Η πρώτη εικόνα της άφιξής μας στο σπίτι του Κιουτσούκ Αρμουκλού ήταν το πρόσωπο της Ζεχρά. Μεσημεράκι Σαββάτου και το 19χρονο κορίτσι (φοιτήτρια στο Οικονομικό) έμοιαζε - έτσι όπως ήταν καθισμένο στην αυλή - να ρουφά τις τελευταίες εικόνες απ' αυτή τη ζωή που αργοσβήνει, απ' αυτόν τον ήλιο που δείχνει, στο γκριζόλευκο πρόσωπό της, να 'χει πάρει ήδη το δρόμο της δύσης. Ο Σαφέτ Ερντζάν, ο γιατρός που παρακολουθεί την πορεία της υγείας των απεργών πείνας μέχρι θανάτου σ' αυτό το σπίτι, υπήρξε κάθετος για την περίπτωση της Ζεχρά: «Δεν πρέπει να σας μιλήσει, οι παλμοί της καρδιάς της είναι πολύ χαμηλοί». Η Ζεχρά αποχώρησε βουβά. Μπήκε αργά στο δωμάτιο απ' όπου ούτε ένα μήνα πριν βγήκε νεκρή η 17χρονη αδελφή της Σιμπέλ. Κι έκατσε απέναντί μας η τραγική φιγούρα του 42χρονου πατέρα Αχμέτ Κουλαζίτ, που βλέπει μέσα σε λίγους μήνες να χάνει όλα όσα έχτισε μιαν ολόκληρη ζωή: Τις δύο μονάκριβες κόρες του...

«Ούτε η Σιμπέλ, ούτε η Ζεχρά με ρώτησαν όταν πήραν αυτή την απόφαση. Οι ίδιες το αποφάσισαν και παρά τον πόνο μου, δείχνω μεγάλο σεβασμό σ' αυτή τους την απόφαση, αλλά και σ' αυτές τις ίδιες». Δικές του είναι αυτές οι κουβέντες και βγαίνουν ψιθυριστά απ' το στόμα του, ίσα που ακούγονται. Τα μάτια του χαμηλωμένα στο τραπέζι, τα δάχτυλά του παίζουν διαρκώς με το πακέτο των τσιγάρων του. Το κλάμα μοιάζει να απαγορεύεται σ' αυτό το σπίτι. Και η συγκίνηση πρέπει να ελέγχεται, αυτό είναι το χρέος.

Ο Αχμέτ δε μιλά πια με τη Ζεχρά για τη Σιμπέλ, ούτε για τη δική της απόφαση να πεθάνει. Οι κουβέντες τους, επιδιώκει να 'ναι «ανώδυνες». Θέλει όμως - έτσι ξερά μάς το λέει - να απευθύνει δύο κουβέντες στον ελληνικό λαό. Και λέει: «Ως πατέρας που έχασε τη μια του κόρη και σε λίγο θα χάσει και την άλλη, έχω ορισμένες απαιτήσεις απ' τον ελληνικό λαό και την κυβέρνησή σας. Ετσι κι αλλιώς οι πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές της Τουρκίας θα νικήσουν. Το σημαντικό, όμως, είναι αυτό να γίνει πριν χαθούν άδικα κι άλλες ψυχές. Γνωρίζω τις ευαισθησίες του ελληνικού λαού, πιστεύω στα δημοκρατικά του αισθήματα. Γι' αυτό τού ζητώ να πιέσει την κυβέρνησή σας, για να πιέσει κι αυτή με τη σειρά της την ΕΕ. Να μη δεχτεί την Τουρκία στην ΕΕ έτσι όπως είναι η κατάσταση εδώ σήμερα. Θα είναι μεγάλη ντροπή, εάν γίνει αυτό το πράγμα».

Ο Σαφέτ μέσα στο δωμάτιο εξετάζει τους τέσσερις απεργούς. Πρώτα επιτρέπει στην 38χρονη Χούλια να βγει στο τραπεζάκι της αυλής και να μας μιλήσει. Ευγενική και χαμογελαστή η Χούλια, με την κόκκινη κορδέλα στο κεφάλι, μας χαιρετά, κάθεται στην καρέκλα και ζητά ένα τσιγάρο. Ηδη έχει συμπληρώσει πάνω από 170 μέρες απεργίας πείνας. «Βλέπω μπροστά στα μάτια μου τα κορίτσια μας, να βγαίνουν καμένες απ' τις φυλακές το Δεκέμβρη και δεν μπορώ να ησυχάσω στον ύπνο μου. Μισώ αυτή τη ζωή, μισώ την καταπίεση, τις τακτικές του ιμπεριαλισμού που εφαρμόζονται στη χώρα μου. Ξέρω ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνος. Ξέρω, όμως, ότι μπορεί να πεθάνει μόνος κι αυτός ο θάνατος να γίνει ελπίδα για τις ζωές των ερχόμενων γενιών». Αυτά είπε η Χούλια Σιμσέκ, που διέλυσε μέσα σε λίγους μήνες τη ζωή της, το μαγαζάκι της, τον ίδιο της τον εαυτό...

Η επόμενη άδεια δόθηκε απ' το γιατρό στην 22χρονη Φατμά, στο κορίτσι που με το χαμόγελό του, το βλέμμα και τη ζωή που αναβλύζει παντού από μέσα του, κατέκτησε όλα τα μέλη της ελληνικής αποστολής. «Είσαι πολύ όμορφη», ήταν το σχόλιο μιας Ελληνίδας και η απάντηση της Φατμά χωρίς περιστροφές: «Η ομορφιά δεν είναι έξω, μέσα βρίσκεται. Στις καρδιές και στα μυαλά των ανθρώπων». Η ερώτηση αναπόφευκτη: «Πώς πήρες αυτή τη δύσκολη απόφαση, τόσο νέα;». Κι η απάντηση πάλι με χαμόγελο δοσμένη: «Η θέληση για να ζήσω και η θέληση για να γίνω η αιτία να ζήσουν άλλοι καλύτερα από μένα. Αγαπώ τη ζωή, αγαπώ τους ανθρώπους. Αυτό που κάνω, νιώθω ότι είναι το ελάχιστο που μπορώ να προσφέρω. Αλλά το κέρδος απ' αυτή την πράξη είναι μεγάλο. Καπνίζω και αντιλαμβάνομαι διαφορετικά την ουσία αυτής της επιλογής. Πίνω το τσάι μου και συμβαίνει το ίδιο. Τώρα πια η κάθε στιγμή έχει μια τρομακτική αξία. Το καθετί έχει αξία. Κι αν χαμογελώντας οδηγούμαι στο θάνατο, είναι γιατί τώρα αγαπώ τη ζωή, τώρα νιώθω το μεγαλείο της». Η Φατμά παίρνει, πάλι χαμογελώντας, μια κόλλα χαρτί και γράφει πάνω: «Ολους σάς αγαπήσαμε πολύ. Η ζωή είναι αντίσταση. Θα νικήσουμε». Και λίγο πιο κάτω, η υποσημείωση: «Με την ελπίδα πως θα συναντηθούμε κι άλλη φορά. Μετά τη νίκη». Μακάρι Φατμά, μακάρι...