Μελωδικές «διαδρομές», αλλά και φτηνά «μουσικά» υποπροϊόντα, δημιουργικό μεράκι αλλά και ασφυξία δοκιμασμένων καλλιτεχνικών οργανισμών, απώλειες, παραιτήσεις αλλά και «χαμόγελα». Είναι τα μουσικά στοιχεία του 1999, αλλά και η παρακαταθήκη, θετική και αρνητική, της νέας χρονιάς. Από το ημερολόγιο του 1999 δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε το θάνατο του Σίμωνα Καρά (26/1/99), του μεγάλου δασκάλου και ακούραστου επιστήμονα - ερευνητή του μουσικού μας πολιτισμού, που αφιέρωσε τη ζωή του στην καταγραφή χιλιάδων δημοτικών τραγουδιών (πάνω από 25.000) και αρκετών σελίδων εκκλησιαστικής μουσικής. Στις μεγάλες απώλειες και ο θάνατος του λυρικού τραγουδιστή και δασκάλου Φραγκίσκου Βουτσίνου, πάνω στην ακμή της ερμηνευτικής προσφοράς του (12/2). «Εφυγαν» ακόμη ο βαρύτονος Ντίνος Εγκολφόπουλος (Φεβρουάριο), ο Ζακύνθιος συνθέτης Διονύσιος Βισβάρδης (Μάρτιο), η λαϊκή τραγουδίστρια Ρίτα Σακκελαρίου (Αύγουστο), ο μεγάλος βιολονίστας Γιεχούντι Μενουχίν, η τραγουδίστρια των Πορτογαλικών «φάντο» Αμάλια Ροντρίγκες.

Το 1999 μπορεί να ήταν «Ετος Σκαλκώτα» (πενήντα χρόνια από το θάνατο του κορυφαίου συνθέτη), δίνοντας την ευκαιρία να ακουστεί περισσότερο ο μουσικός λόγος του αδικημένου δημιουργού, είδαμε όμως τα προβλήματα να περισσεύουν στους καλλιτεχνικούς οργανισμούς. Τα κρατικά μουσικά σύνολα παρέμειναν εγκλωβισμένα στις συμπληγάδες μιας πολιτικής που δε δημιουργεί τις απαραίτητες προϋποθέσεις και σταθερές βάσεις για τη σωστή λειτουργία τους. Η παραίτηση του Αλκη Μπαλτά από τη θέση του διευθυντή των Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, συνοδευμένη με ανοιχτή επιστολή για τη στήριξη των Συνόλων, υπογράμμισε για μια ακόμη φορά τις κυβερνητικές ευθύνες για τον καλλιτεχνικό μαρασμό και τα οξύτατα προβλήματα των μουσικών και χορωδών. Οι συναυλίες διαμαρτυρίας της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ και της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (για τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας στο «Παλλάς»), η παραίτηση του Γιώργου Κουρουπού από το «τιμόνι» της Ορχήστρας των Χρωμάτων, που ενώ ιδρύθηκε από τον Μάνο Χατζιδάκι «γεύεται» καθημερινά τους «καρπούς» μιας μίζερης πολιτικής, η πληθώρα προβλημάτων της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, είναι ορισμένες από τις «πινελιές» αυτού του γκρίζου τοπίου, για το οποίο ολοκληρωτικά ευθύνεται η κυβερνητική πολιτική. Ολα αυτά τη στιγμή, που στους μεγιστάνες του πολιτισμού εκχωρούνται ολοένα και περισσότερα κονδύλια και αρμοδιότητες και το ΥΠΠΟ ασχολείται κυρίως με ωδές στην πανσέληνο και τις «Μιλένιουμ» βεγκιέρες.

Ζήσαμε, επίσης, τον εξοστρακισμό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής από το επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών, τις παραιτήσεις του επιτυχημένου διευθυντή της Περικλή Κούκου και του Θάνου Μικρούτσικου από το Φεστιβάλ.

Μεγάλα γεγονότα - και από καλλιτεχνική άποψη - ήταν οι συναυλίες διαμαρτυρίας - συμπαράστασης στον κουρδικό λαό και τον Οτσαλάν (στα Προπύλαια και το Σύνταγμα), όπως και η μεγάλη αντιπολεμική συναυλία - γέφυρα ειρήνης με το βομβαρδισμένο από τις νατοϊκές βόμβες Βελιγράδι (Σύνταγμα, 24/4), με συμμετοχή περισσότερων από 100 καλλιτεχνών, όπως και η αντινατοϊκή συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στο Βελιγράδι.