Μεθαύριο, Κυριακή 15 Δεκέμβρη, γίνονται οι εκλογές στο Οικονομικό Επιμελητήριο Ελλάδας (ΟΕΕ) για την ανάδειξη της Κεντρικής Διοίκησης και των Τοπικών διοικήσεων στα 16 Περιφερειακά Παραρτήματα. Το ΟΕΕ, ένα από τα μεγαλύτερα επιμελητήρια της χώρας, καθώς αριθμεί ως μέλη πάνω από 100 χιλιάδες οικονομολόγους, είναι νομοθετημένα σύμβουλος του αστικού κράτους, μηχανισμός εξωραϊσμού του εκμεταλλευτικού συστήματος. Αποτελεί εργαλείο ταξικής συνεργασίας και ενσωμάτωσης, όπου συνυπάρχουν μισθωτοί και μικροί αυτοαπασχολούμενοι με μεγαλοστελέχη του κρατικού μηχανισμού και εκπροσώπους του κεφαλαίου.

Και στις εκλογές αυτές, κριτήριο ψήφου πρέπει να είναι η θέση της κάθε παράταξης για την κρίση και τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η στάση και η πρακτική της στο ΟΕΕ. Στις εκλογές της Κυριακής πρέπει να ενισχυθεί αποφασιστικά η «Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση Οικονομολόγων» (ΔΠΚ-Ο). Να ξεπεραστούν φόβοι και απογοήτευση. Να αποδυναμωθεί ο νέος διπολισμός που στήνεται με πυρήνα από τη μια τη ΝΔ και από την άλλη τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αντιπαράθεσή τους κινείται εντός των τειχών και δεν έχει να κάνει με τις αγωνίες των ανέργων, των νέων, των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων. Η αντιπαράθεσή τους για τα διαφορετικά μείγματα διαχείρισης αφορά τη σωτηρία της καπιταλιστικής οικονομίας, γίνεται για το ποια μερίδα μονοπωλιακών ομίλων θα βγει πιο ενισχυμένη από την κρίση. Διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος είναι ικανότερος «διαπραγματευτής» και «επαναδιαπραγματευτής» των δανειακών συμβάσεων προς όφελος του κεφαλαίου.

Η συντριπτική πλειοψηφία στην Κεντρική Διοίκηση του ΟΕΕ αποδέχτηκε το Ν. 3842/2010 που θεσμοθετεί την «πιστοποίηση» και την «ηλεκτρονική» υπογραφή, συμβάλλει καθοριστικά στην εντατικοποίηση της εργασίας, στην ποινικοποίηση του επαγγέλματος, στη μετακύλιση των ευθυνών εργοδοσίας και κράτους στον εργαζόμενο επαγγελματία. Προωθεί με κάθε τρόπο την καθιέρωση της «πιστοποίησης» και τη θεσμοθέτηση του ΟΕΕ ως φορέα διαπίστευσης - πιστοποίησης των φοροτεχνών - λογιστών. Αποδέχθηκε τη λογική των αλλεπάλληλων διαδικασιών αξιολόγησης. Με την «πιστοποίηση» διευκολύνεται η συγκέντρωση των φοροτεχνικών και λογιστικών εργασιών σε μεγάλες λογιστικές συμβουλευτικές επιχειρήσεις, θυγατρικές τραπεζών και ελεγκτικών εταιρειών.

Οι κυβερνητικές παρατάξεις ΔΗΚΙΟ και ΠΑΣΚΟ αποτελούν τους μηχανοδηγούς της πορείας του ΟΕΕ. Νομιμοποιούν και υλοποιούν την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική και τα αντιλαϊκά μέτρα. Γι' αυτό το λόγο ακολουθούν τακτικές εκφυλισμού στα όργανα του ΟΕΕ.

Η ΣΥΝΑΡΟ (ΣΥΡΙΖΑ) - πρώην ΣΕΠΟ - παίζει το ρόλο της «χρήσιμης δύναμης». Τα προηγούμενα χρόνια στήριξε όλες τις αντιδραστικές αλλαγές μαζί με ΠΑΣΚΟ - ΔΗΚΙΟ στην Κεντρική Διοίκηση. Τώρα καμώνεται «αντιμνημονιακά» ότι τις καταγγέλλει. Με προκάλυμμα τη θολή αντιμνημονιακή ρητορεία, εξωραΐζει την ΕΕ. Με αλλαγμένο όνομα, ξανασερβίρει την «μπαγιάτικη σούπα» της «ενότητας της αριστεράς», για να ψαρέψει ψήφους και να αποπροσανατολίσει. Το κάλεσμά τους για «ενότητα» είναι κάλεσμα συμβιβασμού και ενσωμάτωσης. Προετοιμάζοντας το έδαφος για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, χαλίφης στη θέση του χαλίφη, επιδιώκει για το ΟΕΕ να παίξει πιο ενεργό ρόλο στην επεξεργασία των σχεδιασμών που επιδιώκουν κεφάλαιο και ΕΕ. Καλλιεργεί την αυταπάτη ότι είναι δυνατή μια πιο «ανθρώπινη» διαχείριση του καπιταλισμού, ότι μπορούν να ικανοποιούνται ταυτόχρονα τόσο η καπιταλιστική κερδοφορία, όσο και οι λαϊκές ανάγκες. Συνεργάζονταν μέχρι πρότινος στην ίδια παράταξη με τις δυνάμεις της ΔΗΜΑΡ, του πρώην εταίρου της συγκυβέρνησης, που τώρα συγκρότησαν άλλη παράταξη, τη ΔΑΡΚΟ.

Οι λεγόμενες ανεξάρτητες παρατάξεις, ΑΚΙΟΕ - ΠΟΦΕΕ - ΕΣΚΟ του ΛΑ.Ο.Σ. (πρώην ΕΠΟ), αποτελούν δεκανίκια των κυβερνητικών παρατάξεων, εξωραΐζουν την αντιλαϊκή πολιτική, δημαγωγούν συντεχνιακά. Εκφράζουν τα συμφέροντα μεσαίων ή μεγάλων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στον τομέα των λογιστικών - φοροτεχνικών υπηρεσιών. Στις «τάξεις» τους συμμετέχουν μεγαλοεπιχειρηματίες, εφοπλιστές κ.ά., αποδεικνύοντας ότι στα λόγια δηλώνουν «ανεξάρτητες» αλλά είναι απόλυτα εξαρτημένες από το κεφάλαιο.

Η ΑΡΣΥΟ, συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ - εθνικιστών του ΕΠΑΜ - Σχέδιο Β΄, συμπληρώνει το σκηνικό. Καλλιεργεί αυταπάτες για το ρόλο του ΟΕΕ. Οι θέσεις τους είναι τόσο «ριζοσπαστικές» που ...εύκολα υιοθετούνται από εκπροσώπους του κεφαλαίου και εθνικιστικές δυνάμεις (το λεγόμενο ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού) σε όλη την Ευρώπη. Στοιχισμένοι πίσω από το ψευτοδίλημμα για το λαό «ευρώ ή δραχμή» αναπαράγουν χιλιοειπωμένες κεϊνσιανές αναλύσεις για την ανασυγκρότηση της καπιταλιστικής οικονομίας, ενός δήθεν πιο ανθρώπινου καπιταλισμού, μέσω της πιο ενεργού παρέμβασης του κράτους και της αύξησης της ρευστότητας στην αγορά. Οι τοποθετήσεις τους δεν διαφέρουν επί της ουσίας από μορφές σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής των δεκαετιών '70 και '80 και δεν απαντούν στο βασικό ερώτημα, ποια κοινωνική τάξη θα έχει την εξουσία, σε ποιον θα ανήκουν τα μέσα παραγωγής, ποιος θα καρπώνεται τον κοινωνικό πλούτο που παράγεται.

Η ΔΠΚ-Ο αγωνίζεται για την ανασυγκρότηση του κινήματος και τη διαμόρφωση της Λαϊκής Συμμαχίας, που θα συγκρούεται με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, με λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους, με κοινωνικοποίηση των βασικών συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο που αποτελεί κοινωνική αναγκαιότητα. Για απαλλαγή από το κεφάλαιο και τις κρίσεις του. Για να μπουν τα μέσα παραγωγής, η επιστήμη και η τεχνολογία στην εξυπηρέτηση των ολοένα και αυξανόμενων λαϊκών αναγκών και όχι για την κερδοφορία.

Η ενίσχυση της ΔΠΚ-Ο αποτελεί προϋπόθεση για να μπουν εμπόδια στη λειτουργία του ΟΕΕ ως μηχανισμού υλοποίησης της αντιλαϊκής πολιτικής. Για να διεκδικηθούν από καλύτερες θέσεις σύγχρονα αιτήματα που ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας.