-- «Βία διαπιστώνουμε σε πολλές περιπτώσεις στο περιθώριο ή στο πλαίσιο κάποιων διαδηλώσεων. Η βία αυτή χαρακτηρίζεται ως πολιτική βία» (Θ. Ρουσόπουλος - την επόμενη μέρα).
«Η άμυνα στην πολιτική βία δεν πρέπει να εννοείται απλά μηχανιστική, με την παράταξη των ΜΑΤ, αλλά πρέπει να είναι ιδεολογική. Σ' αυτό ζητώ τη συνδρομή όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Η πολιτική βία πρέπει να καταδικαστεί ηθικά και πολιτικά από το σύνολο των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Η πολιτική βία και τα αντάρτικα πόλεων είναι αντίθετα με τον κοινοβουλευτισμό εξ ορισμού», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο Β. Πολύδωρας («Απογευματινή» - 12 Μάρτη 2007).
Είναι προφανές ότι το ιδεολόγημα της «πολιτικής βίας» είναι ο θεωρητικός μανδύας της πλουτοκρατίας για να δικαιολογηθεί και διευκολυνθεί η καλά συντονισμένη επιχείρηση, με στόχο την τρομοκρατία των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών και της ταξικής τους πάλης. Σε ιδεολογικό επίπεδο η επιχείρηση αυτή περιλαμβάνει την κατασυκοφάντηση των λαϊκών αγώνων και των ριζοσπαστικών ιδεών: Του λαού που στέκεται όρθιος, που αντιστέκεται και αγωνίζεται για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και του εκμεταλλευτικού συστήματος. Η «πολιτική βία», σύμφωνα με το στερεότυπο που καλλιεργεί η κυρίαρχη προπαγάνδα, είναι η βία που συνδέεται με τις διαδηλώσεις, με τις «ακραίες» μορφές κινητοποιήσεων (π.χ. καταλήψεις), είναι η βία των «ακραίων αριστερών οργανώσεων»... Ηταν μέσα στην κορύφωση των φοιτητικών κινητοποιήσεων που ο Β. Πολύδωρας μίλησε για «αντάρτικο πόλεων»(!) και «άβατο των Εξαρχείων». Στην πραγματικότητα, η πολιτική βία στοχεύει στην αποτροπή της επαναστατικής βίας του λαού...
Στο όνομα της «πολιτικής βίας» η κυβέρνηση καθαγιάζει τη λήψη νέων αυταρχικών και αντιδημοκρατικών μέτρων και δικαιολογεί την «ανάγκη» συνεχούς θωράκισης και ενίσχυσης των μηχανισμών καταστολής. Συνάμα, σε πολιτικό επίπεδο προωθείται η ένταση της κρατικής βίας και καταστολής, η δημιουργία μηχανισμών παρακολούθησης των πάντων, η απαγόρευση και το χτύπημα των διαδηλώσεων, η συρρίκνωση στοιχειωδών δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων, η ψήφιση τρομονόμων κ.ο.κ.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο διάστημα που το εφεύρημα της «πολιτικής βίας» έπαιζε στην πρώτη γραμμή της επικοινωνιακής επίθεσης της κυβέρνησης, την ίδια στιγμή:
- Εκδόθηκε η εγκύκλιος του Β. Πολύδωρα για την απαγόρευση των «μικρών» διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας.
- Υπογράφηκε η συμφωνία για το χαφιεδοσύστημα παρακολούθησης «C4I» και επιχειρείται να εγκατασταθούν χιλιάδες χαφιεδοκάμερες παντού στην πρωτεύουσα. «Οι κάμερες είναι πολύτιμες», είπε χαρακτηριστικά στη Βουλή ο υπουργός Δημόσιας Τάξης.
- Ψηφίστηκε ο αντιδραστικός νόμος - πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια που, εκτός των άλλων, καταργεί το πανεπιστημιακό άσυλο, μια δημοκρατική κατάκτηση που έχει ευρύτερη σημασία για το λαϊκό κίνημα.
- Χτυπήθηκαν βάρβαρα τα συλλαλητήρια για την Παιδεία, γίνονταν μαζικές «προληπτικές» συλλήψεις και «από το σωρό», καταπατήθηκαν στοιχειώδη συνταγματικά και δικονομικά δικαιώματα των διαδηλωτών.
- Αποφασίστηκε η εγκατάσταση καμερών στα γήπεδα και χαρακτηρίστηκαν ιδιώνυμα τα αδικήματα των οπαδών.
- Αποφασίστηκε η χρήση φονικών σφαιρών από καουτσούκ κατά των διαδηλωτών. «Σε επίπεδο προβληματισμού, ως σκέψη ακόμη αλλά το εξετάζουμε, είναι να χρησιμοποιηθούν χρωμοσφαιρίδια ή σφαίρες από καουτσούκ εναντίον διαδηλωτών ή χούλιγκαν, εφόσον κριθεί απαραίτητο», δήλωσε στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής ο Β. Πολύδωρας και επιβεβαίωσε αργότερα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
- Πάρθηκαν νέα μέτρα αστυνόμευσης της Αθήνας (κινητά αστυνομικά τμήματα σε πολυσύχναστες πλατείες, συνεχείς περιπολίες αστυνομικών πεζοί και εποχούμενοι κ.ά.).
- Υιοθετήθηκε σε επίπεδο ΕΕ η «συνθήκη του Προυμ» που προβλέπει φακέλωμα DNA - δακτυλικών αποτυπωμάτων, ακόμα και για «υπόπτους» αδικημάτων.
Η «ανάγκη» του μετώπου και η κατασκευή μιας πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης υπέρ της καταστολής των λαϊκών αγώνων επιχειρείται να δικαιολογηθεί σχεδόν αποκλειστικά στις «επιθέσεις» που γίνονται κατά διαστήματα - με χαρακτηριστική συχνότητα και άνεση - σε αστυνομικά τμήματα, περιπολικά, την αμερικανική πρεσβεία, τον «πετροπόλεμο» στα Εξάρχεια κ.ά. Οι «επιθέσεις» αυτές διευκολύνουν αφάνταστα τα σχέδια για την εντατικοποίηση της «πρόληψης» και καταστολής των λαϊκών αγώνων που προωθεί συστηματικά και ακούραστα η κυβέρνηση, έχοντας την αμέριστη υποστήριξη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και την «αλληλεγγύη» των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και της ΕΕ. Δεν μπορεί επίσης να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι στήνεται ξανά μια «μόνιμη απειλή» στη θέση που βρισκόταν για δεκαετίες η «17Ν» που «εξαρθρώθηκε» λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες... Η «μόνιμη απειλή» συντηρεί μια μόνιμη φοβία και τρομο-υστερία, καθώς και μια συνεχή επαγρύπνηση στις αστυνομικές δυνάμεις.
Είναι ολοφάνερο ότι το εφεύρημα της «πολιτικής βίας» επιχειρεί να αποκρύψει το ρόλο της κυρίαρχης κρατικής βίας, που είναι ένας από τους σημαντικότερους μηχανισμούς για την κυριαρχία της άρχουσας τάξης και τη διαρκή υποταγή των εργαζομένων και του λαού. Παράλληλα, επιδιώκει να «νομιμοποιήσει» στη συνείδηση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων την καταστολή των λαϊκών αγώνων και την κατεδάφιση των δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων. Και πάνω απ' όλα επιδιώκει να καταστείλει στη συνείδηση της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των λαϊκών μαζών γενικότερα, την πολιτική βία που ασκούν οι κυβερνήσεις της ολιγαρχίας με τους αντιδραστικούς νόμους, που καταργούν εργασιακά δικαιώματα, ενισχύουν πολύμορφα το κεφάλαιο, αναπαράγουν και αυξάνουν φτώχεια και ανεργία, δηλαδή όλο το νομικό οπλοστάσιο εφαρμογής των αντιλαϊκών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Πρωταρχικός στόχος είναι η αποδοχή από το λαό πως «δίκιο είναι ο νόμος του καπιταλιστή» και όχι αυτό που πρέπει να καθοδηγεί συνειδητά την κοινωνικοπολιτική τους πάλη, δηλαδή το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».
Γίνεται αντιληπτό ότι η ένταση της καταστολής πάει χέρι χέρι με τη βάρβαρη επίθεση που δέχονται τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας κ.ο.κ. Η αντεπίθεση των εργαζομένων προϋποθέτει ριζική ανατροπή των σημερινών κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών, τη χειραφέτησή τους από τους διαχειριστές της αντιλαϊκής πολιτικής.