Δεν υπάρχει ούτε μια πτυχή της καθημερινής ζωής που να μη συνοδεύεται από την ευτέλεια. Πίσω από τους ταριχευμένους λόγους που εκστομίζει ένας ζαλισμένος πρωθυπουργός βρίσκεται ένα νευρόσπαστο που φαντασιώνεται πως είναι πολίτης. Ενα νευρόσπαστο που ζει μέσα σε δημοσκοπήσεις από ακριβοπληρωμένα μέντιουμ της δημοσιογραφίας που κάθε τόσο «αποθεώνουν» αριθμούς χωρίς αντίκρισμα. Η ευτέλεια αυτών των δημοσιογράφων παίρνει τη μορφή επαίνου, και δεν είναι λίγοι εκείνοι που «τσιμπάνε» και ασπάζονται το ρόλο που τους έχουν ετοιμάσει: αυτόν του παραβάν, όπως στα νοσοκομεία. Του παραβάν της ψευδαίσθησης που σε κάνει να παραμιλάς: «Αφού δε βλέπω τίποτα, δεν υπάρχει και τίποτα εκεί πίσω».

Ο κλονισμός που προκαλεί αυτή η παράδοξη τυφλότητα καθιστά τον καθένα μας ανάπηρο, αφού η πραγματικότητα διαμορφώνεται ερήμην μας. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον κανόνα πως «ό,τι συμβαίνει εντός μας βγαίνει και προς τα έξω». Οπως τώρα, που τη διαίρεσή μας στα Βαλκάνια, μαζί με την έξαρση του εθνικισμού των Σκοπιανών, εκμεταλλεύονται οι Δυτικοί. Ολα αυτά μας μετατρέπουν αυτομάτως σε νευρόσπαστα που ψάχνουν σαν τρελά μέσα στο σπίτι τους να βρουν το βέτο και να το υψώσουν προς όλους: εαυτούς, αλλήλους και αλλόφυλους. Το βέτο στο χέρι του Καραμανλή φαντάζει σαν κουδουνίστρα για τους Αμερικανούς από τη στιγμή που θέτουν τα όρια του πολιτικού παιχνιδιού όπως και όποτε θέλουν.

Αυτή τη φορά αποφάσισαν μέσω του Νίμιτς, εκπρόσωπο των μελλοντικών καζίνων στα Βαλκάνια, να προσκαλέσουν ως παίχτες εμάς και τους Σκοπιανούς στη ρουλέτα των ονομάτων, αδιαφορώντας για το πού θα κάτσει η μπίλια.