Η εργαζόμενη καμαριέρα που μιλά στο «Ρ» είναι τέσσερα χρόνια στον κλάδο και δουλεύει στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο μέσω «δουλεμπορικής» εταιρείας... «Δουλεύω μέσω εταιρείας. Μας παίρνουν για δουλειά όποτε θέλουν. Υπογράφουμε σύμβαση, μια μέρα, δυο μέρες, τρεις μέρες ή και μια βδομάδα όταν έχει το ξενοδοχείο πληρότητα. Με ό,τι έχω καταλάβει παίρνω 33 ευρώ μεροκάματο. Τώρα το καλοκαίρι κάνω περισσότερα μεροκάματα, περίπου 18».

-- Τι μισθό παίρνεις δηλαδή;

-- Εργ.: «Παίρνω γύρω στα 500 ευρώ μισθό».

-- Είσαι μόνη σου;

-- Εργ.: «Οχι έχω οικογένεια και δυο παιδιά».

-- Ο σύζυγος τι δουλειά κάνει;

-- Εργ.: «Είναι άνεργος».

-- Πώς τα φέρνετε βόλτα με 500 ευρώ;

-- Εργ.: «Είμαι άστα να πάνε. Αφήνουμε από εδώ απλήρωτα από εκεί απλήρωτα. Ο σύζυγος δούλευε στην οικοδομή, τώρα δεν έχει δουλειά».

Δίπλα της, μια «εξτρά εργαζόμενη συνεχίζει: «Μπαίνεις, μαζεύεις από το δωμάτιο ό,τι χρειάζεται. Ξεστρώνεις κρεβάτια και στρώνεις κρεβάτια, καθαρίζεις το μπάνιο, ξεσκονίσματα, μπαλκόνια, κάνεις τα πάντα. Με το ζόρι βγαίνουν τα 13 δωμάτια. Αν για παράδειγμα έχεις 13 αναχωρήσεις την ίδια μέρα δεν παίρνεις ανάσα. Αν έχεις λιγότερες αναχωρήσεις είναι καλύτερα».

Μάλιστα, αυτές οι εργαζόμενες είναι και σε ομηρία καθώς... «εκεί που μας βγάζουν το πρόγραμμα μας λένε: να σου πω κάτι, μην έρθεις σήμερα για δουλειά γιατί έχει αρκετές κοπέλες και μπορεί να είσαι στο δρόμο και γυρνάς πάλι σπίτι. Δεν μπορείς να κανονίσεις τίποτα, είσαι σε επιφυλακή».

-- Υπάρχει πίεση;

-- Εργ.: «Αν υπάρχει... δεν μπορώ να αναπνεύσω από το άγχος, θέλω να πάρω ανάσα και δεν μπορώ».

Για την απεργία που είναι σε εξέλιξη η εργαζόμενη μας είπε ότι από την παραμονή της απεργίας έχουν ξεκινήσει οι απειλές όχι άμεσα αλλά έμμεσα. Οτι δηλαδή αν απεργήσεις μπορεί να μην ξαναπάς για δουλειά...

-- Εσύ πώς απαντάς;

-- Εργ.: «Οτι θα απεργήσω. Και είπα και κάτι ακόμα. Οτι ο χαμένος δεν έχει να χάσει τίποτα». Για να καταλήξει ότι πιστεύει πως ο αγώνας των εργαζομένων μπορεί να έχει αποτέλεσμα.

Στο ίδιο ξενοδοχείο δουλεύει και μια καμαριέρα, με σύμβαση αορίστου χρόνου, που λέει: «Οι γυναίκες αυτές "οι εξτρά" δεν έχουν ζωή, είναι δράμα η κατάσταση», ενώ συμπληρώνει ότι στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο πριν κάποια χρόνια δούλευαν 55 μόνιμες καμαριέρες και τώρα έχουν μείνει 17 και άλλες 45 δουλεύουν μέσω «δουλεμπορικών».

«Δεν προλαβαίνεις ούτε τουαλέτα να πας πολλές φορές. Εμείς οι καμαριέρες έχουμε πάρα πολλά προβλήματα υγείας. Κυρίως είναι ορθοπεδικά, είμαστε σακατεμένες από τα βάρη, όλη μέρα σκυμμένες, λίγο τα νεύρα πειραγμένα και μέσα σε όλα αυτά μας έβγαλαν και από τα βαρέα». Μετά από τόσα χρόνια δουλειάς έπαιρνε 1.180 ευρώ μισθό και με τα χαράτσια, το αφορολόγητο που μειώθηκε, τώρα παίρνει 1.000 ευρώ μισθό... «Και πάλι δεν μπορούμε να ζήσουμε, φαντάσου - συνεχίζει - να μειώσουν και το μισθό. Εχω δυο παιδιά, το ένα είναι άνεργο και το άλλο τελείωσε μηχανικός και δουλεύει πωλήτρια. Βοηθάω τους γονείς μου. Ο πατέρας μου 52 χρόνια οικοδομή και παίρνει 800 ευρώ σύνταξη, πώς να ζήσουν με φάρμακα κλπ; Βοηθάω και από εκεί, πάει 10 του μήνα και δεν έχουμε να βγάλουμε το μήνα».

Ο Τάσος είναι μάγειρας στο ίδιο ξενοδοχείο, είναι 10 χρόνια στο επάγγελμα και τα τελευταία 4 δουλεύει στο ξενοδοχείο. Παίρνει, όπως μας είπε, λίγο πάνω από τα 900 ευρώ μισθό. Μιλώντας για τη δουλειά του εξηγεί:

«Είναι ένα επάγγελμα που το λατρεύω, αλλά είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο επάγγελμα γιατί είσαι αρκετές ώρες όρθιος. Είσαι μέσα στη ζέστη, μέσα στο τρέξιμο, η πίεση είναι πολύ μεγάλη. Σηκώνεις αρκετά βάρη. Πολλοί δεν το ξέρουν, αλλά σηκώνουμε μεγάλες κατσαρόλες με φαγητά. Τώρα το καλοκαίρι που έχει 40 βαθμούς θερμοκρασία έξω, εμείς μπορεί να είμαστε στους 50 βαθμούς μέσα στην κουζίνα».

Οι μάγειρες αντιμετωπίζουν επίσης σοβαρά προβλήματα υγείας... «Αντιμετωπίζουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα στα πόδια λόγω της ορθοστασίας, αναπνευστικά προβλήματα λόγω των αναθυμιάσεων, μυοσκελετικά προβλήματα. Εχει και πολύ άγχος η δουλειά»...

Και πώς τα βγάζει πέρα; Μας απαντά: «Μένω μόνος. Οχι, ο μισθός δεν μου φτάνει. Πληρώνω ενοίκιο και είμαι από τους "τυχερούς" που πληρώνω 250 ευρώ και είμαι επίσης "τυχερός", δεν ξέρω, που δεν έχω οικογένεια. Απλά πρέπει να βοηθήσω και τους γονείς μου όσο μπορώ. Τα πράγματα είναι πλέον πολύ δύσκολα. Ισα ίσα καλύπτω τα στοιχειώδη». Στην ερώτηση για τα χαράτσια της εφορίας, και όχι μόνο, μας είπε: «Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πληρώσω τα χαράτσια. Την εφορία δεν την έχω υπολογίσει και δεν ξέρω πώς να το κάνω. Από ό,τι ξέρω δεν νομίζω να μπορέσω».

Οσο για την προσωπική του ζωή... «Προσωπική ζωή να έχεις, είναι δύσκολο. Σκέφτεσαι ακόμα και αν θα βγεις, γιατί πρέπει να αφήσεις κάτι άλλο πίσω απλήρωτο που θα το επιβαρυνθείς τον επόμενο μήνα. Διακοπές θα πάω γιατί είμαι τυχερός που έχω σπίτι στο χωριό. Αντιφατικό, οι εργαζόμενοι που υπηρετούν τον τουρισμό να μην μπορούν να κάνουν διακοπές... Γνωρίζω κόσμο, φίλους και συναδέλφους που δεν θα κάνουν διακοπές, δεν τους φτάνουν τα λεφτά».

Για τη μείωση των μισθών που διακαώς απαιτούν οι ξενοδόχοι, ο ίδιος τονίζει: «Ας πάρουν και αυτοί τα δικά μας τα λεφτά για να δούμε αν μπορούν να ζήσουν», ενώ για την πλειοψηφία της Ομοσπονδίας που αποφάσισε να υπογράψει μείωση μισθών είπε: «Δε ξέρω τι ωφέλεια έχουν αυτοί που θα υπογράψουν κάτι τέτοιο, το σίγουρο είναι ότι δεν είναι μαζί μας. Πού ακούστηκε αυτό; Με αυτά που ήδη παίρνουμε δεν μπορούμε να ζήσουμε, φαντάσου να σου μειώσουν και άμεσα το μισθό. Ούτε νερό στο δρόμο δεν θα μπορείς να πάρεις. Μας ξεφτιλίζουν σαν ανθρώπους».

Και για τη λύση απάντησε: «Οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν τη δύναμη στο χέρι τους και νομίζω ότι έχουν πολύ μεγάλη δύναμη οι εργαζόμενοι, και το πιστεύω αυτό»...