Σπάει κόκαλα ο κυβερνητικός εμπαιγμός με την «αύξηση» του 1 ευρώ την ημέρα για όσους αμείβονται με τον κατώτατο μισθό στον ιδιωτικό τομέα και των 50 λεπτών για τον δημόσιο τομέα.

Ο κατώτατος μισθός φτάνει λοιπόν ...αισίως τα 743 ευρώ καθαρά και η κυβέρνηση πανηγυρίζει ξεδιάντροπα ότι έτσι «οχυρώνεται» το εισόδημα των εργαζομένων απέναντι στην ακρίβεια που το εξανεμίζει.

Βεβαίως, για μια ακόμα χρονιά αποδεικνύεται ότι οι μόνοι που «οχυρώνονται» είναι η εργοδοσία, η ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη της. Αυτά είναι το κριτήριο και ο πυρήνας του μνημονιακού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, με βάση τον οποίο καθορίζεται ο κατώτατος μισθός από τον εκάστοτε υπουργό.

Θυμίζουμε ότι ο νόμος αυτός ψηφίστηκε από την κυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ το 2013 και εφαρμόστηκε διαδοχικά από τις κυβερνήσεις των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και της ΝΔ. Ο αντιδραστικός μηχανισμός του θωρακίστηκε ακόμα καλύτερα από τον πρόσφατο νόμο που ψήφισαν η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Ετσι, ο κατώτατος μισθός μετατρέπεται σε εργαλείο συμπίεσης όλων γενικά των μισθών και η κυβέρνηση απλώνει «δίχτυ προστασίας» στην εργοδοσία από κάθε εργατική διεκδίκηση.

Είναι χαρακτηριστικά τα εξής στοιχεία: Το 2011 η διαφορά μεταξύ μέσου και κατώτατου μισθού ήταν σχεδόν 600 ευρώ, ενώ σήμερα έχει φτάσει στα 357 ευρώ. Ο πραγματικός μέσος μισθός είναι κατά 27% χαμηλότερος από ό,τι το 2011 και ο πραγματικός κατώτατος είναι μειωμένος κατά 6%. Τέλος, σχεδόν ένας στους δύο εργαζόμενους αμείβεται με μισθό έως 1.000 ευρώ μεικτά, δηλαδή λίγο πάνω από τον κατώτατο.

Τι πέτυχαν επομένως οι κυβερνήσεις; Οι μισθοί συνολικά των εργαζομένων να προσεγγίζουν όλο και περισσότερο τα κατώτατα επίπεδα, τα οποία καθορίζει το υπουργείο Εργασίας. Ποιος είναι ο κερδισμένος; Η εργοδοσία, που μειώνει όλο και περισσότερο το λεγόμενο «μισθολογικό κόστος».

Αυτό επιβεβαιώνει και η εκτίναξη της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, σε αντίστροφη πορεία προς τους πραγματικούς μισθούς: Τα κέρδη μόνο για τις εισηγμένες εταιρείες στο χρηματιστήριο αυξήθηκαν κατά 334% τα τελευταία χρόνια, φτάνοντας στο ρεκόρ των 10,8 δισ. ευρώ το 2023!

Πάει πολύ, λοιπόν, η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ και άλλες εργοδοτικές ενώσεις να παριστάνουν τους «γενναιόδωρους», μοιράζοντας μερικά ψίχουλα από τον κλεμμένο ιδρώτα των εργαζομένων.

Το έγκλημα δεν κρύβεται: Εχει την υπογραφή όλων των κυβερνήσεων και της ΕΕ, των επιχειρηματικών ομίλων, που έχουν μετατρέψει τους μισθούς σε χαρτζιλίκια για να απογειώσουν την καπιταλιστική κερδοφορία. Εχει θύματα τους εργαζόμενους που στα μισά κάθε μήνα μένουν «ταπί» και ζουν μέσα στην ανασφάλεια.

Απέναντι σε αυτό το έγκλημα, οι εργαζόμενοι μπορούν να σταθούν μόνο με τον οργανωμένο αγώνα, τη διεκδίκηση μέσα από τα συνδικάτα, βάζοντας στο στόχαστρο την πολιτική στήριξης των ομίλων.

Αυτό δείχνουν οι μεγάλοι αγώνες σε κλάδους, όπως στους οικοδόμους, στη Ζώνη, σε εργοστάσια π.χ. της ΔΕΛΤΑ, όπου οι εργατικές κινητοποιήσεις στρίμωξαν την εργοδοσία και απέσπασαν σημαντικές αυξήσεις, ακύρωσαν στην πράξη προβλέψεις των αντεργατικών νόμων όπως για τις τριετίες κ.ά.

Αυτή η μάχη πρέπει να δυναμώσει ακόμα περισσότερο με την ορμή, το κουράγιο και την αισιοδοξία που πήραν τα εκατομμύρια των εργαζομένων από την απεργία της 28ης Φλεβάρη. Να αποτελέσει η νέα πανεργατική απεργία στις 9 Απρίλη βήμα κλιμάκωσης στην εφ' όλης της ύλης σύγκρουση με το κράτος, την κυβέρνηση και τα κόμματα που ευθύνονται για τη βαρβαρότητα σε κάθε πτυχή της ζωής της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας.