16 του Απρίλη 1961. Σε μία γωνιά της κουβανικής πρωτεύουσας ο Φιντέλ Κάστρο, - που είχε ηγηθεί αρχικά μιας δύναμης που απαριθμούσε μόλις 81 αντάρτες, συμπεριλαμβανομένων του Ραούλ Κάστρο, του Καμίλο Σιενφουέγος και του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και οδήγησε στη νίκη την 1η Γενάρη του 1959 - ανακήρυχνε για πρώτη φορά το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της αντίστασης. Δηλαδή της εξέλιξης του αντιαποικιοκρατικού και δημοκρατικού αγώνα σε σοσιαλιστική επανάσταση. Σαράντα χρόνια μετά ο Φιντέλ μιλώντας και πάλι από την ίδια τη φορτισμένη με μνήμες και αγώνες, γωνιά της Αβάνας, θα επαναλάβει την πίστη στο σοσιαλιστικό μέλλον, αλλά και την τελική νίκη...

«Χωρίς το σοσιαλισμό δε θα μπορούσε η Κούβα, να είναι η μόνη χώρα που αντιστέκεται κατά των επεκτατικών σχεδίων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού», τόνισε σε κάποια στροφή της πολύωρης ομιλίας του προς τους δεκάδες χιλιάδες Κουβανούς Φιντέλ Κάστρο, αναφερόμενος στην πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών απέναντι στην Κούβα, που με μοναδική εξαίρεση επί προεδρίας Τζίμι Κάρτερ παραμένει επιθετική και επεμβατική, τουλάχιστον ως προς την Κούβα, με το σχεδόν 40χρονο οικονομικό εμπάργκο, αλλά και του νόμους Χελμς - Μπάρτον και Τοριτσέλι, που επιχειρούν να εντείνουν το δολοφονικό εναγκαλισμό των ΗΠΑ προς το νησί της Επανάστασης. Η απάντηση σε όλα αυτά της Κούβας, με μία φωνή ενώθηκε με τα λόγια του Φιντέλ: «Θα νικήσουμε»!

Η ανακήρυξη της εξέλιξης της κουβανικής επανάστασης σε σοσιαλιστική έγινε μόλις 24 ώρες μετά την ανεπιτυχή προσπάθεια της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ, να πλήξουν και να καταστρέψουν τόσο την κουβανική αεροπορία, όσο και στρατηγικά σημεία του Λαϊκού Στρατού. Δεκάδες βομβαρδιστικά «Β-26», απογειώθηκαν από την αμερικανική αεροπορική βάση στη Νικαράγουα, στις 15 του Απρίλη και άρχισαν το βομβαρδισμό διαφόρων στόχων επί κουβανικού εδάφους. Η επιτυχία τους ήταν πολύ μερική και γι' αυτό διατάχθηκε και μία δεύτερη αεροπορική επιδρομή, η οποία τελικά στέφθηκε με πλήρη αποτυχία.

Στις 16 του Απρίλη, ο Φιντέλ Κάστρο ανακηρύττει το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης, και τα ξημερώματα της επομένης μέρας, στις 17 Απρίλη του 1961, η «μπριγάδα» 2506 που είχε στη σύνθεσή της 1.500 Κουβανούς εξορίστους που έχουν εκπαιδευτεί από Αμερικανούς στη Γουατεμάλα και έχουν εξοπλιστεί με τα πιο σύγχρονα όπλα και εξοπλισμό της εποχής, ξεκινά την επιχείρηση «Πλούτων», δηλαδή την απόβαση, στον Κόλπο των Χοίρων, σε μία νότια ελώδη περιοχή της Κούβας. Σκοπός της επιχείρησης «Πλούτων» είναι η ανατροπή του καθεστώτος της Κούβας, ώστε να γίνει το παράδειγμα για όλη την αμερικανική ήπειρο. Για το πώς δηλαδή θα αντιμετωπιστούν οποιεσδήποτε επαναστατικές ή εξεγερσιακές προσπάθειες από το «μεγάλο αφεντικό» της περιοχής.

Οι Δυνάμεις Λαϊκής Περιφρούρησης, αλλά και οι δυνάμεις του Λαϊκού Στρατού που ήδη βρίσκονται σε κατάσταση συναγερμού μετά τις αεροπορικές επιδρομές της 15ης του Απρίλη, κατορθώνουν να κλείσουν οριστικά τις πόρτες της αμερικανικής επέμβασης σε λιγότερο από 72 ώρες. Η επιχείρηση Πλούτων θα καταρρεύσει μέσα στην αμμώδη και ελώδη έκταση του Κόλπου των Χοίρων σαν πύργος χτισμένος στην άμμο.

Η πορεία της επιχείρησης θα αποτρέψει και τον πρόεδρο Τζον Κένεντι να αναμειχθεί άμεσα στην επέμβαση αποστέλλοντας αεροπορικές δυνάμεις των ΗΠΑ, που θα κάλυπταν τους Κουβανούς εξορίστους στις επιχειρήσεις του και θα τους ανεφοδίαζε. Τελικά η όλη επέμβαση εξελίχθηκε σε φιάσκο, τέτοιο που είχε άμεση και βαθιά επίδραση τόσο στο εσωτερικό των ΗΠΑ, όσο και στην παγκόσμια διεθνή σκηνή. Για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα, η διαμάχη για το «τις και ποίος πταίει», μονοπωλούσε τις συζητήσεις των πολιτικών, αλλά και των δεξαμενών σκέψης, ακόμη και μετά τη δήλωση του Κένεντι, που αναλάμβανε την ευθύνη της αποτυχίας της επιχείρησης στον Κόλπο των Χοίρων.

Ακόμη και τώρα οι ιστορικοί προσπαθούν να αντλήσουν κάποια συμπεράσματα για το τι ακριβώς συνέβη, αλλά και τις συνέπειες αυτής της ήττας των ΗΠΑ, μιας ήττας που κατέρριψε το μύθο του αήττητου του προσδοκούσαν να καλλιεργήσουν παγκοσμίως οι ΗΠΑ.

Σαράντα χρόνια μετά, οι Κουβανοί παραμένουν υπερήφανοι δικαίως, αλλά και δικαιωμένοι. «Χωρίς το Σοσιαλισμό, η Κούβα δε θα είχε το Σύστημα Υγείας που έχει, το Σύστημα Παιδείας ή τις επιτυχίες στον Αθλητισμό», θα τονίσει χτες ο Κάστρο και θα συμπληρώσει ότι «είναι η μόνη χώρα που δεν έχει την ανάγκη να έχει εμπορικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και κατορθώνει όχι μόνο να επιβιώνει, αλλά και να αναπτύσσεται». Και θα διακηρύξει για πολλοστή φορά: «ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ»!