Κάθε αγωνιστική ανάταση και μία ακόμα αναμέτρηση με την πολιτική κυβέρνησης και επιχειρηματικών ομίλων. Κάθε εστία διεκδίκησης και αλληλεγγύης σε χώρους δουλειάς και γειτονίες και μια ακόμα αποκάλυψη των δύο δρόμων που συγκρούονται: Από τη μία, των θυσιών δίχως τέλος για να θωρακίζονται η «ανταγωνιστικότητα» και η κερδοφορία του κεφαλαίου, του δρόμου δηλαδή που υπηρετούν η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου και της ΕΕ.

Και από την άλλη, του δρόμου της ελπίδας, που γεννιέται στην πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος για να περάσει στην αντεπίθεση, στη πάλη για κάθε ανάγκη των εργαζομένων, κόντρα στο σύστημα της εκμετάλλευσης.

Τις τελευταίες βδομάδες οι αγωνιστικές διεργασίες που είναι σε εξέλιξη φανερώνουν και νέες δυνατότητες για να μπουν περισσότερες δυνάμεις στην πάλη, να ορθωθούν εμπόδια, να καθυστερήσουν αντιλαϊκές εξελίξεις, να τσαλακώσουν την κυβερνητική πολιτική.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο μεγαλειώδης αγώνας της ΛΑΡΚΟ, που δίνεται εδώ και τεσσεράμισι χρόνια. Και, παρά τα «τετελεσμένα» που επιχειρεί να διαμορφώσει η κυβέρνηση, ο αγώνας αυτός έχει κουρελιάσει την πολιτική της, κατάφερε να καθυστερήσει μια στρατηγική επιλογή μεγαθήριων: Της ΕΕ, τεράστιων επιχειρηματικών κολοσσών και κοινοπραξιών, κράτους και κυβερνήσεων. Είναι ένας αγώνας που εκθέτει αυτήν την πολιτική στα μάτια κάθε λαϊκού ανθρώπου, που ενώνει κάτω από τα ίδια συνθήματα εργάτες, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, φοιτητές, συνταξιούχους σε όλη τη χώρα. Και που ταυτόχρονα φέρνει στο προσκήνιο τη «μεγάλη εικόνα»: Αυτή ενός λαού που έχει κάτω από τα πόδια του υπερπολύτιμα κοιτάσματα, και εκατοντάδων εξειδικευμένων εργατών που ξέρουν να κάνουν «το χώμα ατσάλι», την ίδια στιγμή όμως δυστυχούν. Γιατί; Επειδή έχουν πέσει από πάνω τους σαν τα κοράκια μια χούφτα μέτοχοι ομίλων, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τον τεράστιο αυτό πλούτο, που καταστρέφουν και απαξιώνουν εγκαταστάσεις ώστε να μεγαλώσουν το «όφελος» και να μειώσουν το «κόστος».

Στο πλαίσιο αυτό, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, οι παραγωγοί αυτού του πλούτου, αντιμετωπίζονται από το κράτος και τους βιομήχανους σαν «βαρίδια», ακριβώς επειδή αποκαλύπτουν και αμφισβητούν στην πράξη αυτήν τη στρατηγική. Η ίδια εικόνα φανερώνει και την πραγματική διέξοδο ώστε ο τεράστιος αυτός πλούτος, από «κατάρα», στα χέρια των λίγων, να γίνει μέσο ευημερίας στα χέρια των πολλών: Με τους εργάτες στην εξουσία, με το δικό τους κράτος και τη δική τους οικονομία.

Η μεγάλη δύναμη που έχει ο οργανωμένος συλλογικός αγώνας φανερώθηκε και σε άλλα μέτωπα:

Στα ορυχεία χρυσού της Χαλκιδικής, στην εμβληματική αυτή και «εξωστρεφή» επένδυση, όπου οι μεταλλωρύχοι μετά από 2 μήνες σκληρών απεργιακών μαχών κατάφεραν από τη μία να ακυρώσουν τη 12ωρη δουλειά και από την άλλη να ξεκινήσει η διαπραγμάτευση για τη ΣΣΕ. Επίσης σε λαϊκές γειτονιές, όπως στην Ελευσίνα, όπου η πανκινητοποίηση εργαζομένων και νεολαίας, η πολύμορφη έκφραση αλληλεγγύης, κατάφερε μέσα στο κατακαλόκαιρο να ακυρώσει το ξεσπίτωμα της οικογένειας με μέλος ΑμεΑ.

Αυτές τις μέρες ξεδιπλώνεται άλλη μια μεγάλη αναμέτρηση με την εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, που συσπειρώνει χιλιάδες εργαζομένους σε όλη τη χώρα: Αυτή για την Ψυχική Υγεία και την Απεξάρτηση, με τις κινητοποιήσεις που είναι σε εξέλιξη εδώ και μήνες να κορυφώνονται, αφού η κυβέρνηση προκλητικά φέρνει το νομοσχέδιο τέλη Ιούλη στη Βουλή, καθώς είναι ένα ακόμα προαπαιτούμενο του Ταμείου Ανάκαμψης. Και εδώ η συντονισμένη δράση ανάμεσα σε πάνω από 150 σωματεία και η στόχευση του αγώνα στην καρδιά αυτής της αντιδραστικής μεταρρύθμισης, δηλαδή στην περαιτέρω εμπορευματοποίηση, αποκαλύπτουν τον πραγματικό αντίπαλο του λαού, που υπονομεύει ακόμα και τις πιο ζωτικές ανάγκες: Την επιχειρηματική δράση.

Πρόκειται για κινητοποιήσεις ελπιδοφόρες, που βγάζουν στην επιφάνεια νέες δυνάμεις και τροφοδοτούν την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και τους επιχειρηματικούς ομίλους, επιβεβαιώνοντας το βασικό δίλημμα: «'Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».

Εκεί είναι που πρέπει να συγκεντρώνονται όλα τα «βέλη» αυτών των μεγάλων αγώνων, έτσι που να δυναμώνει η αναμέτρηση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, να ισχυροποιείται η κοινή δράση εργαζομένων και άλλων λαϊκών δυνάμεων, να φωτίζεται η ανάγκη ρήξης και ανατροπής του καπιταλισμού. Εκεί βρίσκεται η διέξοδος, στην πάλη για να γίνουν οι εργαζόμενοι πραγματικά πρωταγωνιστές της ζωής τους, κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουν.