Η Μαρία Πολυδούρη, από τις χαρακτηριστικότερες παρουσίες της μεσοπολεμικής μας ποίησης, η γυναίκα που αγάπησε τη ζωή με πάθος, γεννήθηκε στην Καλαμάτα την 1η Απρίλη 1902. Το 1918 τελείωσε το Γυμνάσιο και διορίστηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας. Ενδιαφέρεται για την Οκτωβριανή Επανάσταση, για το γυναικείο ζήτημα και τη χειραφέτηση της γυναίκας. Το 1920 μέσα σε διάστημα 40 ημερών χάνει και τους δύο γονείς της. Μετατίθεται στην Αθήνα όπου παράλληλα εγγράφεται στη Νομική Σχολή. Γνωρίζεται με τον 26χρονο Κώστα Καρυωτάκη και η πολυκύμαντη σχέση τους θα διαρκέσει ένα χρόνο, ενώ πριν το χωρισμό τους η Μαρία του έκανε πρόταση γάμου, την οποία ο Καρυωτάκης απέρριψε. Το 1922 θα δημοσιεύσει ποιήματά της στα περιοδικά «Εσπερος» της Σύρου, «Ελληνική Επιθεώρησις», «Πανδώρα», «Παιδική Χαρά» και «Εύα». Αρραβωνιάζεται με τον Αριστοτέλη Γεωργίου, ενώ το 1925 εγκαταλείπει το Πανεπιστήμιο. Το 1926 ξαφνιάζοντας τους πάντες φεύγει για το Παρίσι, όπου θα προσβληθεί από φυματίωση. Το 1928 επιστρέφει στην Ελλάδα και νοσηλεύεται στο «Σωτηρία». Από εκεί εκδίδει τη συλλογή της «Τρίλιες που σβήνουν». Μαθαίνει για την αυτοκτονία του Κώστα Καρυωτάκη. Το 1929 εκδίδει τη δεύτερη συλλογή της «Ηχώ στο Χάος». Το Φλεβάρη του 1930 η Μαρία Πολυδούρη μεταφέρεται στην κλινική Καραμάνη στα Πατήσια με πρωτοβουλία του Αγγελου Σικελιανού και μερικών άλλων φίλων που δεν άντεχαν να τη βλέπουν να αργοπεθαίνει πάμπτωχη. «Εφυγε» τα ξημερώματα της 29ης Απρίλη του 1930.