Δεν πρόκειται, λοιπόν, για επιστροφή στην παράδοση, όσο κι αν πολλά μοιάζουν σα να μην πέρασε μια μέρα. Οτι ένας εκδότης από το χώρο της ΝΔ σπεύδει να την ξαναβάλει στο χρονοντούλαπο, δε σημαίνει ότι προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ. Μπορεί απλά να χάλασε η δουλειά στη μοιρασιά της κρατικής διαφήμισης σαν συνέπεια άλλων ανταγωνισμών. Εδώ φτάνει η «Καθημερινή» περίπου να εκλιπαρεί για επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση μήπως και αντιμετωπιστούν οι επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις...

Κρίση γαρ. Πού είναι, όμως, η κρίση; Ο εφοπλιστής που δεν μπορεί να πληρώσει 500 εκατομμύρια δολάρια για το νέο βαπόρι του θα μάθει στην πράξη πως αυτό το σπορ είναι για τα μεγάλα μονοπώλια του κλάδου. Οποιος δεν μπορεί, απλά βγαίνει απ' το παιχνίδι. Είναι νόμος αυτή η εξέλιξη κι αυτό συμβαίνει μέσα και μετά από κάθε καπιταλιστική κρίση.

Ο απολυμένος, που πληρώνει τη συνέπεια του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, οφείλει να μάθει μέσα από την ξανά και ξανά εμπειρία του πως όσο δε λύνεται η βασική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, αυτός θα είναι από κάτω. Στα χέρια του - σαν τάξη απέναντι σε τάξη - είναι η ανατροπή.

Οσο η ανατροπή θα αφήνεται στα χέρια κάποιου Ομπάμα κι ενός Γιωργάκη, οι από κάτω θα αναγκάζονται να δηλώνουν συχνά κοψοχέρηδες. Κι όλα κι όλα έχουν δύο μόνο χέρια...

Για να ορθωθούν, βέβαια, ως τάξη ενάντια σε τάξη, πρέπει να κάνει βήματα η συνείδησή τους προς τα εκεί. Και να συσπειρωθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα που δείχνει ακριβώς αυτό στην εργατική τάξη και όχι σε δήθεν ΣΥΝαριστερό προοδευτικό που την κοιμίζει λέγοντάς της ότι έχει δικαιώματα ως πολίτης. Πολιτικά δικαιώματα και μάλιστα πιο ισχυρά κατοχυρωμένα μέσα από τα αστικά συντάγματα έχουν και οι καπιταλιστές. Αυτά τα δικαιώματά τους απολαμβάνουν και γι' αυτό βουλιάζουν οι εργάτες μαζί με τους καπιταλιστές που δεν αντέχουν στον ανταγωνισμό.

Ο κόμπος δεν έχει φτάσει στο χτένι. Εχει κολλήσει μέσα σ' αυτό. Και λύση μόνο μία. Εξ ου και τα παράπονα των σοσιαλδημοκρατών που δεν τους αφήνει το ΚΚΕ να παριστάνουν τους Ρομπέν των... Τραπεζών.

Πάμε γι' άλλα; Στο ΑΣΕΠ, μέσα στο πνεύμα των ημερών, η επιστημονική επιτροπή που έφτιαξε το ερωτηματολόγιο για τους 175.000 που θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, στην αθώα ερώτηση για την απεργία, δίνει επιλογές ανάμεσα στο «υποκινούσε» και το «παρακινούσε». Το σημειώνουμε, για όσους επιμένουν να βλέπουν απο-ιδεολογικοποιημένες λειτουργίες εντός του αστικού κράτους.

Η είδηση για τη στρατιωτική θητεία δεν είναι στη μείωση της θητείας στο 9μηνο. Αυτό είναι το χρυσόχαρτο. Η είδηση είναι στην πρόσληψη 15.000 μισθοφόρων, ώστε ο συνολικός τους αριθμός να φτάσει τους 40.000. Με τη μείωση εξασφαλίζει συναίνεση για επεμβάσεις, πουλάει και ρουσφέτι για την ανεργία. Ποιος θυμάται ότι από 55.000 οι αστυνομικοί έχουν φτάσει κοντά στους 100.000 με το κόλπο των συνοριοφυλάκων στο κέντρο της Αθήνας και τους ειδικούς φρουρούς σε ρόλο υπαλλήλων των τραπεζών; Η αστική τάξη οργανώνει τον στρατό της για τα νέα μέτωπα. Η εργατική τάξη οφείλει να οργανωθεί σε στρατό για το μόνο μέτωπο που την αφορά. Την κατάργηση των βασάνων της καταργώντας τ' αφεντικά της.