Ολα το «φωνάζουν». Η ανάπτυξή τους, που απαιτεί και νέα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα πλάι στα «περασμένα - ξεχασμένα» προηγούμενα, νέο γύρο έντασης της εκμετάλλευσης, μόνιμη «εποπτεία» των λαϊκών αναγκών, ως την «άλλη όψη» των «καλών νέων» για την επιστροφή της καπιταλιστικής οικονομίας σε ρυθμούς αναιμικής ανάκαμψης, ύστερα από δέκα χρόνια καπιταλιστικής κρίσης και ύφεσης.

Η ανάπτυξή τους, που επειδή προφανώς δεν θα είναι φιλολαϊκή και με «ταξικό πρόσημο» για το λαό, όπως λέει η κυβέρνηση, έχει ανάγκη από το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας, από την ποινικοποίηση των λαϊκών κινητοποιήσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς, από τα ΜΑΤ, τις συλλήψεις σε σπίτια και τους μηχανισμούς της εργοδοσίας απέναντι σε εργάτες που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, και βέβαια από τερατώδη ψέματα, απάτες και αντικομμουνιστική «λύσσα» που «φοριέται» πολύ τις μέρες αυτές από τα κυβερνητικά στελέχη.

Οι ανταγωνισμοί τους που οξύνονται, πάνω στο έδαφος της ανισομετρίας που μεγαλώνει, των ανακατατάξεων που επιταχύνονται στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, της πάλης που φουντώνει και στην περιοχή μας, σε Μέση Ανατολή, Βαλκάνια, Αφρική, για το μοίρασμα αγορών, ζωνών επιρροής, πλουτοπαραγωγικών πηγών, δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας. Ανταγωνισμοί που «θολώνουν» όλο και περισσότερο τα όρια ιμπεριαλιστικής «ειρήνης» και πολέμου, ανοίγουν διάπλατα την πόρτα σε νέους μεγάλους κινδύνους, παρά τους όποιους προσωρινούς «συμβιβασμούς» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, που στην πραγματικότητα αποτελούν το σκαλοπάτι για τους επόμενους γύρους των αντιπαραθέσεων.

Οι μεγάλες ανησυχίες τους για το νέο γύρο ύφεσης που «αναπόφευκτα θα έρθει» όπως λένε τα αστικά επιτελεία, για την πορεία της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας και ειδικότερα της Ευρωζώνης, παρά τα ακόμα σκληρότερα μέτρα που παίρνουν σε βάρος των λαών για να θωρακιστεί η καπιταλιστική κερδοφορία και να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της τεράστιας υπερσυσσώρευσης των κεφαλαίων, που δεν βρίσκουν κερδοφόρα διέξοδο.

Ολα το «φωνάζουν». Το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα έχει προ πολλού εξαντλήσει τα ιστορικά του όρια. Εχει να «δώσει» μόνο νέα δεινά στους λαούς, φτώχεια κι εκμετάλλευση, πολέμους «για τ' αφέντη το φαΐ», αδιέξοδα και αντιφάσεις που μεγαλώνουν.

Αυτή είναι η «κανονικότητα» της άγριας καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που τάζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η «σταθερότητα» και η «ευημερία» που εγγυώνται στους λαούς οι στόχοι του κεφαλαίου για «γεωστρατηγική αναβάθμιση», για τους οποίους η κυβέρνηση αναλαμβάνει ενεργούς και επικίνδυνους ρόλους στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς στην περιοχή.

Γι' αυτό και τα διλήμματα που βάζουν στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, για να τους στρατεύσουν με το «μαστίγιο» και το «καρότο» στους στόχους του κεφαλαίου, γίνονται όλο και πιο ψευδεπίγραφα, πιο βάρβαρα, πιο εκβιαστικά και άσχετα με τις ανάγκες τους.

Γι' αυτό και κάθε κυβέρνηση είναι χειρότερη από την προηγούμενη, γιατί χειρότερο γίνεται το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης. Γι' αυτό και διαψεύστηκαν όσοι στήριξαν τις ελπίδες τους στην «πρώτη φορά αριστερά», σε μια αστική κυβέρνηση που ανεξάρτητα από το όνομα, τα πρόσωπα, τη φρασεολογία, ήρθε για να κάνει τη βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο. Αποκαλύπτοντας ξανά και ξανά ότι η λύση για το λαό δεν μπορεί να βρεθεί στο γήπεδο της αστικής διαχείρισης, εκεί όπου τα αστικά κόμματα, ένα - ένα ή σε συνεργασία, ανταλλάσσουν τη σκυτάλη της αντιλαϊκής πολιτικής και τσακώνονται για το ποιος καλύτερα, πιο αποτελεσματικά, μπορεί να ισοπεδώσει τις λαϊκές ανάγκες για να υπηρετήσει τη στρατηγική του κεφαλαίου. Αποκαλύπτοντας ξανά και ξανά ότι για το λαό δεν υπάρχουν «σωτήρες» και ότι το δρόμο για τις δικές του ανάγκες πρέπει να τον ανοίξει μόνος του, με τον αγώνα και την οργάνωσή του, σε σύγκρουση με την πολιτική του κεφαλαίου.

Πλάι στις τεράστιες σύγχρονες δυνατότητες της παραγωγής, της τεχνολογίας και της επιστήμης, πλάι στον αμύθητο πλούτο που παράγει η εργατική τάξη με το μυαλό και τα χέρια της, οι αντιφάσεις του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος φαντάζουν - και είναι - ακόμα μεγαλύτερες, η βαρβαρότητά του αποκαλύπτεται σε όλο της το «μεγαλείο».

• Δίπλα στις δυνατότητες για μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους, με ταυτόχρονη γενικευμένη μείωση του εργάσιμου χρόνου, «βγάζουν μάτι» οι διατάξεις που ξηλώνουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, που γενικεύουν την «ευελιξία», τη ζωή και τη δουλειά - λάστιχο στα κάτεργα της εργοδοσίας, που καταργούν τις Συλλογικές Συμβάσεις, πετώντας τους υπόλοιπους στον «κάλαθο» της ανεργίας και των προγραμμάτων της τζάμπα δουλειάς για να θησαυρίζουν μια χούφτα καπιταλιστές.
• Σε σύγκριση με τις προϋποθέσεις που υπάρχουν για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών σε Υγεία - Πρόνοια - Ασφάλιση, αποτυπώνεται σε όλο του το «μεγαλείο» το σκάνδαλο του «εξορθολογισμού» και των περικοπών στους τομείς αυτούς, ώστε να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο και να βρεθεί «ζεστό» χρήμα για τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και η πρόκληση των μηχανισμών πτωχοκομείου που στήνει η κυβέρνηση για τη «διαχείριση», όπως λέει, της «ακραίας φτώχειας» που αφήνει πίσω αυτή η πολιτική υπέρ του κεφαλαίου.
• Οι μεγάλες δυνατότητες για την ικανοποίηση των συνδυασμένων λαϊκών αναγκών σε μια σειρά τομείς, όπως π.χ. στην Ενέργεια, αποκαλύπτουν τι σημαίνει το κυνήγι του κέρδους να βυθίζει στο σκοτάδι λαϊκές οικογένειες, ως αποτέλεσμα της «απελευθέρωσης» της σχετικής αγοράς και της προσαρμογής της σε όσα απαιτούν οι στόχοι του κεφαλαίου για Ελλάδα «κόμβο» μεταφοράς Ενέργειας προς την ΕΕ.
• Πλάι στις μεγάλες δυνατότητες η αγροτική παραγωγή να καλύψει και με το παραπάνω τις διατροφικές ανάγκες του λαού μας, με ασφαλή, ποιοτικά, φτηνά προϊόντα, και να τροφοδοτήσει τη βιομηχανία με ποιοτική πρώτη ύλη για την κάλυψη άλλων λαϊκών αναγκών, «βγάζουν μάτι» οι νόμοι του αστικού κράτους που ξεκληρίζουν τον φτωχό αγρότη, διευκολύνουν τη συγκέντρωση γης στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων, σχεδιάζουν την αγροτική παραγωγή με κριτήριο τον «εξαγωγικό προσανατολισμό» και τα κέρδη τους.

Τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος. Αυτές τις δυνατότητες, που σήμερα στριμώχνονται και κακοποιούνται στα στενά όρια της καπιταλιστικής κερδοφορίας και τελικά γίνονται κατάρα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, μπορεί να τις απελευθερώσει και να τις θέσει στην υπηρεσία των εργατικών - λαϊκών αναγκών μόνο η κοινωνία για την οποία παλεύει το ΚΚΕ, η σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.

Γιατί από τη μέση θα έχει φύγει το βασικό εμπόδιο, η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, το καπιταλιστικό κέρδος και η εξουσία του κεφαλαίου. Γιατί μόνο οι νέες σχέσεις παραγωγής, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, ο κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός, ο εργατικός έλεγχος, οι θεσμοί της εργατικής εξουσίας με επίκεντρο την παραγωγική μονάδα, μπορούν να εγγυηθούν την κάλυψη των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων με αυτό το κριτήριο.

Η πείρα, παλιότερη και σύγχρονη, επιβεβαιώνει: Οι μόνες θυσίες που αξίζουν για τους εργαζόμενους και το λαό είναι αυτές στον αγώνα για την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών. Οι άλλες, αυτές που τους ζητάνε χωρίς τέλος οι κυβερνήσεις, τα αστικά κόμματα, η εργοδοσία, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, για να περάσει ο κάθε φορά «τελευταίος κάβος», είναι θυσίες χωρίς τέλος και μάταιες, σε βάρος των δικών τους συμφερόντων. Γιατί η πηγή των προβλημάτων για το λαό - το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους - δεν μπορεί, όπως του λένε, να αποτελέσει τη λύση τους. Γιατί το κυνήγι του κέρδους είναι το «φαρμάκι» και όχι το «φάρμακο». Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιη ανάπτυξη σε ένα άδικο, εκμεταλλευτικό σύστημα.

Γι' αυτό η ελπίδα, η διέξοδος για τους εργαζόμενους βρίσκεται στη συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Γιατί ο δρόμος για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών απαιτεί να δυναμώσουν οι πυρήνες και οι εστίες αντίστασης στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, να μαζικοποιηθούν σωματεία και συνδικάτα, να δυναμώσουν η οργάνωση και η συμμετοχή ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και το ξεσάλωμα της εργοδοσίας, η αλληλεγγύη ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους.

Απαιτεί να σπάσει τα μούτρα του ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός που παραλύει τους εργαζόμενους, να πάρουν απάντηση οι μηχανισμοί της ταξικής συνεργασίας, της υποταγής των εργαζομένων στα αφεντικά.

Να μπει στο στόχαστρο της εργατικής πάλης, για το μεροκάματο, τη δουλειά και το ωράριο, για την Υγεία και την Πρόνοια, ο πραγματικός ένοχος, το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, το καπιταλιστικό κέρδος που πρέπει να βγει από τη μέση, μαζί με την εξουσία του κεφαλαίου, για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.

Να πάρει «σάρκα και οστά» η συμμαχία εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών, απέναντι στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια και το σύστημά τους.

Είναι ώρες μάχης και ευθύνης, οργάνωσης και συμμετοχής. Η εργατική τάξη, ο λαός, να στείλουν το δικό τους μήνυμα. Ολοι όσοι δουλεύουν νύχτα και μέρα για να βάλουν στο γύψο την ταξική πάλη και το εργατικό - λαϊκό κίνημα, θα διαψευστούν και πάλι. Οι ανάγκες των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων δεν χωράνε στους στόχους των καπιταλιστών και στις «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας.