Μυθιστόρημα. Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή». Αθήνα 2001
Αυτά νιώσαμε κατάβαθα, μόλις ξεκόψαμε οριστικά φτάνοντας στην τελευταία σελίδα του «Δρόμου για το Θιάκι» του Γιάννη Πριόβολου. Λίγες γραμμές κι ανασαίνει μέσα σου η Ελένη με την ομορφιά και τη λεβεντιά της, τον αυθόρμητο κι ευθύ χαρακτήρα της, τέλεια Ελληνίδα, κι η αφήγησή της κεφαλόβρυσο με άφθονο νερό, πηγαίο, που τρέχει κελαρυστό, εμπλουτισμένο με τα μέταλλα της ντοπιολαλιάς. Υμνητικό για την ανυπέρβλητη καλλονή της αχαϊκής φύσης, δοξαστικό και πένθιμο στη μνήμη του παλικαριού, του αγαπημένου, του καπετάνιου Αντρέα, με τα σπάνια αισθήματα και την τρανή αλύγιστη πίστη για το καλύτερο του ανθρώπου.
Γυναίκα και μάνα η Ελένη, πιστή στα βήματα του Αντρέα, ακόμα πιο δυνατή στη μνήμη του, διαβαίνει στράτες κι ατραπούς, φυλακές, εξορίες, μεταγωγών μ' ένα μωρό αγκαλιά, το άλλο στ' ορφανοτροφείο κι άλλα δυο σκορπισμένα στο πουθενά. Η ακατάβλητη ψυχή της μάνας καταφέρνει τα ακατόρθωτα. Βρίσκει το δήθεν «πεθαμένο» μωρό του ορφανοτροφείου, τα χαμένα κι ανασκουμπωμένη στη σκληρή βιοπάλη, βγαίνει νικήτρια με την άσβηστη φλόγα της αγάπης, της κατανόησης, του αγώνα, της θυσίας.
Ομως, όλη αυτή τη συναρπαστική αφήγηση, από τ' αντάρτικο ως τις μέρες μας, πλαισιώνουν σοβαρά ιστορικά ντοκουμέντα για προσωπικότητες της περιοχής, γεγονότα και συγκεκριμένες καταστάσεις, όπως διαμορφώθηκαν κατά τη γερμανική κατοχή και κυρίως την περίοδο του Εμφυλίου.
Ο συγγραφέας, που με τόση μαστοριά ύψωσε στο πνεύμα μια τέτοιας ποιότητας προσφορά, μας ενημερώνει: «Δεν ξέρω... έχω μια τάση ν' αναζητάω μνήμες. Στο δρόμο της αναζήτησης, πάνε κάνα δυο χρόνια τώρα, μου σύστησαν την "Ελένη" και μ' έφεραν στο κατώφλι της, ν' αφουγκραστώ το βίωμά της», από το οποίο απορρέει ως συμπέρασμα η αφιέρωση: «Το βιβλίο αφιερώνεται σε όσους έχουν μάθει να παλεύουν κι όχι να καρτερούν».
Εντυπωσιακό το εξώφυλλο, η μακέτα από τον Αλέξανδρο Γαγγάδη.