Η «αναμόρφωση του θεσμού του Προσωπικού Ιατρού» στο νέο νομοσχέδιο κυρίως αφορά την ένταξη των ανειδίκευτων πτυχιούχων των ιατρικών σχολών στο θεσμό, ή αυτών που θέλουν να αποκτήσουν τον τίτλο κάποιας ειδικότητας. Με αυτήν τη στόχευση, η κυβέρνηση «βαφτίζει» τις παλιές θέσεις της «υπηρεσίας υπαίθρου» (αγροτικού) σε θέσεις «προσωπικού γιατρού»!

Αυτό το μέτρο αντιστοιχεί σε υπηρεσίες επιπέδου «ό,τι να 'ναι» και «απ' όπου να 'ναι», αρκεί το «κόστος» να είναι εντός δημοσιονομικών στόχων. Εντάσσεται στις ρυθμίσεις που έχουν ως «ένα το κρατούμενο» τη σχεδόν ανύπαρκτη δημόσια ΠΦΥ, με τις τεράστιες ελλείψεις. Κατάσταση που οδηγεί σε αδυναμία παροχής ακόμα και στοιχειωδών υπηρεσιών στις λαϊκές οικογένειες, που δεν την αντιμετωπίζει με την ανάπτυξη υποδομών, με μαζικές προσλήψεις για τη στελέχωσή τους, με τον αναγκαίο εξοπλισμό, για να υπάρχει πλήρης κάλυψη όλες τις ώρες της μέρας και όλο τον χρόνο σε υπηρεσίες πρόληψης, θεραπείας και αποκατάστασης.

Αντίθετα, ρυθμίζει τον θεσμό του «προσωπικού γιατρού», με τον οποίο πρέπει να συνδεθούν όλοι, ψάχνοντας από ένα συνονθύλευμα «σημείων ΠΦΥ» από τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (ΚΥ - ΤοΜΥ - ιδιώτες κ.λπ.), υπονομεύοντας τον ενιαίο και επιτελικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει.

Μόνο σαν αστείο ακούγεται ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι θα παρέχονται υπηρεσίες πρόληψης και προαγωγής της υγείας στην οικογένεια, στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς, στους χρόνιους πάσχοντες, στην προγραμματισμένη φροντίδα ενηλίκων και παιδιών, κατ' οίκον νοσηλεία, εκτίμηση ψυχικών νόσων, αντιμετώπιση οξέων προβλημάτων υγείας, καταγραφή επιδημιολογικών στοιχείων και πολλά άλλα.

Ο θεσμός του οικογενειακού γιατρού μπορεί να λειτουργήσει ουσιαστικά υπέρ της υγείας του λαού όταν αποτελεί βασικό πυρήνα σε ένα ανεπτυγμένο, στελεχωμένο και εξοπλισμένο κρατικό σύστημα ΠΦΥ, με ως κριτήριο την έγκαιρη, ασφαλή και αποτελεσματική αντιμετώπιση των λαϊκών αναγκών, απολύτως δωρεάν σε όλα τα επίπεδα του κρατικού συστήματος Υγείας.

Από τη στιγμή που συνδέεται με όρους περιορισμού του «κόστους», χάνει το αναγκαίο και χρήσιμο περιεχόμενό του.

Σε αυτές τις συνθήκες δημιουργούνται πολλά ερωτήματα γύρω από την πρακτική συμβολή των 7 «Πανεπιστημιακών Κέντρων Υγείας», που προβλέπει το νομοσχέδιο, στην ΠΦΥ του λαού. Πώς μπορούν οι μελέτες, οι έρευνες και η όποια εκπαίδευση να έχουν πεδίο εφαρμογής σε ένα σχεδόν ανύπαρκτο σύστημα ΠΦΥ;

Στο νομοσχέδιο, προβλέπεται οικονομικό κίνητρο για την επιλογή της ειδικότητας της Παθολογίας και της Γενικής Ιατρικής, με τις γνωστές ανακοινώσεις για την έλλειψη γιατρών αυτών των ειδικοτήτων.

Θυμίζουμε ότι το σύνολο των αστικών κομμάτων, ιατρικοί σύλλογοι και μελετητές του είδους, ανάλογα με την περίοδο προωθούσαν εναλλάξ την αντίληψη περί «πληθωρισμού των γιατρών» και της «έλλειψης γιατρών».

Τα στοιχεία που υπάρχουν όμως δεν επιβεβαιώνουν γενικά την «έλλειψη παθολόγων και γενικών γιατρών», αλλά την έλλειψή τους σε αριθμό από τις δημόσιες μονάδες Υγείας. Ενα μεγάλο μέρος των γιατρών είναι στον ιδιωτικό τομέα, στις μεγάλες επιχειρηματικές μονάδες της Υγείας, και ένα άλλο ταυτόχρονα ή αυτοτελώς είναι στην αυτοαπασχόληση.

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ (απογραφή 2021), οι γιατροί με την ειδικότητα της Παθολογίας και της Γενικής Ιατρικής το 2019 ήταν σε πανελλαδικό επίπεδο 4.604 και 3.232 αντίστοιχα. Δηλαδή σε γενικές γραμμές αντιστοιχεί 1 παθολόγος για κάθε 1.954 ενήλικες ή 1 γενικός γιατρός για κάθε 2.784 ενήλικες.

Το βασικό πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι γενικά η έλλειψη των γιατρών αλλά η άναρχη κατανομή τους ανάμεσα στις δημόσιες μονάδες Υγείας, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις της Υγείας και στην αυτοαπασχόληση, φαινόμενο που αναπαράγεται και επιδεινώνεται στο πλαίσιο της εμπορευματοποίησης των εργασιών στην Υγεία και της επιχειρηματικής δράσης.

Στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομίας και ανάπτυξης δεν μπορεί να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός της εκπαίδευσης και της κατανομής του υγειονομικού προσωπικού, γιατί ο σκοπός της ανάπτυξης δεν είναι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Ταυτόχρονα, και ενώ φέρνει και νέα επικίνδυνα μέτρα, όπως η καθημερινή εφημέρευση νοσοκομείων, στοχοποιεί τους υγειονομικούς και τα σωματεία τους, που παλεύουν και διεκδικούν τα αυτονόητα κόντρα στη μιζέρια που έχει διαμορφώσει η πολιτική εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης στην Υγεία.

Σήμερα ο «Ριζοσπάστης», και ενόψει της πανυγειονομικής απεργίας στις 17 Οκτώβρη, δίνει τον λόγο στους υγειονομικούς, που δίνουν καθημερινά τη μάχη με τις ελλείψεις σε προσωπικό και πόρους, με την εμπορευματοποίηση και τις άθλιες συνθήκες.

Η συζήτηση ξεκινά με τον Γιώργο Φερεντίνο, καρδιολόγο - εντατικολόγο και πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας, τον «Ευαγγελισμό», να σχολιάζει τις περιβόητες ανακαινίσεις που προπαγανδίζει το υπουργείο, σημειώνοντας ότι κυρίως «αφορούν φρεσκοβαμμένους τοίχους κλινικών που παραμένουν άδειες από προσωπικό, όπως η Αιματολογική και η Ψυχιατρική κλινική του "Ευαγγελισμού", όπου στη μεν πρώτη οι θάλαμοι των ανοσοκατεσταλμένων παραμένουν εξάκλινοι, στη δε δεύτερη νοσηλεύονται σταθερά 20-25 ασθενείς σε ράντζα».

Φέρνοντας μάλιστα συγκεκριμένα παραδείγματα, αναφέρει π.χ. ότι οι προσθήκες απεικονιστικού και επεμβατικού εξοπλισμού δεν συνοδεύτηκαν από προσλήψεις προσωπικού που θα τα χειρίζεται, κι έτσι στην εφημερία λειτουργούν οι 2 από τους 3 αξονικούς, η κάλυψη του νέου αγγειογράφου είναι μόλις 10 μέρες τον μήνα, 6 νέες αίθουσες χειρουργείων είναι κλειστές, ενώ 32 κλίνες ΜΕΘ που (μάλλον) θα εγκαινιάσει προς την άνοιξη ο υπουργός, χρειάζονται 100 νοσηλευτές και 12 εντατικολόγους για να λειτουργήσουν...

Ενώ, απαντώντας στα περί ενίσχυσης με προσωπικό, ο Γ. Φερεντίνος σημειώνει ότι στον «Ευαγγελισμό» αποτυπώνονται περίπου 1.000 κενές οργανικές θέσεις, με βάση τον οργανισμό του 2012. «Επίσης ας απαντήσει ο κ. Γεωργιάδης πώς θα καλυφθούν τα κενά με την αναλογία 1:1 (ένας αποχωρεί, ένας θα προσλαμβάνεται) που δεσμεύει τις προλήψεις έως το 2035, πόσο μάλλον τα νέα τμήματα που (οφείλουν) να αναπτύσσονται με βάση την εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης;».

«Για μας "η ζωή ενός ανθρώπινου πλάσματος αξίζει ένα εκατομμύριο φορές περισσότερο από την περιουσία του πλουσιότερου ανθρώπου στη Γη"», συνεχίζει ο γιατρός. Και τονίζει: «Αυτός ο ασθενής μας που παλεύουμε να σώσουμε, για κάποιον είναι γονιός, αδερφός, παιδί, συγγενής, ο κόσμος όλος. Και αυτό ούτε ζυγίζεται ούτε κοστολογείται. Αυτή είναι η άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των υγειονομικών που υπηρετούν στο δημόσιο σύστημα Υγείας, την υγεία αυτού του ανθρώπου. Γι' αυτό είμαστε απέναντι στην πολιτική που βλέπει την Υγεία "κόστος" και τον ασθενή "πελάτη"».

Για την καθημερινή εφημέρευση που προωθεί η κυβέρνηση, μας μίλησε η Μαίρη Αγρογιάννη, μέλος των ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων Νίκαιας και της ΕΙΝΑΠ, αναδεικνύοντας πως πρόκειται «για "ξαναμοίρασμα" της τράπουλας, με το ίδιο εξουθενωμένο προσωπικό, τις ίδιες ανεπαρκείς υποδομές, την ανυπαρξία Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας».

Και προειδοποιεί για τις συνέπειες που θα έχει: «Θα υποβαθμιστεί η τακτική λειτουργία των νοσοκομείων. Για παράδειγμα, στο Νοσοκομείο της Νίκαιας που υπάρχει ένας αγγειογράφος, θα σταματήσουν να γίνονται τακτικές στεφανιογραφίες γιατί το εργαστήριο θα περάσει σε καθημερινή αναμονή επείγοντος περιστατικού. Οι τακτικές ενδοσκοπήσεις που θα έπρεπε να γίνονται στο σύνολο του πληθυσμού άνω των 45 ετών, θα γίνονται με αναμονές πολλών μηνών, αφού η μία από τις δύο αίθουσες θα αφορά μόνο τα επείγοντα. Αυτή τη στιγμή στο Κρατικό Νίκαιας λειτουργούν πάνω από 50 τακτικά ιατρεία, τα περισσότερα από τα οποία θα κλείσουν αφού το προσωπικό θα πρέπει να καλύπτει τις εφημερίες. Αυτονόητο είναι φυσικά ότι θα αυξηθεί η ήδη υπάρχουσα λίστα αναμονής των χειρουργείων, αφού μία αίθουσα θα διατίθεται για τα επείγοντα. Ολη αυτή η τακτική λειτουργία που θα υποβαθμιστεί ή θα καταργηθεί θα "προωθείται" βέβαια στον ιδιωτικό τομέα Υγείας...

Παράλληλα, θα ενταθεί η πίεση για ταχεία διεκπεραίωση των περιστατικών, να αδειάζουν κλίνες για να μπορέσει να ξαναεφημερεύσει το νοσοκομείο. Ασθενείς που χρειάζονται διερεύνηση της πάθησής τους είτε θα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα είτε θα παραπέμπονται στην τακτική βάση, κάτι που πάλι θα καταλήγει στον ιδιωτικό τομέα».

Εξίσου σημαντική και η διάσταση της εντατικοποίησης και της υπερεργασίας του λιγοστού προσωπικού: «Είναι άξιο απορίας, πώς θα καλυφθούν οι ανάγκες για τραυματιοφορείς, για παράδειγμα, όταν σήμερα σε μέρες μη εφημερίας του νοσοκομείου μπορεί να υπάρχουν 2 ή 3 τραυματιοφορείς για όλους τους νοσηλευόμενους;».

«Η λύση για να αντιμετωπιστούν οι πολύωρες αναμονές στα επείγοντα και για να προσφέρονται ποιοτικές και σύγχρονες δωρεάν υπηρεσίες Υγείας είναι η άμεση στελέχωση με όλο το απαραίτητο μόνιμο προσωπικό, να στελεχωθούν οι δομές Πρωτοβάθμιας Υγείας και να ξανανοίξουν τα νοσοκομεία που έκλεισαν όπως το Λοιμωδών και να λειτουργήσει ως σύγχρονο πλήρες νοσοκομείο», σημειώνει η Μ. Αγρογιάννη.

Χαρακτηριστικές είναι και οι εικόνες από το «Γεννηματάς»: Μόλις την Πέμπτη 35 ασθενείς μετά το κλείσιμο της εφημερίας παρέμειναν για τουλάχιστον 12 ώρες στα επείγοντα προκειμένου να βρεθεί το πολυπόθητο κρεβάτι. Ανάμεσά τους βαρέως πάσχοντες.

Και, όπως σημειώνει η Γεωργία Φίλιππα, μέλος του ΔΣ του Σωματείου του Νοσοκομείου «Γ. Γεννηματάς» και του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, αυτή η κατάσταση είναι ο «κανόνας».

Η ίδια μεταφέρει την ασφυκτική κατάσταση που θα δημιουργηθεί και στο «Γεννηματάς» αν γίνει πράξη η καθημερινή εφημέρευση, σημειώνοντας πως «ήδη διοικήσεις και διευθυντές ιατρικής υπηρεσίας καταφεύγουν σε "φιλικά τηλεφωνήματα" προκειμένου να υπενθυμίσουν στους γιατρούς να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερα εξιτήρια, γιατί υπάρχει έλλειψη κλινών».

Σκοπός της κυβέρνησης είναι «να μετατραπούν τα νοσοκομεία σε τεράστια τμήματα επειγόντων περιστατικών, λειτουργώντας ως τελευταία σανίδα σωτηρίας, όπου οι ασθενείς θα στοιβάζονται για γρήγορες φθηνές μαζικές υπηρεσίας Υγείας και το υπόλοιπο κομμάτι να παραδίδεται στο ιδιωτικό κεφάλαιο», τονίζει η Γ. Φίλιππα.

Και ξεκαθαρίζει: «Απέναντι σε αυτήν τη στρατηγική στόχευση πρέπει οι εργαζόμενοι στον χώρο της Υγείας μαζί με όλο τον λαό να αντιτάξουν το μόνο δίκαιο και ρεαλιστικό: Την ανάγκη τους για ένα σύστημα Υγείας αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν, απαλλαγμένο από κάθε επιχειρηματική δράση, πλήρως αναπτυγμένο σε όλες τις βαθμίδες. Αυτή την ανάγκη πρέπει να βάλει στο επίκεντρο της πάλης του κόντρα στις βλέψεις της κυβέρνησης.

Είναι λοιπόν μεγάλο στοίχημα η απεργία μας στις 17 Οκτώβρη να στεφθεί με επιτυχία, δίνοντας μέσα από τους χώρους δουλειάς και τα σωματεία τη μάχη για την προετοιμασία της, στέλνοντας μήνυμα ότι οι υγειονομικοί δεν ανέχονται άλλο αυτήν την πολιτική που καταρρακώνει την αξιοπρέπεια των ίδιων και των ασθενών τους».