μας ενδιαφέρει, ούτε οι όροι είναι πάντα δείκτης ότι όλοι σκέφτονται το ίδιο με μας ούτε μπορούμε να απαιτήσουμε άλλα κόμματα, ακόμα και ριζοσπαστικές δυνάμεις να χρησιμοποιούν τους ίδιους με μας ιδεολογικούς και πολιτικούς όρους, ωστόσο είναι φανερό ότι αυτή η ανάδειξη του νεοφιλελευθερισμού ταυτίζεται κυρίως με τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα ή με φαινόμενα που είναι ξένα με τη φύση του καπιταλισμού.
Εχει λοιπόν μεγάλη σημασία να κάνουμε τέτοια δουλιά ώστε να κατανοηθεί ότι όλα όσα συζητάμε σήμερα δε συνιστούν μια παρέκκλιση έστω και καινούρια, στην πραγματικότητα αυτός είναι ο καπιταλισμός. Εχει σημασία για την άνοδο της πολιτικής μας δουλιάς και της στάθμης του Κόμματος αλλά και για να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης».
Δηλαδή ότι δουλεύουμε σε συνθήκες όπου ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης παγκόσμια έχει υποχωρήσει και ενσωματωθεί. Παρά τη δυσαρέσκεια που νιώθει, η διαδικασία ενσωμάτωσης είναι πολύ ισχυρή κι από δω προκύπτει η ανάγκη της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής ισχυροποίησης του Κόμματος. Πρέπει να ασκούμε σοβαρή τέτοια πίεση και με όρους κινήματος μέσα στην ελληνική κοινωνία διαφορετικά οι απλές βελτιώσεις στη δουλιά μας και η δράση μας δε θα μπορούν να δημιουργούν ρήγματα, να προβληματίζουν.
Ωστόσο μπορούμε να πούμε χωρίς έπαρση και αυταρέσκεια ότι καταφέραμε να αντέξουμε και να κάνουμε τις αναγκαίες προσαρμογές, το Κόμμα να διαμορφώσει το πρόγραμμα και τη στρατηγική του και εν πάση περιπτώσει, χωρίς να υποτιμούμε τις δυσκολίες, υπάρχουν εμπειρίες και αποθέματα στον λαό και το κίνημα, αντιιμπεριαλιστικές τάσεις, μια ορισμένη αντιιμπεριαλιστική συνείδηση, οι παραδόσεις, η ιστορία του κινήματος σε συνδυασμό με τον ρόλο του Κόμματος, είναι παράγοντες που δημιουργούν καλύτερους όρους και μεγαλύτερες απαιτήσεις για την πάλη του Κόμματος.
Υστερα βρισκόμαστε σε μια περίοδο που και η αστική τάξη στη χώρα μας και παγκόσμια βρίσκεται κι αυτή σε διαδικασία προβληματισμού παρά το ότι ο συσχετισμός είναι υπέρ της, ότι έχει καταφέρει να αποδιοργανώσει και να οδηγήσει σε κρίση το εργατικό κίνημα, παρά το ότι το κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται ακόμα σε κρίση και η δύναμη του οπορτουνισμού είναι πολύ ισχυρή εντός του, παρόλα αυτά ο ιμπεριαλισμός δεν προωθεί απρόσκοπτα τις επιλογές του, έχει τις δυσκολίες του. Προβληματίζονται, ενώ είναι αποφασισμένοι να προωθήσουν ως το βάθος τις αναδιαρθρώσεις, είναι έντονες οι συζητήσεις για ένα νέο μείγμα αστικής πολιτικής που θα αμβλύνει τη δυσαρέσκεια, θα εκτονώνει κινήματα. Ας δούμε και τις δικές τους δυσκολίες, δε σημαίνει ότι μεταφράζονται αυτόματα σε δικές μας δυνατότητες αλλά πρέπει να βλέπουμε το σύνολο αυτών των καταστάσεων που μας δίνουν τη δυνατότητα να αξιοποιήσουμε και τις δικές τους δυσκολίες. Π.χ. ας σκεφτούμε ποιο ήταν το όραμα το '90; Η ΕΕ. Σήμερα αυτό το όραμα έχει αδυνατίσει. Δε λέμε ότι έχει μετατραπεί σε μια αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική συνείδηση αλλά πολλά πράγματα που οι ίδιοι οι καπιταλιστές επένδυσαν τα τελευταία χρόνια και με βόρβορο λάσπης ενάντια στον σοσιαλισμό και αξιοποιώντας την απογοήτευση που γέννησε η νίκη της αντεπανάστασης, παρόλα αυτά ιδεολογήματά τους δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουν την ίδια απήχηση στις συνειδήσεις, είναι άλλο ότι με την πίεση, με τον εκφοβισμό, καταφέρνουν να ελέγχουν σε ένα βαθμό τη λαϊκή αντίθεση και να τη χειραγωγούν».
Συνεχίζοντας, εκτενή αναφορά έκανε στην τεράστια σημασία του σταθερού προσανατολισμού στη δουλιά στην εργατική τάξη. Τόνισε γι' αυτό:
«Για τη δουλιά μας στην εργατική τάξη: Δεν ήμασταν προσανατολισμένοι π.χ. στα σύγχρονα προβλήματα, στα σύνθετα, των νέων ηλικιών. Αυτό είναι πρόβλημα. Οταν οι αναδιαρθρώσεις έχουν στόχο τις νέες ηλικίες. Οταν γνωρίζουμε ότι οι νεότερες ηλικίες σήμερα που δεν είναι τόσο επηρεασμένες από την ήττα και την υποχώρηση, μπορούν να δώσουν μια δύναμη, όχι γιατί οι νέοι είναι μπροστά γενικά, αλλά γιατί με τις συγκεκριμένες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί υπάρχουν τέτοιες προϋποθέσεις».
Για τη δουλιά με τις γυναίκες:
«Δεν μπορούμε να μιλάμε για πρόοδο και ανάπτυξη της ταξικής πάλης χωρίς δουλιά που να αφορά στη γυναίκα. Κι όταν λέμε δουλιά στις γυναίκες δε μιλάμε για ειδική γυναικεία δουλιά. Μιλάμε για εξειδίκευση της πολιτικής μας στις γυναίκες παίρνοντας υπόψη τους κλάδους και την πολιτική του αντιπάλου».
Για τους μετανάστες:
«Υπάρχει προσανατολισμός αλλά ακόμα δεν είναι δουλεμένος όπως πρέπει. Και απηχεί γενικότερες αδυναμίες του Κόμματος.
Αυτά τα ζητήματα χρειάζονται παραπέρα επεξεργασία και θέσεων και τρόπου δουλιάς και περιεχομένου. Οχι ένα κουτάκι δίπλα στα άλλα».
Η Αλ. Παπαρήγα επεσήμανε ότι ο σωστός προσανατολισμός δράσης εμπεριέχει νέα θετική πείρα. Σημείωσε συγκεκριμένα: «Συγκεντρώνουμε δυνάμεις και αναπτύσσουμε δουλιά κατά κλάδο, τόπο δουλιάς, παλιούς τομείς παραδοσιακούς όπου υπάρχει εργατική τάξη λιγότερη αλλά με πείρα αλλά και σε νέους τομείς που υπάρχει νέα άπειρη βάρδια της εργατικής τάξης ή τομείς που ανεξάρτητα από τον αριθμό των εργαζομένων σ' αυτούς, έχουν στρατηγική σημασία.
Αταλάντευτα πρέπει να συγκεντρωθεί δύναμη κατά κλάδο, κατά τομέα, στην εργατική τάξη. Είναι ζήτημα προσανατολισμού σε εδαφοπαραγωγική βάση. Ο εργαζόμενος δουλεύει και κατοικεί κάπου. Δεν εγκαταλείπουμε τα άλλα στρώματα, είναι ευθύνη της εργατικής δουλιάς να μεριμνήσει για τη συμμαχία. Αλλά η δουλιά μας πρέπει να αποκτήσει γερή ταξική βάση. Εκεί πρέπει να τείνει η δουλιά μας.
Να δούμε το ζήτημα "εργατική οικογένεια", όλο αυτό το ζήτημα αναπαραγωγής της εργατικής τάξης. Δε μας απασχολεί έντονα. Καμία ταλάντευση δε χωράει σ' αυτό το ζήτημα. Ο προσανατολισμός στην εργατική τάξη δε σημαίνει να κλίνουμε τον όρο εργατική τάξη, ταξικός, σε όλες τις πτώσεις. Δεν είναι ζήτημα ορολογίας, είναι ζήτημα ουσίας.
Για παράδειγμα μια σειρά κινητοποιήσεις γίνονται σήμερα για τις κεραίες, έχουν βάση, υπάρχουν ζητήματα υγείας, αλλά την ίδια ώρα ο καθένας έχει τρία κινητά και δεν παλεύει για μια εταιρεία τηλεπικοινωνιών - εμείς τη θέλουμε στον λαϊκό τομέα - αλλά έστω για μια εταιρεία τηλεπικοινωνιών, αφού έχεις 100 θα έχεις και 100 κεραίες.
Οταν λοιπόν λέμε για προσανατολισμό, λέμε από ταξική σκοπιά τα πάντα κι αυτό είναι που θα ανοίξει και τις συμμαχίες με τους αυτοαπασχολούμενους. Θυμάστε τι ιστορία έγινε με τα κινέζικα προϊόντα. Ολοι οι ΕΒΕ ξεσηκώθηκαν με τους Κινέζους, με τους πλανόδιους, με τη λαϊκή αγορά κλπ. Αντιθέσεις δηλαδή μέσα σ' αυτό το χώρο. Πόση δουλιά κάναμε σ' αυτό; Θα κάνουμε βεβαίως και για το ΤΕΒΕ και τα ασφαλιστικά ταμεία, γιατί οι παροχές υγείας στον κλάδο αυτό είναι χειρότερες σε σχέση ακόμα και με το ΙΚΑ αλλά πώς θα κάνεις δουλιά υποδομής αν δεν ανοίξεις και τέτοια θέματα;».
Στη συνέχεια η Αλ. Παπαρήγα τόνισε την ανάγκη του συντονισμού της δουλιάς του Κόμματος σε όλα τα επίπεδα. Σημείωσε: «Ενα άλλο ζήτημα που πρέπει να προσέξουμε. Το 17ο έβαλε το ζήτημα ότι η βελτίωση της δουλιάς μας πρέπει ταυτόχρονα να εκδηλώνεται και συντονισμένα ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά και στη δράση μέσα στον λαό. Γιατί όσο κι αν αναπτύξεις τη μαζική δουλιά αν είμαστε κολοβοί στην ιδεολογικοπολιτική, η μαζική θα σου φέρει κάποια αποτελέσματα, αλλά θα είναι μειωμένα, θα κάνεις ένα βήμα μπρος ενώ μπορείς να κάνεις δύο. Από την άλλη αν τα δώσουμε όλα στο ιδεολογικό και δε στηρίξουμε την ιδεολογική μας αντεπίθεση στην πάλη για τα προβλήματα του κόσμου, βεβαίως θα μας πει ο κόσμος "τι ωραία που τα λέτε αλλά χαιρέτα μου τον πλάτανο". Η ιδεολογική δουλιά να το πούμε καθαρά, δεν μπορεί να έπεται, να την οργανώσουμε ως την ΚΟΒ και τον περίγυρο, μέσα στο κίνημα, για να ετοιμαστούμε για το αύριο.
Ακούστηκε ότι θα βρεθούμε και σε απότομα κινηματικά ξεσπάσματα, και να μην τα φοβηθούμε σύντροφοι ούτε να ξεκινάμε από το πόσο τα ελέγχουμε, θα έχουμε οξυμένες συντεχνιακές αντιπαραθέσεις γιατί υπάρχει το έδαφος. Πώς θα τα βγάλουμε πέρα; Θα ψάχνουμε τότε να βρούμε επιχειρήματα αν δεν ανοίξουμε τώρα τα ζητήματα, αν δεν τα μελετήσουμε».
Στη συνέχεια η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε στην ανάγκη για καλύτερο δούλεμα του προσανατολισμού στη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, λέγοντας: «Αν σύντροφοι δεν κάνουμε σοβαρή δουλιά στα ΕΠΑΣ και τα ΕΠΑΛ π.χ. δε θα έχουμε κάνει μια προκαταρκτική δουλιά στην αυριανή εργατική τάξη. Λέμε φοιτητικό κίνημα όλοι, αλλά πρέπει να πέσουμε και πάνω στα ΤΕΙ. Να μελετήσουμε καλύτερα. Εκεί είναι τα παιδιά της εργατικής τάξης. Να πάμε έξω π.χ. από το MALL, από το ΜΟΥΛΤΙΡΑΜΑ, από τα νυχτερινά σχολεία. Αυτός ο προσανατολισμός να δουλευτεί περισσότερο ακόμα και σε βάρος άλλων τομέων δουλιάς, από κει θα τονωθούν και τα κινήματα».
Καταλήγοντας η Αλ. Παπαρήγα με αφορμή τα 90χρονα του Κόμματος και της Οχτωβριανής Επανάστασης, τόνισε: «Γι' αυτές τις επετείους βεβαίως θα κάνουμε εκδηλώσεις, το Φεστιβάλ θα είναι ένα μεγάλο γεγονός, αλλά πρέπει να είναι σημείο στροφής όσο αφορά στην ιδεολογική δουλιά, στη συζήτηση και στον πιο συστηματικό προβληματισμό για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και την προσπάθεια να βγάλουμε βαθύτερα διδάγματα από την ιστορία του Κόμματος.
Πρέπει να γίνουν και εκδηλώσεις που προβάλλουν την Ιστορία και τις θυσίες του Κόμματος, ακριβώς γιατί προκύπτουν από την επαναστατική του θεωρία και όχι από τη συνέπειά του γενικώς και αφηρημένα. Αλλά αυτές οι εκδηλώσεις δεν μπορούν να μείνουν σε ένα χαρακτήρα νοσταλγίας. Τι είχαμε, τι χάσαμε. Η νεολαία πρέπει να τα μάθει, γιατί δέχεται έναν καταιγισμό αντιλήψεων ότι αυτά ήταν κάποτε επίκαιρα, σήμερα είναι για το μουσείο. Πρέπει όλα αυτά να υπηρετήσουν το σήμερα, να δείξουμε τη νεανικότητα της θεωρίας, του Κόμματος και της επανάστασης.
Θέλει σοβαρή προετοιμασία. Δε θα έχουμε αποτελέσματα στη δουλιά μας αν η γενίκευση της πείρας του Κόμματος και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δε γίνει αντικείμενο συζήτησης, προβληματισμού κι αν τα συμπεράσματα δε γίνουν τρόπος δουλιάς. Τα διδάγματα, ακριβώς αυτή η πείρα να γίνει τρόπος δράσης. Να αντεπιτεθούμε στον τομέα αυτό, στην Ιστορία του Κόμματος, του εργατικού - λαϊκού κινήματος, του σοσιαλισμού. Είναι παράγοντας ποιοτικής ισχυροποίησης του Κόμματος».