Το «καπάκι» των αντιθέσεων που βράζουν στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά και μέσα σε κάθε καπιταλιστική χώρα, ανάμεσα στα διάφορα αστικά στρατόπεδα, σηκώνεται όλο και πιο συχνά και όλο με περισσότερες αφορμές.

Τελευταίο παράδειγμα είναι τα όσα εξελίχθηκαν τις προηγούμενες μέρες με αφορμή τις κυβερνητικές εξαγγελίες για την εφάπαξ ενίσχυση των συνταξιούχων, την απόφαση για «πάγωμα» των βραχυπρόθεσμων μέτρων από τον ESM μέχρι «να εκτιμηθεί το δημοσιονομικό αποτέλεσμα αυτών των μέτρων», τις έντονες αντιδράσεις που προκάλεσε η απόφαση αυτή σε άλλα όργανα της Ευρωένωσης, καπιταλιστικά κράτη αλλά και στο εσωτερικό των χωρών.

Σίγουρα η υπόθεση δεν αφορά τις επικοινωνιακές κορόνες της κυβέρνησης που ξαναστήνει το σκηνικό της «σύγκρουσης», για να στρώσει το δρόμο στα νέα αντιλαϊκά μέτρα που έχει συμφωνήσει με τους «εταίρους» και σε όσα παζαρεύει. Ούτε βέβαια - και αυτό το παραδέχονται και τα αστικά επιτελεία που κάνουν κριτική στην κυβέρνηση για την απόφαση αυτή - η σύγκρουση αφορά το ζήτημα αν τα χρήματα αυτά περισσεύουν από τα ματωμένα πλεονάσματα που μάζεψε η κυβέρνηση από τη φορολεηλασία των λαϊκών στρωμάτων και τα άλλα βάρβαρα μέτρα. Εξάλλου, κανείς απ' όσους κάθονται στο τραπέζι των αντιλαϊκών διαπραγματεύσεων, ούτε φυσικά η κυβέρνηση, δεν αμφισβητεί την ανάγκη για τη συνέχιση αυτών των βάρβαρων «μεταρρυθμίσεων» που τσακίζουν εργατικά δικαιώματα για να ξαναπάρει μπρος η καπιταλιστική κερδοφορία.

Αντίθετα, εκείνο που αναδεικνύεται είναι ότι η σύγκρουση αυτή αφορά την ευρύτερη εικόνα των πολύ μεγάλων ανταγωνισμών που «τρέχουν», στο έδαφος των μεγάλων δυσκολιών και των «αβεβαιοτήτων» της οικονομίας της Ευρωζώνης να περάσει σε φάση ορμητικής ανάκαμψης.

Μόνο μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, π.χ. των μεγάλων αντιθέσεων ανάμεσα σε Γερμανία και Γαλλία, για το ζήτημα της ρύθμισης των κρατικών χρεών και με δεδομένο το «χαμένο έδαφος» της Γαλλίας και άλλων καπιταλιστικών κρατών στον ανταγωνισμό τους με τη Γερμανία στα χρόνια της κρίσης, μπορεί κανείς να εξηγήσει τις «βαριές» δηλώσεις περί «πραξικοπήματος» του Βερολίνου και του προέδρου του Γιούρογκρουπ, που φέρεται να έκανε ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Σαπέν, τις αντίστοιχες δηλώσεις από στελέχη της Κομισιόν, του Μοσκοβισί κ.ο.κ. Οι αντιθέσεις αυτές, εξάλλου, διαπερνούν και το εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών, όπως για παράδειγμα δείχνει το κάλεσμα των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών ευρωβουλευτών στον Ντάισελμπλουμ «να δώσει εξηγήσεις» για την απόφαση.

Ενώ χαρακτηριστική είναι και η αντιπαράθεση, όπως και οι διαφοροποιήσεις, ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου και αστικά επιτελεία που αποτυπώθηκε με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης και στην Ελλάδα, με άλλους όπως ο ΣΕΒ να προκρίνουν το ζήτημα των μεγαλύτερων φοροαπαλλαγών στο κεφάλαιο, άλλα αστικά επιτελεία να μιλάνε για ανάγκη τέτοιες πρωτοβουλίες να κατευθύνονται στην «εξόφληση οφειλών σε εταιρείες που ασφυκτιούν ή για πραγματικά αναπτυξιακούς σκοπούς», ή στην «επιδότηση της εργασίας», την επιτάχυνση δηλαδή της εργασιακής ζούγκλας και του σκλαβοπάζαρου των ανέργων, και άλλους, ανάμεσά τους και η κυβέρνηση, να μιλάνε για την ανάγκη μέτρων για την «κοινωνική συνοχή», όπως βαφτίζουν τη θωράκιση του συστήματος από κοινωνικές «εκρήξεις» και την εξοικείωση του λαού με τις απαιτήσεις στον πάτο.

Πρόκειται για μια διαπάλη που, απ' όπου κι αν την πιάσει κανείς, επιβεβαιώνεται ότι είναι ξένη και εχθρική προς τα λαϊκά συμφέροντα. Μονόδρομος για την εργατική τάξη η ανασύνταξη του κινήματος, το δυνάμωμα της κοινωνικής συμμαχίας και η ένταση της πάλης σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του και όλα τα αστικά «στρατόπεδα» και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, για την ικανοποίηση των δικών της, σύγχρονων αναγκών.