Το πρόδηλο της καθολικής μας πτώσης δεν οφείλεται σε Θεοφάνια ή κάποια άλλη επιφοίτηση. Είναι όλα τόσο χύμα γύρω μας, που δεν υπάρχει καμία απολύτως ανάγκη για κάποια περισπούδαστη ανάλυση, αφού η πραγματικότητα φροντίζει μόνη της να το κάνει. Μπροστά σ' αυτήν την κουρελαρία, εμφανίστηκε το πρόβλημα με τους Σκοπιανούς, παίρνοντας το χαρακτήρα εθνικής πλάνης. Για την κυβέρνηση ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεφύγει έστω για λίγο από το ρόλο του εγκληματία που επιστρέφει πάντα στον τόπο του εκχυδαϊσμού της καθημερινότητας. Εστησαν έτσι μια δραματική παράσταση από δω έως τα Σκόπια, ελπίζοντας σαν καλοί θιασάρχες πως το στόρι του ονόματος θα ηλεκτρίσει τους θεατές και θα τους κάνει να ξεχάσουν πως ζουν μέσα σε σκουπίδια.

Ομως, όπως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, έτσι και το όνομα δεν κάνει τον άνθρωπο βλάκα. Η ψευδαίσθηση της παράστασης περί εθνικού μεγαλείου και επιβολής των ελληνικών θέσεων στους Σκοπιανούς δεν κράτησε πολύ, γιατί στην άδεια σκακιέρα των Βαλκανίων οι Αμερικανοί έκαναν ένα ακόμα ματ με το Κόσσοβο. Ο κλονισμός από αυτή την κίνηση έδωσε τη θέση του στον κυνισμό με τον οποίο φρόντισαν ο Σολάνα και ο Νίμιτς που εκπροσωπούν ένα ατέλειωτο σκυλολόι μεσιτών να διαδώσουν τις αποφάσεις του Λευκού Οίκου στην περιοχή. Κι ο Καραμανλής; Δεν έχει καμία απολύτως αίσθηση πού παρίσταται και πώς. Αδυνατώντας να ερμηνεύσει σ' εμάς όλη αυτή την κατάντια, καταφεύγει στο βέτο που έχει τη μορφή ικεσίας προς τους Δυτικούς. Δεν πρόκειται για κάποιον που έχασε την πίστη του και κινδυνεύει, αλλά για ένα ακόμη πιόνι που σπρώχνουν στη ζωή μας οι Δυτικοί με τους Ευρωπαίους συμμάχους τους.