Αυτό που κρίνεται στις εκλογές της 6ης Μαΐου είναι, εάν η λαϊκή πείρα και οργή ενάντια στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, θα εκφραστεί με ψήφο στο ΚΚΕ, ώστε την επόμενη μέρα των εκλογών να αναδειχτεί πανίσχυρο το μέτωπο των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, να αλλάζει αποφασιστικά τους συσχετισμούς σε βάρος των δυνάμεων του κεφαλαίου και της ΕΕ, για να γίνεται πιο αποτελεσματική η πάλη κατά της αντιλαϊκής επίθεσης, η πάλη για τη διεκδίκηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας, ή αυτή η οργή και πείρα για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ θα πάει στράφι, θα σκορπίσει δεξιά και αριστερά στα διάφορα αντιμνημονιακά αναχώματα και εφεδρείες του αστικού πολιτικού συστήματος, που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια για να παγιδέψουν τις λαϊκές δυνάμεις.

Η ισχυρή διάθεση απεμπλοκής των εργατικών λαϊκών δυνάμεων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ είναι δείκτης θετικής πολιτικής πείρας και ωρίμανσης συνειδήσεων, αλλά δεν αρκεί, αν δε συνενώνεται με ταξικά, πολιτικά κριτήρια με απόφαση για ταυτόχρονη απεμπλοκή από τα ιδεολογικά πολιτικά δεσμά της άρχουσας τάξης.

Το ΚΚΕ που είναι η δύναμη, που μπορεί να συνενώσει τις λαϊκές δυνάμεις για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας, το σοσιαλισμό και στα πλαίσια αυτής της πάλης να αποσπά κατακτήσεις, να αλλάζει τους συσχετισμούς. Αυτή και μόνο αυτή η επιλογή ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των εργατικών λαϊκών στρωμάτων. Κάθε άλλη επιλογή - παγίδευση σε αντιμνημονιακή ψήφο δεξιά και αριστερά μπορεί να αποδειχθεί σήμερα εξίσου επικίνδυνη και ολέθρια με την ψήφιση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Γιατί, την επόμενη μέρα των εκλογών η δύναμη που θα δοθεί στις λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις, που τώρα αντιπολιτεύονται το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αυτή η δύναμη θα γίνει το κέντρο αιμοδοσίας για την ενίσχυση του εξασθενημένου κορμιού του αστικού πολιτικού συστήματος.

Τα κριτήρια για όλες ανεξαίρετα τις λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις πρέπει να είναι ταξικά πολιτικά, εξίσου συγκεκριμένα και αυστηρά με αυτά που κρίνονται το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Κριτήριο απόλυτο και καθοριστικό θα είναι ότι όλοι μαζί ο καθένας με τα δικά του λόγια, από τον Καμμένο και τον Καρατζαφέρη, μέχρι τον Κουβέλη και τον Τσίπρα, ορκίζονται και υποκλίνονται πίστη και αφοσίωση στα ιερά και τα όσια της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Κριτήριο για την απάτη σε βάρος του λαού είναι ότι όλοι αυτοί οι αντιμνημονιακοί συγκαλύπτουν, όπως κάνουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, τους πραγματικούς υπεύθυνους που είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία, η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα, τα αστικά πολιτικά κόμματα, την ΕΕ. Εξαπατούν με υποσχέσεις για δήθεν φιλολαϊκή διαχείριση χωρίς να ανατρέψουν τις πραγματικές αιτίες και τους υπεύθυνους.

Κριτήριο είναι η απάτη που κάνουνε, γιατί έτσι τους βολεύει, ότι για τα αντεργατικά μέτρα και πολιτικές ευθύνονται τα μνημόνια, για να κρύψουν ότι αυτές οι πολιτικές είχαν προαποφασιστεί πολλά χρόνια πριν. Από το Μάαστριχτ που ψήφισαν όλοι μαζί, από τη Λευκή Βίβλο, από τη Συνθήκη της Λισαβόνας και άλλες αποφάσεις της ΕΕ ότι τώρα απλά αξιοποιούν την κρίση για να τις εφαρμόσουν με τα συγκεκριμένα μέτρα. Οτι τα μνημόνια δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα μέσα για να υλοποιήσουν τις αποφάσεις τους στις συνθήκες της κρίσης.

Οτι ακόμα και αν καταργούσαν τα μνημόνια η ανεργία δε θα αντιμετωπιζόταν, τα μεροκάματα και οι συντάξεις δε θα αυξάνονταν, τα κλεμμένα από τα ασφαλιστικά ταμεία δε θα επέστρεφαν πίσω, τα ωράρια δε θα σταμάταγαν να είναι ελαστικά και τόσα άλλα μέτρα που έχουν εφαρμοστεί δε θα είναι προσωρινά, αλλά είναι μόνιμα όσο θα υπάρχει η αστική εξουσία. Λένε ψέματα ότι θα τα καταργήσουν, χωρίς να έρθουν σε ρήξη με την ΕΕ, γιατί αυτά δεσμεύουν τη χώρα για 30 χρόνια.

Κριτήριο είναι ο ιδιαίτερα επικίνδυνος ρόλος του ΣΥΝ ΣΥΡΙΖΑ, γιατί για άλλη μια φορά βγάζει σε πέρας τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό της άρχουσας τάξης, παγιδεύοντας τις λαϊκές δυνάμεις που πάνε να ριζοσπαστικοποιηθούν και τις σπρώχνει στον εύκολο δρόμο των αυταπατών και στις παγίδες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Αξιοποιεί την επιθυμία του λαού να μπει εδώ και τώρα τέλος στην αντιλαϊκή επίθεση και παρουσιάζεται ως δύναμη κυβερνητική, που μάλιστα μπορεί όχι μόνο να κυβερνήσει αλλά και να δώσει λύσεις υπέρ του εργαζόμενου λαού.

Καταγγέλλει ταυτόχρονα την ηγεσία του ΚΚΕ γιατί δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της ώστε "όλοι μαζί οι αριστεροί ενωμένοι να σώσουμε το λαό", "ότι το ΚΚΕ φοβάται και δε θέλει να κυβερνήσει". Την ίδια ώρα, όμως, αποκαλύπτει τις πραγματικές του προθέσεις. Λέει: Αφού η ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται τη συνεργασία, πρέπει στις εκλογές να ηττηθεί για να υποχρεωθεί να αλλάξει πολιτική.

Επιδιώκουν με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Και το τμήμα αυτό του εργαζόμενου λαού που αντιστέκεται και ξεκόβει από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να το μαντρώσουν στις αυταπάτες για φιλολαϊκή διαχείριση του συστήματος, αλλά και τη στρατηγική του ΚΚΕ να χτυπήσουν, ώστε να το κάνουν σαν αυτούς, οπορτουνιστικό, ανυπόληπτο, προδοτικό. Ομως, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Ενα είναι σίγουρο, δε θα τους περάσει.

Ωστόσο, καμία επανάπαυση, γιατί είναι πολιτικοί απατεώνες, κάνουνε ζημιά στις λαϊκές συνειδήσεις και στο κίνημα.

Ο ισχυρισμός τους ότι το ΚΚΕ δε θέλει την ενότητα μαζί τους, γιατί φοβάται να κυβερνήσει είναι ψεύτικος. Η αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ αρνείται τη συνεργασία μαζί τους, γιατί ξέρει πολύ καλά και δεν έχει αυταπάτες ότι καμία κυβέρνηση, ακόμα και του ΚΚΕ να ήταν, όταν οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες θα βρίσκονται στη θέση τους, δεν μπορεί να δώσει λύσεις υπέρ του λαού. Οπως αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ δε θέλει όχι μόνο την ενότητα μαζί τους, αλλά ούτε καν τη συνεργασία, γιατί ξέρει πού το πάνε. Στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, αναζητώντας συνενόχους.

Το ΚΚΕ ξέρει ότι ούτε αυτοί θέλουν την ενότητα μαζί του, για να δοθούν λύσεις υπέρ του λαού, όπως λένε, ούτε για να αναπτυχθεί το κίνημα. Μπλοφάρουν προεκλογικά για να αλιεύσουν ψήφους. Κρύβουν ή υποβαθμίζουν ότι διαφωνούν ριζικά με την πολιτική του ΚΚΕ, ότι την πολεμάνε λυσσασμένα.

Το ΚΚΕ έχει επαναστατική πολιτική για το σοσιαλισμό που αυτοί φοβούνται και τρέμουν, γιατί η δική τους πολιτική αρχίζει και τελειώνει στα πλαίσια της διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος. Επικαλούνται την ενότητα για να καρπωθούν εκλογικά οφέλη από ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις προερχόμενες από το ΠΑΣΟΚ, με αυταπάτες για εύκολες λύσεις που αντικειμενικά δεν υπάρχουν. Είναι προεκλογικό πυροτέχνημα η κυβέρνηση των αριστερών δυνάμεων, γιατί μια τέτοια δυνατότητα δε βγαίνει πρακτικά σήμερα, ακόμα και αν πήγαινε μαζί τους το ΚΚΕ.

Αυτό που θέλουν είναι εκλογική δύναμη για να συνεργαστούν μετεκλογικά με τη σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή με το ΠΑΣΟΚ, ή με τμήμα του ΠΑΣΟΚ, όπως κάνουν αυτές τις μέρες στη Γαλλία, το ΓΚΚ και ο Μελανσόν, που η δύναμη που τους δόθηκε την πάνε πεσκέσι στη σοσιαλδημοκρατία. Σε αυτό το στόχο θέλουν να σύρουν το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ δε φοβάται να πάρει ευθύνες με κριτήριο τα συμφέροντα του λαού. Παλεύει για την εργατική λαϊκή εξουσία που φυσικά θα έχει και κυβέρνηση όπως κάθε εξουσία. Γι' αυτό το σκοπό όχι μόνο δε φοβάται, αλλά θα κάνει και όσες και όποιες θυσίες χρειαστούν. Αλλά κάθε κυβέρνηση δε σημαίνει και εξουσία. Αλλο το ένα και άλλο το άλλο.

Τι φοβάται το ΚΚΕ; Αυτό ακριβώς που επιδιώκει η αστική τάξη και η ηγεσία του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό, δηλαδή, που πρέπει να φοβάται και ο εργαζόμενος λαός. Να μπει και το ΚΚΕ σε κυβέρνηση μαζί με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ή μέρος του ΠΑΣΟΚ για να γίνεται πιο εύκολο το παιχνίδι της διαχείρισης του αστικού συστήματος και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης. Πράγμα που σημαίνει να βάλει πλάτη και το ΚΚΕ για να δικαιολογήσει και να νομιμοποιήσει τις αντιλαϊκές πολιτικές στις εργατικές λαϊκές συνειδήσεις, στο πέρασμα χωρίς εμπόδια και άλλων μέτρων. Να μη δοθούν λύσεις στα προβλήματα. Να υπάρξουν απογοητεύσεις, να υπάρξει πισωγύρισμα. Με αυτόν τον τρόπο, να χτυπηθεί αποφασιστικά το λαϊκό κίνημα.

Να γιατί μια τέτοια πολιτική επιλογή, αν υποτίθεται γινόταν, θα ήταν προδοσία. Γιατί, κάθε φορά που υπήρξε συνεργασία κυβερνητική στην πρόσφατη ιστορία, ανεξάρτητα από προθέσεις όπως στην Ιταλία, στη Γαλλία και αλλού, κατέληξε στο να βάλουν πλάτη τα ΚΚ και αριστερά κόμματα στο πέρασμα των αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων και στην ένταση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε βάρος άλλων λαών, όπως με τη συμμετοχή των κεντροαριστερών κυβερνήσεων στον πόλεμο κατά του λαού της Γιουγκοσλαβίας.

Γιατί, ενώ η αριστερά θα έχει την κυβέρνηση, την εξουσία θα την έχει η αστική τάξη. Δηλαδή, θα έχει τα μέσα παραγωγής, επομένως θα ελέγχει την οικονομία, θα έχει το στρατό και τα μέσα καταστολής, θα ελέγχει όλους τους μηχανισμούς. Επομένως, αυτοί θα καθορίζουν τι θα γίνει. Πέρα όμως από αυτό το θεμελιακό πρόβλημα, τι πρόγραμμα θα εφαρμόσει, τι θα λύσει αυτή η κυβέρνηση; Ακόμα και αν ήθελε να προχωρήσει μπροστά όπως η κυβέρνηση Αλιέντε στη Χιλή, χωρίς να πάρει την εξουσία θα κατέληγε σε τραγωδία.

Ομως, εδώ για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναφερόμαστε σε εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται από πολιτικό τσαρλατανισμό, ασυνέπεια και καιροσκοπισμό. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Σταχυολογούμε ορισμένα χαρακτηριστικά.

Τι θα κάνει, για παράδειγμα, η κυβέρνησή τους στις σχέσεις με ΕΕ, όταν εδώ μέσα στην Ελλάδα τη μια μέρα ο Τσίπρας λέει ότι αυτός είναι πιο ικανός να διαπραγματευτεί το χρέος, γιατί θα απειλούσε τη Μέρκελ με ρήξη της Ελλάδας με την ΕΕ, γιατί θα κλονιζόταν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Την επόμενη μέρα στη Σύνοδο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στη Γαλλία ο ίδιος καταγγέλλει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ότι με την πολιτική τους κλονίζουν την ευρωπαϊκή συνοχή. Οταν όσο πλησιάζουν οι εκλογές δίνει όλο και πιο συχνά φιλοενωσιακές εξετάσεις.

Πώς η κυβέρνησή τους θα κάνει δίκαιη ανακατανομή εισοδημάτων όπως υπόσχονται; Από πού θα βρουν τους πόρους, όταν δεν λένε κουβέντα για την εκμεταλλευτική εξουσία της εργοδοσίας, από πού θα βρούνε πόρους για τις συντάξεις, όταν δεν έρθουν σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, όταν δε θίγουν την ιδιοκτησία τους;

Σπέρνουν αυταπάτες, όταν λένε πως θα δώσουν αυξήσεις, όταν κρύβουν ότι η εργοδοσία δεν θα επιστρέψει τίποτα, χωρίς σκληρή ταξική σύγκρουση σε όλα τα επίπεδα.

Ποιος μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όταν τώρα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση έχει ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα και συνέπεια, την αντιΚΚΕ και αντιΠΑΜΕ πολεμική; Οταν ακόμα και τώρα το στέλεχός τους ο Βασιλόπουλος στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων προχωρά σε ανοιχτή συνεργασία με την εργοδοσία, για να μειωθούν οι μισθοί; Τι θα κάνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όταν βρεθεί στην κυβέρνηση με τέτοια γραμμή και πολιτική που έχει στο κίνημα;

Ποιες εγγυήσεις μπορεί να δώσει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εάν βρεθεί σε κυβέρνηση, όταν πέρα από τις δικές του αμαρτίες συνεργάζεται τώρα με τα απολειφάδια του ΠΑΣΟΚ, όπως οι Σακοράφα - Κουρουπλής και άλλοι, που βαρύνονται με σωρεία αντεργατικών και αντιλαϊκών αποφάσεων και μέτρων σε βάρος των εργαζομένων;

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ λέει μία και μόνο αλήθεια. Οτι το ΚΚΕ δεν θέλει την ενότητα μαζί τους. Εμείς απλά συμπληρώνουμε: ούτε η ιστορία του ΚΚΕ, ούτε τα συμφέροντα των εργαζομένων, ούτε η προοπτική της πάλης του κινήματος επιτρέπουν να γίνει μια τέτοια προδοσία».